←رفاعه و خون‌خواهی امام حسین {{ع}} و یاران مظلومش
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
[[زیاد بن ابیه]]، [[حاکم]] بی‌رحم و [[کینه]] توز [[کوفه]]، در ادامه دست‌گیری و [[قتل]] حجر و همراهان او، در صدد [[قتل]] [[عمرو بن حمق]]<ref>در برخی از استاد غیر معتبر نام همراه عمرو بن حمق را زاهر که غلام اوست گفته‌اند ولی اصح آن است که همراه او رفاعه بوده است. توضیح بیشتر در ترجمه زاهر در این اثر خواهد آمد.</ref> یکی دیگر از [[یاران]] [[مخلص]] [[علی]] {{ع}} برآمد، [[عمرو بن حمق]] چون از این خبر [[آگاه]] شد با [[رفاعه]] از [[شیعیان]] با وفای [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} به اطراف [[موصل]] گریخت. وقتی [[حاکم]] [[موصل]] از فرار آنان به [[موصل]] [[آگاه]] شد برای دست‌گیری آن دو [[اقدام]] کرد. سرانجام عمرو دستگیر و به [[شهادت]] رسید، اما [[رفاعه]] به پیشنهاد عمرو به هنگام درگیری فرار نمود و به [[کوفه]] بازگشت و به زندگانی مخفیانه و پنهانی روی آورد<ref>ر.ک: کامل ابن اثیر، ج۲، ص۴۹۲ و تاریخ طبری، ج۵، ص۲۶۵.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۵۴۲.</ref> | [[زیاد بن ابیه]]، [[حاکم]] بی‌رحم و [[کینه]] توز [[کوفه]]، در ادامه دست‌گیری و [[قتل]] حجر و همراهان او، در صدد [[قتل]] [[عمرو بن حمق]]<ref>در برخی از استاد غیر معتبر نام همراه عمرو بن حمق را زاهر که غلام اوست گفته‌اند ولی اصح آن است که همراه او رفاعه بوده است. توضیح بیشتر در ترجمه زاهر در این اثر خواهد آمد.</ref> یکی دیگر از [[یاران]] [[مخلص]] [[علی]] {{ع}} برآمد، [[عمرو بن حمق]] چون از این خبر [[آگاه]] شد با [[رفاعه]] از [[شیعیان]] با وفای [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} به اطراف [[موصل]] گریخت. وقتی [[حاکم]] [[موصل]] از فرار آنان به [[موصل]] [[آگاه]] شد برای دست‌گیری آن دو [[اقدام]] کرد. سرانجام عمرو دستگیر و به [[شهادت]] رسید، اما [[رفاعه]] به پیشنهاد عمرو به هنگام درگیری فرار نمود و به [[کوفه]] بازگشت و به زندگانی مخفیانه و پنهانی روی آورد<ref>ر.ک: کامل ابن اثیر، ج۲، ص۴۹۲ و تاریخ طبری، ج۵، ص۲۶۵.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۵۴۲.</ref> | ||
== | == نقش او خون‌خواهی امام حسین == | ||
{{همچنین|خون‌خواهی امام حسین}} | |||
رفاعة پس از [[مرگ]] [[معاویه]] که موقعیت را برای [[مخالفت]] با [[حکومت]] سراپا ظلم و جنایت [[بنی امیه]] مناسب می‌دید، با جمعی از [[شیعیان کوفه]] از [[حضرت حسین]] {{ع}} برای [[هدایت]] و [[رهبری]] [[مردم]] به [[کوفه]] [[دعوت]] نمود تا [[رهبری]] [[امت اسلامی]] را در آن منطقه به عهده گیرد. اما متأسفانه پس از آمدن [[عبید الله بن زیاد]] به استانداری [[کوفه]] و [[سرکوب]] [[یاران]] و [[شیعیان]] [[امام]] {{ع}} و [[قتل]] [[هانی بن عروه]] و [[مسلم بن عقیل]] و [[تهدید]] و [[تطمیع]] جمع زیادی از [[کوفیان]]، رابطه سران [[وفادار]] [[کوفه]] با [[امام حسین]] {{ع}} [[قطع]] شد و آنان نتوانستند به [[وعده]] خود عمل نموده و [[جان]] خود را در [[دفاع]] از آن [[حضرت]] فدا کنند، و هر کدام در گوشه‌ای مخفی شدند تا جانشان به خطر نیفتد. از این رو پس از [[شهادت امام حسین]] {{ع}} و [[حادثه کربلا]] [[رفاعه]] با چهار نفر دیگر از بزرگان با [[فضیلت]] [[کوفه]] چون [[سلیمان بن صرد خزاعی]]، [[مسیب بن نجبه فزاری]]، [[عبدالله بن سعد بن نفیل ازدی]]، و [[عبدالله بن وال تمیمی]]، در [[منزل]] [[سلیمان بن صرد]] جمع شدند و در یک جلسه سری طرح قیامی را پی ریزی کردند تا [[انتقام]] [[خون]] [[شهدای کربلا]] را بگیرند، و سرانجام در سال ۶۵ [[هجری]] با جمع کثیری از [[مردم کوفه]] با عنوان [[توابین]] و [[شعار]] "یالثارات الحسین" یعنی با [[شعار]] [[انتقام]] جویان [[خون امام حسین]] {{ع}}، به [[فرماندهی]] [[سلیمان بن صرد خزاعی]] برای [[جنگ]] با [[عبیدالله بن زیاد]] حرکت کردند و سرانجام در [[عین الورده]] با عبیدالله که با [[دوازده]] هزار نیرو از [[شام]] با او همراه بودند، روبه رو شدند<ref>پس از هلاکت یزید بن معاویه در آخر سال ۶۳ یا اول ۶۴ هجری و انتقال قدرت از بنی امیه به بنی مروان، عبیدالله بن زیاد که در بصره و کوفه حکمران بود به طمع نزدیک شدن به مرکز حکومت عازم شام شد تا بلکه تقرب بیشتری به مروان حکم پیدا کند و مقام بیشتری دریابد، و از نبود ابن زیاد، توابین از فرصت خلأ قدرت بنی امیه در کوفه دست به قیام علیه خون آشامان کربلا زدند و پس از آن، قیام مختار است که به هلاکت کلیه قاتلین شهدای کربلا انجامید.</ref>. | |||
در این [[نبرد]] ابتدا چهار نفر از سران [[سپاه]] [[توابین]] یکی پس از دیگری به [[شهادت]] رسیدند. آن‌گاه [[رفاعه]] [[پرچم]] [[سپاه]] را بر دوش کشید ولی چون [[تاریکی]] [[شب]] فرا رسید هر دو [[سپاه]] سخت خسته و درمانده شده و مجروح و کشته بسیار داده بودند، ترک [[مقاتله]] نمودند و [[توابین]] به [[فرماندهی]] [[رفاعه]] به [[کوفه]] بازگشتند و نیروهای [[عبیدالله بن زیاد]] به [[موصل]] عزیمت کردند. این واقعه در اواخر سال ۶۵ یا اوایل سال ۶۶ [[هجری]] به وقوع پیوست<ref>ر.ک: کامل ابن اثیر، ج۲، حوادث سال ۶۵، ص۶۴۳-۶۳۵؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۵۵۲ - ۶۰۵ و مروج الذهب، ج۳، ص۱۰۰-۱۰۴.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۵۴۲-۵۴۳.</ref> | در این [[نبرد]] ابتدا چهار نفر از سران [[سپاه]] [[توابین]] یکی پس از دیگری به [[شهادت]] رسیدند. آن‌گاه [[رفاعه]] [[پرچم]] [[سپاه]] را بر دوش کشید ولی چون [[تاریکی]] [[شب]] فرا رسید هر دو [[سپاه]] سخت خسته و درمانده شده و مجروح و کشته بسیار داده بودند، ترک [[مقاتله]] نمودند و [[توابین]] به [[فرماندهی]] [[رفاعه]] به [[کوفه]] بازگشتند و نیروهای [[عبیدالله بن زیاد]] به [[موصل]] عزیمت کردند. این واقعه در اواخر سال ۶۵ یا اوایل سال ۶۶ [[هجری]] به وقوع پیوست<ref>ر.ک: کامل ابن اثیر، ج۲، حوادث سال ۶۵، ص۶۴۳-۶۳۵؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۵۵۲ - ۶۰۵ و مروج الذهب، ج۳، ص۱۰۰-۱۰۴.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۵۴۲-۵۴۳.</ref> | ||