شیوه ارتباط شیعیان با نائبان خاص چگونه بود؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| تعداد پاسخ = ۵

«به [[دلیل]] [[دشمنی]] [[حاکمان عباسی]] با [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} جریان [[نیابت]] آن [[حضرت]]، امری آشکار و علنی نبود؛ به ویژه در اوائل [[غیبت صغرا]] و نیابتِ [[نایب اول]]، [[شیعیان]] از طریق [[وکلا]] که نمایندگانِ [[نایبان]] بودند با آنها ارتباط داشتند؛ یعنی [[مردم]]، [[خواسته‌ها]] یا سؤالات خود را با [[وکیلان]] مطرح می‌کردند یا [[وجوهات شرعی]] خود را به ایشان می‌سپردند و [[وکیلان]]، آنها را به سفیر و [[نایب]] [[امام]] {{ع}} منتقل می‌کردند و پاسخ درخواست‌ها نیز با واسطه به دست [[مردم]] می‌رسید. [[محمد بن عثمان]] در [[بغداد]]، ده [[وکیل]] داشت که [[حسین بن روح]] از جمله آنها بود. اینها به ظاهر وکلای [[نائب]] دوم در امور تجاری بودند؛ ولی در واقع برای [[سازمان وکالت]] [[شیعه]] فعالیت می‌کردند.

«در آغاز [[نیابت خاص]]، [[جایگاه]] [[سفارت]] برای [[مردم]] روشن نبود. فقط عده اندکی از [[خواص]] و [[وکیلان]]، با [[نایب]] آن [[حضرت]] در ارتباط بوده، مسایل مورد [[نیاز]] خود را با او در میان می‌گذاشتند؛ اما پس از گذشت زمان، با تلاش‌های خالصانه [[وکیلان]]، نزد [[شیعیان]]، [[نیابت خاص]] [[حضرت]]، [[جایگاه]] خود را پیدا کرد. بنابراین [[ارتباط شیعیان با نواب خاص]] در دوره‌های نخست، به طور عمده به واسطه [[وکیلان]] بود. به این صورت که [[مردم]]، خواسته‌های خود را با [[وکیلان]] در میان می‌گذاشتند یا [[وجوهات شرعی]] خود را به آنان می‌پرداختند. [[وکیلان]] نیز آنها را به سفیر و [[نایب امام]] {{ع}} منتقل می‌کردند و با واسطه سفیر، از [[ناحیه مقدسه]] پاسخ پرسش‌های خود را می‌گرفتند. با روشن شدن [[جایگاه]] [[نواب خاص]]، برخی [[شیعیان]] به صورت پنهانی توانستند به طور مستقیم با آنان تماس برقرار کنند. این کار، به طور عمده از زمان [[سفارت]] [[دومین سفیر]] آغاز شد و ادامه یافت<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۲]]، ص۸۴.</ref>.

* '''ارتباط با واسطه و غیر مستقیم:''' ارتباط با واسطه یک اصل در سازمان [[سفارت]] بود، چرا که این سازمان به جهت [[ظلم]] [[عباسیان]] نمی‌توانست آشکارا و آزادانه فعالیت کند. بنابراین باید در ارتباط با [[مردم]] از راه‌های استتاری بهره می‌گرفت.

* '''[[ارتباط مستقیم]] و بی واسطه:''' این ارتباط در آغاز فعّالیت [[نواب اربعه]]، در دوره [[غیبت صغرا]] وجود نداشت، زیرا بنا بود که مسأله [[نیابت خاصه]] مخفی بماند، تا [[حاکمان جور]] بازتاب و واکنشی از خود نشان ندهند. ولی کم کم [[شیعیان]] به صورت پنهانی نام و نشانی سفیر را از [[وکلا]] و [[خواص]] گرفتند و توانستند با آنان مستقیماً تماس بگیرند. این کار عمدتاً از زمان [[سفارت]] [[دومین سفیر]] شروع شد و ادامه یافت. [[شیخ طوسی]] درباره این نوع ارتباط می نویسد: عده‌ای از افراد مورد [[اعتماد]] نزد سفرای [[امام مهدی]] {{ع}} می‌رفتند و با دادن [[نامه]] و یا بیان داشتن خواسته‌های خود، پاسخ آن را از [[ناحیه مقدسه]] و توسط [[سفرا]] دریافت می‌کردند<ref>الغیبه، طوسی، ص ۲۵۷</ref>»<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]، ص ۳۵۳.</ref>.

«به [[دلیل]] [[دشمنی]] [[حاکم]] [[عباسی]] با [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} جریان [[نیابت]] آن [[حضرت]]، امری آشکار و علنی نبود؛ به ویژه در اوائل [[غیبت صغرا]] و نیابتِ [[نایب]] اوّل، [[شیعیان]] از طریق [[وکلا]] که نمایندگانِ [[نایبان]] بودند با آنها ارتباط داشتند؛ یعنی [[مردم]]، [[خواسته‌ها]] یا سؤالات خود را با [[وکیلان]] مطرح می‌کردند یا [[وجوهات شرعی]] خود را به ایشان می‌سپردند و [[وکیلان]]، آنها را به سفیر و [[نایب]] [[امام]] {{ع}} منتقل می‌کردند و پاسخ درخواست‌ها نیز با واسطه به دست [[مردم]] می‌رسید. [[محمد بن عثمان]] در [[بغداد]]، ده [[وکیل]] داشت که [[حسین بن روح]] از جمله‌ آنها بود. اینها به ظاهر وکلای [[نائب]] دوم در امور تجاری بودند؛ ولی در واقع برای [[سازمان وکالت]] [[شیعه]] فعالیت می‌کردند. گفتنی است در کنار رابطه غیر مستقیم عده‌ای از افراد مورد [[اعتماد]] امکان [[ارتباط مستقیم]] با شخص [[نائب]] را نیز پیدا می‌کردند و خواسته‌های خود را بی‌واسطه با او در میان گذاشته، پاسخ را نیز از [[نایب]] دریافت می‌کردند که مواردی از آنها را [[شیخ طوسی]] بیان کرده است.<ref> تاریخ عصر [[غیبت]]، ص ۳۰۴ – ۳۰۶.</ref> این‌گونه ارتباط بیشتر از زمان نیابتِ دوم [[نایب]] [[امام]]، به وجود آمد»<ref>[[محمد امین بالادستان|بالادستان، محمد امین]]؛ [[محمد مهدی حائری‌‎پور|حائری‌‎پور، محمد مهدی]]؛ [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[نگین آفرینش ج۲ (کتاب)|نگین آفرینش]]، ج۲، ص ۸۶.</ref>.

* '''[[ارتباط مستقیم]] و بدون واسطه''': [[شیعیان]] مستقیماً به [[نواب اربعه]] مراجعه می‌کردند و مشکلات خودشان را می‌گفتند تا از این طریق با [[امام]] رابطه برقرار کنند.  

* '''ارتباط غیرمستقیم و باواسطه''': در این روش، به خاطر [[ترس]] از [[حاکمان]] وقت و عمال آنها، به صورت مستقیم به [[نواب]] مراجعه نمی‌کردند، بلکه به کسانی که [[نماینده]] و [[وکیل]] [[نواب]] بودند مراجعه می‌کردند و از این طریق خواسته خود را به [[نواب]] منتقل می‌کردند. برای نمونه [[محمد]] قطان، دومین [[وکیل]] سفیر در [[بغداد]] بود؛ [[وکلا]] وجوهات و [[نامه‌ها]] را در پارچه پیچیده نزد او می‌آوردند تا برای سفیر ببرد<ref>تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم، ص۱۵۰</ref>»<ref>[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص ۲۱۹.</ref>.