آیه استقامت در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| عنوان مدخل  = آیه استقامت

| پرسش مرتبط  =  

}}

[[خوف]] و [[حزن]] دو [[نگرانی]] است که در [[حیات دنیوی]] همیشه همراه [[انسان]] است؛ زیرا انسان تا لحظه [[مرگ]]، پیوسته در معرض اغواهای [[شیطان]] و در حزن دور افتادن از [[سعادت ابدی]] و خوف از [[خشم الهی]] و [[جهنم]] قرار دارد. [[خداوند]] در این [[آیه]] به [[مؤمنین]] [[وعده]] می‌دهد که اگر بر [[ایمان]] خود [[استقامت]] داشته باشند، خوف و حزنی بر آنان نیست. ایمان به [[ربوبیت]] [[پروردگار]] هنگامی محقق می‌شود که [[مؤمن]] در عمل و نظر، استقامت بر [[ولایت]] و [[ربوبیت الهی]] داشته باشد.

[[مسلمانان]] معاصر با [[نبی مکرم اسلام]] {{صل}}، می‌توانستند با [[اسوه]] قرار دادن حضرتش به چنین مقامی نائل شوند. ولی با [[رحلت]] آن [[حضرت]]، اگر [[جانشینی]] برای ایشان در میان [[مردم]] نباشد که ولایتش نازل‌منزله [[ولایت پیامبر]] {{صل}} محسوب شود، راه [[نجات]] مردم از حزن و خوف مسدود می‌گردد. در حالی که خداوند در این آیه و [[آیات]] دیگر، به مؤمنین وعده دائمی می‌دهد که اگر استقامت در ایمان داشته باشند، [[آرامش]] کامل و همیشگی روزی‌شان خواهد شد. بدین ترتیب چنین [[رهبری]] می‌باید مثل [[پیامبر]] {{صل}} [[معصوم]] از همه [[لغزش‌ها]] و اسوه خلایق بوده و همیشه در میان مردم حضور داشته باشد. از همین روست که در کلمات [[اولیای الهی]] {{عم}}، از استقامت در ایمان، تعبیر به ولایت شده است.

شکل منطقی [[برهان]] بنا بر معنای اول [[استقامت]] به این ترتیب است:

اولاً، برای استقرار در [[ایمان به رسول]] [[خدا]] {{صل}} و [[منحرف]] نشدن از [[آیین اسلام]]، باید استقامت بر [[دین]] داشت؛ ثانیاً، [[استقامت در دین]]، با [[اقرار]] به ولایت و [[هدایت]] کسانی است که در علم و عصمت نازل‌منزله رسول خدا {{صل}} باشند.

== پرسش مستقیم ==

[[آیه استقامت چگونه نصب الهی امام را اثبات می‌کند؟ (پرسش)]]

== منابع ==

{{پانویس}}