مقام تشریع احکام دین به چه معناست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::'''چهارم:''' برخی محققان کوشیده‌اند تا به نوعی میان موافقان و مخالفان حق تشریع امامان{{عم}}، جمع کنند. به باور ایشان، اختلاف طرفداران و مخالفان حق تشریع امامان معصوم{{عم}}، تا حدی اختلاف لفظی و جمعشدنی است؛ بدین صورت که مقصود مخالفان، معنای حقیقی تشریع (استقلالی) و مقصود موافقان، تشریع طولی و کشفی است؛ بدین معنا که بنا به دلایلی، بیان همه احکام در قرآن به صورت تفصیلی و جزئی نیامده، بلکه بیان این امور با اتکا به علم لدنّی پیامبر و [[ائمه]] اطهار{{عم}}، به آنان واگذار شده است. در این صورت بیان احکام توسط آنان با تایید و اجازه الهی صورت می‌گیرد و همچنین از احکام واقعی کشف می‌کند که در واقع معصومان{{عم}} نه واضع و شارح، که کاشف و مبیّن‌اند. به باور محقق یادشده، از آنجا که اینگونه تشریعات ظاهری [[ائمه]] اطهار{{عم}} با اجازه الهی و نبوی صورت گرفته، با اصل خاتمیت ناسازگار نیست؛ بلکه اصرار بر نفی مطلقِ هرگونه قانون‌گذاری و بسندگی به احکام موجود در قرآن و سنت پیامبر{{صل}} که برخی، به بهانه جامعیت و کمال دین نبوی به آن متوسل می‌شوند، با گوهر و روح دین خاتم و کامل که مدعی جاودانگی و پاسخگویی به مسائل دینی در هر عصری است، تعارض دارد و چه بسا موجب جمود شود. مخالفان حق تشریع پیامبر و امامان نیز متوجه این نکته بودند و تنها از باب احتیاط، به نفی نسبت تشریع به پیامبر یا امامان می‌پرداختند، یا آن را به نحوی، از باب بیان احکام دین از پیامبر و احکام جزئیة ولائیه، یا تطبیق عناوین ثانویه بر مصادیقش توجیه و تبیین می‌کردند.<ref>محمد حسن قدردان قراملکی، آیین خاتم، ص۵۲۳ و ۵۳۳؛ همو، امامت، ص۲۰۰ و ۲۰۱.</ref>