روزه: تفاوت میان نسخه‌ها

روزه یکی از فروع دین اسلام و از مهم‌ترین مصادیق عبادت‌ها و [[واجبات]] است. این [[عمل صالح]] که شامل اجتناب از مواردی است که در کتب [[فقهی]] ذکر شده است، آثار و برکات معنوی و روحی فراوان برای [[انسان]] دارد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص۴۳۱.</ref>.

به تعبیر [[قرآن کریم]]، محصول روزه [[تقوا]] و [[دوری از گناهان]] است: {{متن قرآن| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ }}<ref>"ای اهل ایمان روزه (ماه رمضان) بر شما واجب شد... شاید که متقی شوید"؛ سوره بقره، آیه ۱۸۳.</ref>. [[انسان]] با روزه‌داری می‌تواند با ایجاد پوششی مناسب در برابر [[گناهان]]، خود را از آسیب‌های آنها سالم نگه‌ دارد. در این‌صورت فرد روزه‌دار در پایان [[ماه رمضان]]، به‌معنای واقعی به [[فطرت]] [[پاک]] و [[الهی]] خویش بازمی‌گردد و تنها عایدی او از روزه [[تحمل]] [[گرسنگی]] و [[تشنگی]] نبوده است. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: امروز تنها برای کسانی عید است که [[خداوند]] [[نماز]] و روزه آنان را پذیرفته باشد و هر روزی که در آن [[مخالفت]] [[الهی]] نشود، آن روز عید است<ref>نهج البلاغه، حکمت ۴۲۰: {{متن حدیث|"إِنَّمَا هُوَ عِيدٌ لِمَنْ قَبِلَ اللَّهُ صِيَامَهُ وَ شَكَرَ قِيَامَهُ؛ وَ كُلُّ يَوْمٍ لَا يُعْصَى اللَّهُ فِيهِ فَهُوَ عِيدٌ"}}</ref>.<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص۴۳۲.</ref>.

[[فروتنی]] به درگاه [[الهی]] از دیگر فلسفه‌های وجودی [[عبادات]] از جمله روزه بیان شده است. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: "و از این‌جاست که [[خدا]] [[بندگان]] [[مؤمن]] خود را با [[نماز]] و [[زکات]] و سخت‌کوشی ایام روزه‌داری حفظ فرماید تا اندامشان از [[گناه]] بیمه شود و چشم‌هاشان [[فروتنی]] آموزد و جانشان خاکساری گیرد و دل‌هاشان فروهشتگی پذیرد و [[خودپسندی]] از آن به کلی رخت بربندد... و از سر [[فروتنی]] در روزه، پرواری و شکمبارگی فراموش شود... به [[اسرار]] آنچه در این کارهاست با همه وجود بنگرید، از سرکوبی جوانه‌های [[نازیدن]] و ریشه‌کن کردن درخت [[کبر]] ورزیدن"<ref>{{متن حدیث|"وَ عَنْ ذَلِكَ مَا حَرَسَ اللَّهُ عِبَادَهُ الْمُؤْمِنِينَ بِالصَّلَوَاتِ وَ الزَّكَوَاتِ وَ مُجَاهَدَةِ الصِّيَامِ فِي الْأَيَّامِ الْمَفْرُوضَاتِ تَسْكِيناً لِأَطْرَافِهِمْ وَ تَخْشِيعاً لِأَبْصَارِهِمْ وَ تَذْلِيلًا لِنُفُوسِهِمْ وَ تَخْفِيضاً لِقُلُوبِهِمْ وَ إِذْهَاباً لِلْخُيَلَاءِ عَنْهُمْ،... انْظُرُوا إِلَى مَا فِي هَذِهِ الْأَفْعَالِ مِنْ قَمْعِ نَوَاجِمِ الْفَخْرِ وَ قَدْعِ طَوَالِعِ الْكِبْرِ"}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۲۳۴.</ref>.<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص۴۳۲.</ref>

یکی از آفات و آسیب‌های [[عبادات]]، ریا و خودنمایی است که باعث بطلان عمل می‌شود. برخی از عبادت‌ها به‌دلیل ویژگی‌هایی که دارند کمتر در معرض این آسیب قرار می‌گیرند. روزه از جمله اعمالی است که تا [[انسان]] خود در آن ریا نکند برای کسی معلوم نیست که آن شخص روزه گرفته است یا نه و از این‌رو می‌تواند از آفت ریا و خودنمایی معصون باشد. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرمید: "و ([[خداوند]]) روزه را برای [[آزمایش]] [[خلوص]] [[بندگان]] قرار داد"<ref>{{متن حدیث|وَ الصِّيَامَ ابْتِلَاءً لِإِخْلَاصِ الْخَلْقِ}}؛ نهج البلاغه، حکمت ۲۴۴.</ref>.<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص۴۳۲.</ref>

همان طور که ثمره روزه تقواست، نتیجه [[تقوا]] و دوری جستن از [[گناهان]] نیز [[مصونیت]] از [[عذاب]] است. [[امام علی]] {{ع}} روزه [[ماه مبارک رمضان]] را سپری در برابر [[عذاب الهی]] می‌داند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۰۹: {{متن حدیث|"وَ صَوْمُ شَهْرِ رَمَضَانَ فَإِنَّهُ جُنَّةٌ مِنَ الْعِقَابِ"}}</ref>.<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۴۳۳.</ref>

[[امام علی]] {{ع}} در دو [[حکمت]] از [[حکمت‌های نهج البلاغه]]، پرداخت [[زکات]] را مایه حفظ و فزونی اموال بیان می‌دارد<ref>نهج البلاغه، حکمت ۲۴۴: {{متن حدیث|"وَ الزَّكَاةَ تَسْبِيباً لِلرِّزْقِ"}}</ref>. هم‌چنین [[زکات]] اشیای مختلف در [[روایات]] بیان شده است، از جمله [[زکات]] [[بدن]] که روزه است<ref>{{متن حدیث|"وَ زَكَاةُ الْبَدَنِ [الصَّوْمُ] الصِّيَامُ"}}؛ نهج البلاغه، حکمت ۱۳۱.</ref>.<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۴۳۳.</ref>