حیا در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

حیا در معارف و سیره نبوی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۷ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۱۱

۱ بایت اضافه‌شده ، ‏۷ نوامبر ۲۰۲۲

جز

جایگزینی متن - 'ابن شهر آشوب' به 'ابن‌شهرآشوب'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۲۶

ویرایش

@@ خط ۲۲: / خط ۲۲: @@
 # [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: [[پیامبر خدا]] {{صل}} حیامند و بزرگوار بود<ref>{{متن حدیث|الإمام الصادق {{ع}}: كَانَ نَبِيُّ اللَّهِ {{صل}} حَيِيّاً كَرِيماً}}؛ الکافی، ج۲، ص۲۵۲، ح۸، عن یزید بن خلیفة الحارثی؛ بحار الأنوار، ج۲۸، ص۱۰۶، ح۳، نقلاً عن کتاب إرشاد القلوب؛ مسند ابن حنبل، ج۱۰، ص۲۱۲، ح۲۶۷۳۱؛ المستدرک علی الصحیحین، ج۴، ص۱۸، ح۶۷۵۹، کلاهما عن أمّ سلمه.</ref>.
 # به [[نقل]] از [[علی بن اسباط]]، از [[امامان]] {{عم}}، در [[بیان]] اندرزهای [[خداوند]] به [[عیسی]] {{ع}}: سپس تو را- ای [[فرزند مریم]] باکره از [[دنیا]] بریده - به سَرور [[پیامبران]] سفارش می‌کنم... ؛ او که حیامند و منزّه از آلودگی‌های [[دنیا]] است. او رحمتی برای جهانیان است<ref>{{متن حدیث|عن علی بن أسباط عنهم {{عم}}: فیما وعظ الله به عیسی {{ع}}: ... ثُمَّ أُوصِيكَ يَا ابْنَ مَرْيَمَ الْبِكْرِ الْبَتُولِ بِسَيِّدِ الْمُرْسَلِينَ ... الْحَيِيِّ الْمُتَكَرِّمِ فَإِنَّهُ رَحْمَةٌ لِلْعَالَمِينَ‌}}؛ الکافی، ج۸، ص۱۳۱ و ۱۳۹ ح۱۰۳؛ الأمالی للصدوق، ص۶۱۱، ح۸۴۲، عن أبی بصیر عن الإمام الصادق {{ع}}؛ تحف العقول، ص۴۹۹؛ إعلام الدین، ص۲۳۲، کلاهما من دون إسناد إلی أحد من أهل البیت {{عم}}؛ بحار الأنوار، ج۱۴، ص۲۹۶، ح۱۴.</ref>.
-# به [[نقل]] از [[منهال بن عمرو]]: [[معاویه]] از [[امام حسن]] {{ع}} خواست بر [[منبر]] رود و خود را معرّفی کند. [[امام حسن]] {{ع}} بر [[منبر]] رفت و پس از [[حمد]] و [[[[ثنای الهی]]]] فرمود: "ای [[مردم]]! هر کس مرا می‌شناسد، که می‌شناسد، و هر کس مرا نمی‌شناسد، خودم را به او می‌شناسانم. [[شهر]] من، [[مکّه]] و مِناست. من [[فرزند]] [[مروه]] و صفایم. من، [[فرزند پیامبر]] مصطفایم. من، [[فرزند]] کسی هستم که از کوه‌های سربرافراشته بالا رفت. من، [[فرزند]] کسی هستم که [[حیا]]، همه [[محاسن]] صورتش را پوشانده بود"<ref>{{متن حدیث|عن الْمِنْهَال بْن عَمْرٍو: إِنَّ مُعَاوِيَةَ سَأَلَ الْحَسَنَ {{ع}} أَنْ يَصْعَدَ الْمِنْبَرَ وَ يَنْتَسِبَ فَصَعِدَ فَحَمِدَ اللَّهَ وَ أَثْنَى عَلَيْهِ ثُمَّ قَالَ: أَيُّهَا النَّاسُ مَنْ عَرَفَنِي فَقَدْ عَرَفَنِي وَ مَنْ لَمْ يَعْرِفْنِي فَسَأُبَيِّنُ لَهُ نَفْسِي بَلَدِي مَكَّةُ وَ مِنًى وَ أَنَا ابْنُ الْمَرْوَةِ وَ الصَّفَا وَ أَنَا ابْنُ النَّبِيِّ الْمُصْطَفَى وَ أَنَا ابْنُ مَنْ عَلَا الْجِبَالَ الرَّوَاسِيَ وَ أَنَا ابْنُ مَنْ كَسَا مَحَاسِنَ وَجْهِهِ الْحَيَاءُ}}؛ المناقب لابن شهر آشوب، ج۴، ص۱۲؛ بحار الأنوار، ج۴۳، ص۲۵۶، ح۳۴.</ref>.
+# به [[نقل]] از [[منهال بن عمرو]]: [[معاویه]] از [[امام حسن]] {{ع}} خواست بر [[منبر]] رود و خود را معرّفی کند. [[امام حسن]] {{ع}} بر [[منبر]] رفت و پس از [[حمد]] و [[[[ثنای الهی]]]] فرمود: "ای [[مردم]]! هر کس مرا می‌شناسد، که می‌شناسد، و هر کس مرا نمی‌شناسد، خودم را به او می‌شناسانم. [[شهر]] من، [[مکّه]] و مِناست. من [[فرزند]] [[مروه]] و صفایم. من، [[فرزند پیامبر]] مصطفایم. من، [[فرزند]] کسی هستم که از کوه‌های سربرافراشته بالا رفت. من، [[فرزند]] کسی هستم که [[حیا]]، همه [[محاسن]] صورتش را پوشانده بود"<ref>{{متن حدیث|عن الْمِنْهَال بْن عَمْرٍو: إِنَّ مُعَاوِيَةَ سَأَلَ الْحَسَنَ {{ع}} أَنْ يَصْعَدَ الْمِنْبَرَ وَ يَنْتَسِبَ فَصَعِدَ فَحَمِدَ اللَّهَ وَ أَثْنَى عَلَيْهِ ثُمَّ قَالَ: أَيُّهَا النَّاسُ مَنْ عَرَفَنِي فَقَدْ عَرَفَنِي وَ مَنْ لَمْ يَعْرِفْنِي فَسَأُبَيِّنُ لَهُ نَفْسِي بَلَدِي مَكَّةُ وَ مِنًى وَ أَنَا ابْنُ الْمَرْوَةِ وَ الصَّفَا وَ أَنَا ابْنُ النَّبِيِّ الْمُصْطَفَى وَ أَنَا ابْنُ مَنْ عَلَا الْجِبَالَ الرَّوَاسِيَ وَ أَنَا ابْنُ مَنْ كَسَا مَحَاسِنَ وَجْهِهِ الْحَيَاءُ}}؛ المناقب لابن‌شهرآشوب، ج۴، ص۱۲؛ بحار الأنوار، ج۴۳، ص۲۵۶، ح۳۴.</ref>.
 # [[امام علی]] {{ع}} در توصیف مجلس [[پیامبر]] {{صل}} می‌فرماید: [[خوی]] نیکش، همه [[مردم]] را فرا می‌گرفت و برایشان [[پدری]] [[مهربان]] بود و همه در [[حق]]، نزد او برابر بودند. مجلس او، مجلس [[بردباری]] و [[حیا]] و [[صداقت]] و [[امانت]] بود. در آن، صداها بلند نمی‌شد و آبروی کسی ریخته [و [[حرمت]] کسی شکسته] نمی‌شد<ref>{{متن حدیث|الإمام علی {{ع}} – فی توصیف مجلس رسول الله {{صل}}-: قَدْ وَسِعَ النَّاسَ مِنْهُ خُلُقُهُ وَ صَارَ لَهُمْ أَباً رَحِيماً وَ صَارُوا عِنْدَهُ فِي الْحَقِّ سَوَاءً مَجْلِسُهُ مَجْلِسُ حِلْمٍ وَ حَيَاءٍ وَ صِدْقٍ وَ أَمَانَةٍ لَا تُرْفَعُ فِيهِ الْأَصْوَاتُ وَ لَا تُؤْبَنُ فِيهِ الْحُرَمُ}}؛ عیون أخبار الرضا {{ع}}، ج۱، ص۳۱۸، ح۱؛ معانی الأخبار، ص۸۱، ح۱، کلاهما عن إسماعیل بن محمد بن إسحاق عن الإمام الرضا عن آبائه عن الإمام زین العابدین {{عم}}؛ مکارم الأخلاق، ج۱، ص۴۳، ح۱؛ بحارالأنوار، ج۱۶، ص۱۵۲، ح۴؛ شعب الإیمان، ج۲، ص۱۵۴، ح۱۴۳۰؛ الطبقات الکبری، ج۱، ص۴۲۲، کلاهما عن ابن أبی هالة.</ref>.
 # [[امام کاظم]] {{ع}} به [[نقل]] از پدرانش، در [[حدیثی]] که در آن، [[تفقد]] و احوال‌پرسی [[پیامبر]] {{صل}} از اهل [[صُفّه]] (سکّونشینان) را [[نقل]] می‌کند: [[سعد بن اَشَج]] برخاست و گفت: ای [[پیامبر خدا]]! پس از [[مرگ]]، با ما چه می‌شود؟ [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "حساب و [[قبر]]، و پس از آن، تنگنا و [[سختی]] [[دوزخ]] یا [[گشایش]] و آسودگی [[بهشت]]". مرد گفت: ای [[پیامبر خدا]]! آیا شما هم از آن می‌ترسی؟ [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "نه؛ امّا من از این که از عهده [[شکر]] و جبران نعمت‌های پیاپی بر نمی‌آیم و نه حتّی یک از هفت آن را<ref>مقصود از یک‌ هفتم، جزئی کوچک است، همان‌گونه که عدد هفت، نشانة کثرت و فراوانی است.</ref>، خجالت می‌کشم"<ref>{{متن حدیث|الإمام الکاظم {{ع}} عن آبائه {{عم}} – فی حدیث یذکر فیه تفقد النبی {{صل}} لِأَهْلِ الصُّفَّةِ-: فَقَامَ سَعْدُ بْنُ الْأَشَجِّ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ مَا يُفْعَلُ بِنَا بَعْدَ الْمَوْتِ؟ قَالَ {{صل}}: الْحِسَابُ وَ الْقَبْرُ ثُمَّ ضِيقُهُ بَعْدَ ذَلِكَ أَوْ سَعَتُهُ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ هَلْ تَخَافُ أَنْتَ ذَلِكَ فَقَالَ لَا وَ لَكِنْ أَسْتَحِي مِنَ النِّعَمِ الْمُتَظَاهِرَةِ الَّتِي لَا أُجَارِيهَا وَ لَا جُزْءاً مِنْ سَبْعَةٍ}}؛ النوادر للراوندی، ص۱۵۳، ح۲۲۳؛ بحارالأنوار، ج۲۲، ص۳۱۰، ح۱۲.</ref><ref>[[محمد م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌|م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌، محمد]]، [[سیره پیامبر خاتم ج۱ (کتاب)|سیره پیامبر خاتم]]، ج۱، ص ۴۷۸-۴۸۱.</ref>.