←امام{{ع}} و جنبش نفس زکیه
| خط ۶۸: | خط ۶۸: | ||
زیدیان و حسنیان در مقابل [[امام صادق]]{{ع}} موضع خصمانه گرفتند و امام صادق{{ع}} نیز [[شیعیان]] را از [[همراهی]] با آنان منع کرد. از این رو، [[پیروان]] امام صادق{{ع}} با آنان همراهی نکردند<ref>صدوق، عیون اخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۳۱۰.</ref>. برای نمونه، [[عبدالملک بن عمرو]] از شرکت در [[قیام]] آنان خودداری کرد و دلیل آن را [[پیروی]] و [[منتظر]] بودن [[فرمان امام]] صادق{{ع}} اعلام کرد<ref>کلینی، الکافی، ج۵، ص۱۹.</ref>.<ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش اول ج۲ (کتاب)|تاریخ اسلام بخش اول ج۲]] ص ۲۸۲.</ref> | زیدیان و حسنیان در مقابل [[امام صادق]]{{ع}} موضع خصمانه گرفتند و امام صادق{{ع}} نیز [[شیعیان]] را از [[همراهی]] با آنان منع کرد. از این رو، [[پیروان]] امام صادق{{ع}} با آنان همراهی نکردند<ref>صدوق، عیون اخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۳۱۰.</ref>. برای نمونه، [[عبدالملک بن عمرو]] از شرکت در [[قیام]] آنان خودداری کرد و دلیل آن را [[پیروی]] و [[منتظر]] بودن [[فرمان امام]] صادق{{ع}} اعلام کرد<ref>کلینی، الکافی، ج۵، ص۱۹.</ref>.<ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش اول ج۲ (کتاب)|تاریخ اسلام بخش اول ج۲]] ص ۲۸۲.</ref> | ||
== | ===امام{{ع}} و [[جنبش نفس زکیه]]=== | ||
بیشترین چالش [[سیاسی]] [[امام صادق]]{{ع}} با [[زیدیه]] و [[حسنیان]] بود. [[عبدالله بن حسن]] [[معتقد]] بود که کار نفس زکیه، بدون [[همراهی]] امام صادق{{ع}} بی‌فرجام است. از این‌رو، در ملاقاتی با [[حضرت]] خواستار [[بیعت]] امام{{ع}} شد و اعلام کرد که حضرت در صورت بیعت، از شرکت در [[نبرد]] و همراهی در [[دشواری‌ها]] برکنار خواهد بود. امام{{ع}} پیشنهاد او را نپذیرفت و از [[بدفرجامی]] نفس زکیه خبر داد. عبدالله [[بیعت نکردن]] حضرت را نتیجه عملکرد [[امام حسین]]{{ع}} دانست و گفت: «اگر او [[عدالت]] ورزیده بود [[امامت]] را به بزرگ‌ترین فرزند [[امام حسن]]{{ع}} واگذار می‌کرد» و آن‌گاه با اظهار [[بی‌نیازی]]، سخنان حضرت را زمینه‌ساز [[مخالفت]] دیگران شمرد. | بیشترین چالش [[سیاسی]] [[امام صادق]]{{ع}} با [[زیدیه]] و [[حسنیان]] بود. [[عبدالله بن حسن]] [[معتقد]] بود که کار نفس زکیه، بدون [[همراهی]] امام صادق{{ع}} بی‌فرجام است. از این‌رو، در ملاقاتی با [[حضرت]] خواستار [[بیعت]] امام{{ع}} شد و اعلام کرد که حضرت در صورت بیعت، از شرکت در [[نبرد]] و همراهی در [[دشواری‌ها]] برکنار خواهد بود. امام{{ع}} پیشنهاد او را نپذیرفت و از [[بدفرجامی]] نفس زکیه خبر داد. عبدالله [[بیعت نکردن]] حضرت را نتیجه عملکرد [[امام حسین]]{{ع}} دانست و گفت: «اگر او [[عدالت]] ورزیده بود [[امامت]] را به بزرگ‌ترین فرزند [[امام حسن]]{{ع}} واگذار می‌کرد» و آن‌گاه با اظهار [[بی‌نیازی]]، سخنان حضرت را زمینه‌ساز [[مخالفت]] دیگران شمرد. | ||
امام{{ع}} برای اعلام [[خیرخواهی]]، [[سوگند]] یاد کرد که دوست دارم فرزندانم و محبوب‌ترین خاندانم را قربان تو کنم، چیزی در نزد من با تو برابر نیست، مبادا [[گمان]] کنی [[حیله]] می‌کنم. عبدالله با [[خشم]] [[گفتگو]] را ترک کرد و زمانی نگذشت که منصور تعدادی از حسنیان را دستگیر کرد و در دید [[مردم]] قرار داد. امام صادق{{ع}} با [[آشفتگی]] خاطر از آنان [[سرکشی]] کرد و فرمود: «من بر [[دفاع]] از [[خاندان پیامبر]]{{صل}} [[حریص]] بودم، ولی مغلوب شدم و [[قضا]] را [[دفاعی]] نیست». حضرت پس از این حادثه بیست [[روز]] [[بیمار]] شد و شب و روز گریست<ref>کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۵۹ - ۳۶۱.</ref>. | امام{{ع}} برای اعلام [[خیرخواهی]]، [[سوگند]] یاد کرد که دوست دارم فرزندانم و محبوب‌ترین خاندانم را قربان تو کنم، چیزی در نزد من با تو برابر نیست، مبادا [[گمان]] کنی [[حیله]] می‌کنم. عبدالله با [[خشم]] [[گفتگو]] را ترک کرد و زمانی نگذشت که منصور تعدادی از حسنیان را دستگیر کرد و در دید [[مردم]] قرار داد. امام صادق{{ع}} با [[آشفتگی]] خاطر از آنان [[سرکشی]] کرد و فرمود: «من بر [[دفاع]] از [[خاندان پیامبر]]{{صل}} [[حریص]] بودم، ولی مغلوب شدم و [[قضا]] را [[دفاعی]] نیست». حضرت پس از این حادثه بیست [[روز]] [[بیمار]] شد و شب و روز گریست<ref>کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۵۹ - ۳۶۱.</ref>. | ||