انحراف در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

انحراف در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۵ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۲۷

۷٬۰۰۲ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۵ اکتبر ۲۰۲۲

←‏منابع

دیداریویکی‌متن

Jaafari

مدیران

۷۲٬۲۶۷

ویرایش

@@ خط ۶۲: / خط ۶۲: @@
 # [[ترویج]] [[فحشا]] در [[جشن]] [[هنر]] [[شیراز]]<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۳، ص۲۲۹.</ref>.
 # [[تغییر]] مبدأ [[تاریخ]] رسمی [[کشور]] که انحراف از اسلام بود<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۵،‌ص ۵۰۳- ۵۰۴.</ref>.<ref>[[نجمه خوشدل|خوشدل، نجمه]]، [[انحراف (مقاله)| مقاله «انحراف»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۳۵۱.</ref>
+==[[مبارزه]] با جریان‌های [[سیاسی]] [[منحرف]]==
+به لحاظ سیاسی، [[تشکل‌های سیاسی]] ([[احزاب]]، سازمان‌ها و غیره) هر یک دارای اجزا و مؤلفه‌هایی مانند [[هدف]]، [[جهان‌بینی]]، [[ایدئولوژی]]، [[خط مشی]] کلی یا [[راهبردی]]، [[رهبری]] و مواردی از این دست هستند<ref>اسلامی، ص۳۳ – ۳۵.</ref> و وقتی دچار [[انحراف]] می‌شوند که از درون دچار تشتت و [[کج‌روی]] باشند و در [[مشی سیاسی]] خود [[منحرف]] شوند و دست به تجدید نظر ایدئولوژیک بزنند<ref>رئیسی، رضا و دیگران، روند جدایی، ص۱۲.</ref>. پس از [[پیروزی انقلاب اسلامی ایران]]، در میان جریان‌های [[سیاسی]] متنوع و متکثر درون [[ایران]]، دو [[جریان انحرافی]] که هر یک [[اندیشه]] و برداشت [[عقیدتی]] خاصی از [[اسلام]] داشتند، در عرصه سیاسی ظهور و بروز بیشتری یافتند: دسته اول را می‌توان «[[التقاطیون]]» نام نهاد که [[تفکر]] جامعه‌گرایانه داشتند و اسلام را موافق طبع [[شرق]] و [[غرب]]، با رنگ و لعاب [[روشن‌فکری]] و با پوششی از اصطلاحات وارداتی خواسته و می‌پسندیدند و دسته دوم «متحجران» بودند که تفکر خودگرایانه و برداشت‌هایی خشک و [[متعصب]] و فردگرایانه از اسلام داشتند و اسلام را مجموعه‌ای از [[اعمال عبادی]] بی‌روح می‌دیدند.
+[[امام خمینی]] همچون پیش از [[انقلاب]]، در برابر کج‌روی هر دو دسته، واکنش نشان داد؛ برای نمونه در برابر گروه‌هایی که در همه‌پرسی [[جمهوری اسلامی]] سعی می‌کردند با [[تبلیغات سوء]]، وجه [[اسلامی]] [[نظام]] پیشنهادی را مخدوش و [[مردم]] را به [[انتخاب]] [[جمهوری]] دموکراتیک [[ترغیب]] کنند، موضع‌گیری کرد<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۶، ص۳۵۳.</ref> و با وصف آنان به وابسته به [[بیگانگان]] و [[توطئه‌گر]]، انحراف آنان را ناشی از غرب‌زدگی، [[تقلید]] و وابستگی‌شان دانست و با [[خائن]] خواندن آنان، تأکید کرد مردم این خیانت‌ها را نخواهند پذیرفت<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۶، ص۳۶۲، ۳۷۲ و ۴۳۰.</ref>. ایشان در برابر [[بدعت]] و انحراف آشکار [[سازمان]] مجاهدین [[خلق]] نیز ایستاد. این سازمان در سال‌های ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۴ در عین [[تمسک]] به برخی [[ظواهر دینی]]، رسماً از [[عقیده]] اسلام [[اعلان برائت]] کرد و [[مارکسیسم]] را مرام و مسلک [[مبارزاتی]] خود برگزید<ref>دارابی، علی، جریان‌شناسی سیاسی در ایران، ص۹۷ – ۱۰۰.</ref>. از نظر امام خمینی، [[التقاط]] اسلام با [[مکتب]] مارکسیسم، خود انحراف بود؛ زیرا ایشان نه تنها [[مکتب اسلام]] را [[غنی]] و [[بی‌نیاز]] از جمع با مکاتب دیگر می‌دانست، بلکه چنین اقدامی را [[خیانت]] به [[اسلام]] و [[مسلمین]] می‌شمرد و با [[اعتقاد]] به اینکه نتیجه چنین تفکری، در سال‌های [[آینده]] روشن می‌شود، نسبت به آن به شدت واکنش نشان می‌داد<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۲، ص۲۰۸.</ref>.
+ایشان [[معتقد]] بود این دسته با [[تفسیر]] غلط چند [[آیه]]، [[آیات]] و روایاتی را که در [[مخالفت]] صریح با مرام التقاطی و [[انحرافی]] آنان است، [[انکار]] می‌کنند<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۵، ص۲۴۶.</ref>. [[امام خمینی]] گروه فرقان را نیز [[منحرف]] خواند و [[قیام]] آنان [[ضد]] [[حکومت اسلامی]] را خلاف اسلام و جرمی بزرگ اعلام کرد<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۱، ص۲۰۲.</ref>. این گروه که در [[تفسیر قرآن]] به شدت متأثر از مبانی [[مارکسیسم]] و [[سوسیالیسم]] بود و با نهاد [[روحانیت]] مخالفت جدی داشت، به [[ترور]] برخی از بزرگان و [[روحانیان]]، از جمله [[مرتضی مطهری]] دست زد<ref>دارابی، علی، جریان‌شناسی سیاسی در ایران، ص۱۰۲ – ۱۰۴.</ref>. ایشان همچنین برخی موضع‌گیری‌ها از جانب گروه‌های مختلف مانند تحریک [[مردم]] به دست اعضای [[جبهه]] ملی و [[دعوت]] آنان به راهپیمایی در [[مخالفت با قانون]] [[قصاص]] را - که [[نص قرآن]] است - انحرافی آشکار از سوی این جریان معرفی کرد<ref>امام خمینی، صحیفه، ج۱۴، ص۴۵۰-۴۵۱.</ref>.
+امام خمینی همچنین با اشاره به [[تحمل]] [[رنج]] و مرارت بسیار از سوی مقدس‌نماها و متحجران در طول [[مبارزات]]، [[انحراف]] این دسته را ناشی از القای [[اندیشه]] [[جدایی دین از سیاست]] از سوی [[استکبار]] در میان آنان و پذیرش این [[نیرنگ]] عنوان می‌کرد<ref>همان، ج۲۱، ص۲۷۸-۲۷۹.</ref>و بر این [[باور]] بود که بزرگ‌ترین ضربه این دسته، [[اعمال]] فشار و جهت‌گیری علیه، [[مبارزه]] روحانیت اصیل در برابر [[رژیم]] ستم‌شاهی بوده است<ref>همان، ج۲۱، ص۲۷۹.</ref>؛ چنان که در آغاز [[پیروزی انقلاب اسلامی]] نیز اعمال و [[رفتار]] این گروه موجب [[تخریب]] شدید وجهه [[اسلامی]] [[نهضت]] شد<ref>همان، ج۱۱، ص۳۱۴.</ref> و اشکال‌تراشی‌های پیاپی آنان و هجمه همه جانبه‌شان علیه [[حکومت]] نوپای اسلامی به مشکلی جدی برای [[نظام]] بدل گشت<ref>همان، ج۱۶، ص۴۶۷-۴۶۸.</ref>.<ref>[[نجمه خوشدل|خوشدل، نجمه]]، [[انحراف (مقاله)| مقاله «انحراف»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۳۵۳.</ref>
 == منابع ==