اهداف نظام اقتصادی: تفاوت میان نسخه‌ها

== اهداف کلان ==

«[[اسلام]] [[دینی]] است که با تنظیم فعالیت‌های مادی، راه را به اعتلای معنوی [[انسان]] می‌گشاید. [[ترقی]] [[واقعی]] همین است که [[رشد]] خود انسان هدف فعالیت‌های مادی گردد، و اسلام[[دین]] این ترقی است»<ref>صحیفه امام، ج۴، ص۳۶۰.</ref>.

نظام اقتصادی [[سرمایه‌داری]] به عنوان یک زیرنظام عام در دنیای [[غرب]] با توجه به مبانی فلسفی فایده‌گرایی، هدف غایی جهت تحقق این مهم را در رفاه مادی می‌پندارد. هدف میانی نیل به [[رفاه]] را نیز، [[رشد اقتصادی]] و [[عدالت توزیعی]] می‌داند. اهداف عملیاتی مطلوب جهت رسیدن به رشد اقتصادی نیز – صرف‌نظر از تناقض با اهداف غایی و میانی - [[کارایی]] [[اقتصادی]]، [[اشتغال]] کامل، [[ثبات]] قیمت‌ها، [[حفظ]] [[محیط زیست]] و [[آموزش]] و [[سلامتی]] می‌شمارد. به بیان واضح‌تر [[نظام سرمایه‌داری]] تفاوتی میان رفاه مادی و [[سعادت]] قائل نیست. بر این اساس [[تفسیر]] [[نظام اقتصادی]] [[سرمایه‌داری]] [[هدف غایی]] نظام سرمایه‌داری و [[خدمت]] سایر [[نظام‌ها]] در جهت تحقق اهداف آن است.

هرچند در [[نظام]] عام [[اسلامی]] نیز [[هدف]] نهایی رسیدن به سعادت تفسیر شده، ولی سعادت در [[اسلام]] کاملاً در تضاد با تفسیر سعادت در نظام سرمایه‌داری از جهت مبانی، حدود، اهداف و نتیجه می‌باشد.

تفاوت اساسی دیگر اینکه در اسلام [[نظام اقتصادی اسلام]] هدف نهایی نیست بلکه نقطه ثقل [[نظام‌های اجتماعی]] اسلام، نظام [[فرهنگ]] و [[تعلیم و تربیت]] است<ref>صحیفه امام، ج۸، ص۸۶؛ ج۹، ص۴۵۰.</ref>. «نظر ما به [[اقتصاد]] نیست مگر به طور آلت، نظر ما به [[فرهنگ اسلامی]] است»<ref>صحیفه امام، ج۷، ص۷۲.</ref>.<ref>[[احمد رضا صفا|صفا، احمد رضا]]، [[نظام اقتصاد اسلامی - صفا (مقاله)| مقاله «نظام اقتصاد اسلامی»]]، [[منظومه فکری امام خمینی (کتاب)|منظومه فکری امام خمینی]]، ص ۶۳۳.</ref>