بعجة بن عبدالله جهنی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[رسول خدا]] {{صل}} نام [[پدر]] او را از [[عبدالعزی]] به عبدالله [[تغییر]] داد. [[ابو موسی مدینی]] به نقل از [[عبدان مروزی]] <ref>عبدالله بن محمد بن عیسی، م۲۹۳ و نویسنده معرفة الصحابه.</ref> نام بعجه را به استناد [[روایت]] او از [[پیامبر]]، در شمار [[صحابه]] آورده است. براساس این روایت، رسول خدا {{صل}} فرمود: «[[بهترین]] [[مردم]] کسانی‌اند که در [[راه خدا]] برای کمک رسانی به دیگران همیشه آماده‌اند یا غنیمتی به دست می‌آوردند و تا پایان [[عمر]]، [[نماز]] و [[زکات]] به پا می‌دارند» عبدان این روایت را مرسل دانسته و گوید: بعجه، پیامبر را ندیده و از او [[حدیث]] نشنیده است و من نیز تنها به [[پیروی]] از برخی صحابه‌نگاران نام او را نوشته‌ام<ref>ابن اثیر، ج۱، ص۴۰۸؛ ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۴۸۴.</ref>. [[ابن اثیر]]<ref>ابن اثیر، ج۱، ص۴۰۸.</ref> و [[ابن حجر]]<ref>الاصابه، ج۱، ص۴۸۴.</ref>[[سخن]] عبدان را صحیح دانسته و ابن اثیر از اینکه در صحابه نگاری به [[احادیث]] مرسل توجه و استناد شده، [[گلایه]] کرده است. سپس هر دو بیان کرده‌اند که روایت بعجه از [[ابوهریره]] است که مسلم<ref>مسلم، ج۶، ص۳۹.</ref> و دیگران<ref>ابن ماجه، ج۲، ص۱۳۱۶؛ ابن مبارک، ص۱۶۶، نسائی، ج۶، ص۳۷۵؛ ابن ابی شیبه، ج۴، ص۵۶۳.</ref> به طور [[مسند]] آن را نقل کرده است. ابن حجر<ref>الاصابه، ج۱، ص۴۸۴؛ همو، فتح، ج۱۰، ص۳.</ref> افزوده که بعجه از [[تابعین]] مشهور است که نسائی و دیگران<ref>ر. ک: ابن حبان، ج۴، ص۸۴؛ ذهبی، ج۱، ص۲۷۳.</ref> او را توثیق کرده‌اند. مسلم او را در طبقه نخست تابعین [[مدینه]] برشمرده است<ref>ابن حجر، تهذیب، ج۱، ص۴۱۵.</ref>. وی از پدرش، ابوهریره و [[عقبة بن عامر جهنی]] و نیز [[علی]] {{ع}} و [[عثمان]] روایت دارد<ref>ر. ک: ابن ابی عاصم، ج۵، ص۴۳؛ ابن حجر، تهذیب، ج۱، ص۴۱۵.</ref>. بعجه در مدینه و [[بادیه]] در قَبِلَیه، از کوه‌های [[جهینه]]، [[زندگی]] می‌کرد<ref>ابن حبان، ج۳، ص۲۳۹ و ج۴، ص۸۴.</ref>. وی در [[زمان]] [[قتل عثمان]] حاضر بود و به کنایه، به [[همدستی]] علی {{ع}} در [[قتل عثمان]] اشاره کرده است و گوید: علی {{ع}} را دیدم که تیری در دست گرفته بود، سوار بر [[دلدل]] - (استر متعلق به [[رسول خدا]] {{صل}}) و وارد [[مسجد]] شد و [[خطبه]] خواند<ref>بخاری، ج۵، ص۱۴۹.</ref>. این [[روایت]] از [[عبدالله بن علی بن بعجه]] نقل شده و عقیلی<ref>عقیلی، ج۲، ص۲۸۲.</ref> آن را در شمار [[روایات ضعیف]] آورده است.