سبق و رمایه در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'ولیکن' به 'لکن'
جز (جایگزینی متن - 'ولیکن' به 'لکن')
خط ۲۸: خط ۲۸:
شهید ثانی از علمای بزرگ [[شیعه]] می‌گوید: “... مسابقه دو، کشتی، قایق‌رانی و مسابقه با پرندگان و مسابقه در پرتاب سنگ و وزنه‌برداری بدون شرط کردن (سبق یعنی پولی که در [[سبق و رمایه]] به شخص برنده پرداخت می‌شود) [[حرام]] نیست... چون [[هدف]] صحیحی بر آنها بار است... ”<ref>شرح لمعه، ج۲، ص۲۳.</ref>. صاحب کتاب "فقه الامام جعفر الصادق" {{ع}} نیز در این‌باره چنین نوشته است: “... اکنون که در [[جنگ‌ها]]، [[دشمنان]] از چیزهایی مثل اسب و تیر و کمان استفاده نمی‌کنند، آیا سبق و رمایه شامل [[اسلحه]] و ابزارهای [[جنگی]] جدیدی، مانند تفنگ، خودروها و مشابه اینها می‌گردد یا نه؟ پاسخ این است که: آری، سبق و رمایه، سلاح‌های نوظهور را در برمی‌گیرد، زیرا سخن [[خداوند]] در [[قرآن]] که می‌فرماید: {{متن قرآن|وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَمِنْ رِبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّكُمْ}}<ref>«و آنچه در توان دارید از نیرو و اسبان آماده در برابر آنان فراهم سازید که بدان دشمن خداوند و دشمن خود را به هراس می‌افکنید» سوره انفال، آیه ۶۰.</ref>، عمومیت دارد و شامل هر [[قوه]] و نیرویی می‌شود که بتوان با آن، [[دشمن]] را [[ارعاب]] کرد و دشمن در صورتی از ما حساب می‌برد که مسلح به اسلحه خود او یا بهتر از اسلحه او باشیم.
شهید ثانی از علمای بزرگ [[شیعه]] می‌گوید: “... مسابقه دو، کشتی، قایق‌رانی و مسابقه با پرندگان و مسابقه در پرتاب سنگ و وزنه‌برداری بدون شرط کردن (سبق یعنی پولی که در [[سبق و رمایه]] به شخص برنده پرداخت می‌شود) [[حرام]] نیست... چون [[هدف]] صحیحی بر آنها بار است... ”<ref>شرح لمعه، ج۲، ص۲۳.</ref>. صاحب کتاب "فقه الامام جعفر الصادق" {{ع}} نیز در این‌باره چنین نوشته است: “... اکنون که در [[جنگ‌ها]]، [[دشمنان]] از چیزهایی مثل اسب و تیر و کمان استفاده نمی‌کنند، آیا سبق و رمایه شامل [[اسلحه]] و ابزارهای [[جنگی]] جدیدی، مانند تفنگ، خودروها و مشابه اینها می‌گردد یا نه؟ پاسخ این است که: آری، سبق و رمایه، سلاح‌های نوظهور را در برمی‌گیرد، زیرا سخن [[خداوند]] در [[قرآن]] که می‌فرماید: {{متن قرآن|وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَمِنْ رِبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّكُمْ}}<ref>«و آنچه در توان دارید از نیرو و اسبان آماده در برابر آنان فراهم سازید که بدان دشمن خداوند و دشمن خود را به هراس می‌افکنید» سوره انفال، آیه ۶۰.</ref>، عمومیت دارد و شامل هر [[قوه]] و نیرویی می‌شود که بتوان با آن، [[دشمن]] را [[ارعاب]] کرد و دشمن در صورتی از ما حساب می‌برد که مسلح به اسلحه خود او یا بهتر از اسلحه او باشیم.


به عبارت دیگر: اعتبار با حافر، خف و نصل نیست؛ بلکه اعتبار با اسلحه متداول در هر [[زمان]] است و این سه نوع در [[عصر پیامبر]] عظیم‌الشأن، رواج داشته و لذا آن حضرت آنها را به عنوان نمونه ذکر کرده است و این سخن ما [[اجتهاد در مقابل نص]] نیست بلکه این همان برداشت و [[اجتهاد]] درست و [[تفسیر]] [[نص]] است و مشابه آن [[حدیثی]] است که می‌گوید: حیوان را به جز با آهن و [[حدید]] نمی‌توان [[تذکیه]] و [[پاک]] گردانید: {{عربی|لا ذکاة الا بالحدید}} که منظور از حدید، فلز سفت است چه آهن باشد و چه فلزات دیگر، مانند: فولاد، مس و... این‌طور نیست که اگر حیوانی را با چاقوی مسی سر بریدند، حرام و میته باشد و خوردن گوشتش جایز نباشد؛ من [[گمان]] نمی‌کنم کسی چنین [[اعتقادی]] داشته باشد. بنابراین، اجتهاد در تفسیر نص جایز است، مانند [[تفسیر]] [[حدید]] به فلز و [[جسم]] سخت و سفت ولیکن [[اجتهاد در مقابل نص]] [[حرام]] است؛ مانند: حلال‌شمردن مردار و میته بدون [[ذبح]] و سر بریدن آن”<ref>محمدجواد مغنیه، فقه الإمام جعفر الصادق {{ع}}، ج۴، ص۲۳۶.</ref>.
به عبارت دیگر: اعتبار با حافر، خف و نصل نیست؛ بلکه اعتبار با اسلحه متداول در هر [[زمان]] است و این سه نوع در [[عصر پیامبر]] عظیم‌الشأن، رواج داشته و لذا آن حضرت آنها را به عنوان نمونه ذکر کرده است و این سخن ما [[اجتهاد در مقابل نص]] نیست بلکه این همان برداشت و [[اجتهاد]] درست و [[تفسیر]] [[نص]] است و مشابه آن [[حدیثی]] است که می‌گوید: حیوان را به جز با آهن و [[حدید]] نمی‌توان [[تذکیه]] و [[پاک]] گردانید: {{عربی|لا ذکاة الا بالحدید}} که منظور از حدید، فلز سفت است چه آهن باشد و چه فلزات دیگر، مانند: فولاد، مس و... این‌طور نیست که اگر حیوانی را با چاقوی مسی سر بریدند، حرام و میته باشد و خوردن گوشتش جایز نباشد؛ من [[گمان]] نمی‌کنم کسی چنین [[اعتقادی]] داشته باشد. بنابراین، اجتهاد در تفسیر نص جایز است، مانند [[تفسیر]] [[حدید]] به فلز و [[جسم]] سخت و سفت لکن [[اجتهاد در مقابل نص]] [[حرام]] است؛ مانند: حلال‌شمردن مردار و میته بدون [[ذبح]] و سر بریدن آن”<ref>محمدجواد مغنیه، فقه الإمام جعفر الصادق {{ع}}، ج۴، ص۲۳۶.</ref>.


این استدلالِ استاد [[محمد جواد مغنیه]] بر جواز شمول [[سبق و رمایه]] بر سلاح‌های نظامی جدیدالاختراع بود که ملاحظه فرمودید. نظر [[شهید ثانی]] را نیز اندکی قبل ملاحظه کردید. مطلب دیگر این است که امام المحققین میرزا [[محمدحسن نجفی]] ([[صاحب جواهر]]) نیز بر جواز مسابقه در موارد گوناگون مفید و خوب، [[معتقد]] است و بر آن [[استدلال]] کرده است، ایشان می‌گوید: “... انجام مسابقات در غیر موارد [[منصوص]] اگر به صورت [[عقد]] نباشد، جایز است چون اصالت با جواز است و نیز به دلیل [[سیره]] و روش [[ائمه معصومین]] و سیره مستمر [[عوام]] (متشرعه) و [[علما]] در بلاد و زمان‌های مختلف، چون [[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{عم}} و با هم مسابقه کشتی و نیز مسابقه خوش‌نویسی می‌گذاشتند و.... بلکه هیچ بعید نیست که در چنین مسابقاتی پرداخت و اخذ عوض به صورت [[وعده]] (و نه به صورت عقد) نیز جایز باشد... ”<ref>محمدجواد مغنیه، فقه الإمام جعفر الصادق {{ع}}، ج۴، ص۲۳۵.</ref>.
این استدلالِ استاد [[محمد جواد مغنیه]] بر جواز شمول [[سبق و رمایه]] بر سلاح‌های نظامی جدیدالاختراع بود که ملاحظه فرمودید. نظر [[شهید ثانی]] را نیز اندکی قبل ملاحظه کردید. مطلب دیگر این است که امام المحققین میرزا [[محمدحسن نجفی]] ([[صاحب جواهر]]) نیز بر جواز مسابقه در موارد گوناگون مفید و خوب، [[معتقد]] است و بر آن [[استدلال]] کرده است، ایشان می‌گوید: “... انجام مسابقات در غیر موارد [[منصوص]] اگر به صورت [[عقد]] نباشد، جایز است چون اصالت با جواز است و نیز به دلیل [[سیره]] و روش [[ائمه معصومین]] و سیره مستمر [[عوام]] (متشرعه) و [[علما]] در بلاد و زمان‌های مختلف، چون [[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{عم}} و با هم مسابقه کشتی و نیز مسابقه خوش‌نویسی می‌گذاشتند و.... بلکه هیچ بعید نیست که در چنین مسابقاتی پرداخت و اخذ عوض به صورت [[وعده]] (و نه به صورت عقد) نیز جایز باشد... ”<ref>محمدجواد مغنیه، فقه الإمام جعفر الصادق {{ع}}، ج۴، ص۲۳۵.</ref>.
۲۱۸٬۱۴۸

ویرایش