جنگ در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

اصل مهم [[جنگی]]، پیشروی به سوی [[دشمن]] و [[پرهیز]] از پشت کردن به او و فرار است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا لَقِيتُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا زَحْفًا فَلَا تُوَلُّوهُمُ الْأَدْبَارَ}}<ref>«ای مؤمنان! چون با انبوه کافران رویاروی شدید از آنان واپس مگریزید!» سوره انفال، آیه ۱۵.</ref>، گرچه در پاره‌ای موارد، عقب‌نشینی [[ضرورت]] می‌یابد؛ مثلاً هنگامی که [[لشکریان]] درصدد یافتن مکان مناسبی برای [[جنگ]] یا پیوستن به گروهی دیگر باشند: {{متن قرآن|وَمَنْ يُوَلِّهِمْ يَوْمَئِذٍ دُبُرَهُ إِلَّا مُتَحَرِّفًا لِقِتَالٍ أَوْ مُتَحَيِّزًا إِلَى فِئَةٍ فَقَدْ بَاءَ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ وَمَأْوَاهُ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ}}<ref>«و هر کس در آن روز از آنان واپس گریزد - مگر آنکه برای کارزاری (بهتر) کناره جوید یا جوینده جایی (بهتر) نزد گروهی (خودی) باشد- خشم خداوند را به گردن گرفته و جایگاه (نهایی) او دوزخ است و (این) پایانه، بد است» سوره انفال، آیه ۱۶.</ref>.<ref>مجمع‌البیان، ج ۴، ص۴۴۴؛ المیزان، ج ۹، ص۳۷.</ref> برخی مراد از {{متن قرآن|مُتَحَرِّفًا لِقِتَالٍ}} را فرار از دشمن برای [[فریب دادن]] وی و [[حمله]] [[مجدد]] دانسته‌اند<ref>التفسیر الکبیر، ج ۱۵، ص۱۳۷؛ تفسیر غریب القرآن، ص۳۸۷.</ref>.