←مقدمه
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
چون [[هدف]] از [[جنگ‌ها]] در زمان [[حضرت مهدی]] {{ع}}، نابودی [[ستمگران]] و [[تشکیل حکومت اسلامی]] است، شرکت در [[جنگ]] در رکاب | چون [[هدف]] از [[جنگ‌ها]] در زمان [[حضرت مهدی]] {{ع}}، نابودی [[ستمگران]] و [[تشکیل حکومت اسلامی]] است، شرکت در [[جنگ]] در رکاب حضرت نیز از پاداشی چند برابر برخوردار است. [[امام باقر]] {{ع}} به [[شیعیان]] می‌فرمایند: اگر شما چنان باشید که ما سفارش کرده‌ایم و از امر ما [[سرپیچی]] نکنید، اگر در آن حال کسی از شما پیش از [[ظهور]] [[قائم]] ما بمیرد، [[شهید]] خواهد بود و اگر حضرت را [[درک]] کند و در رکاب او به [[شهادت]] برسد، [[پاداش]] دو [[شهید]] را دارد و اگر یکی از [[دشمنان]] ما را بکشد، [[پاداش]] بیست [[شهید]] را خواهد داشت<ref>بحار الانوار، ج۵۲، ص۱۲۳ و ۳۱۷؛ امالی طوسی، ج۱، ص۲۳۶.</ref>. | ||
در [[روایت]] دیگری می‌خوانیم: رزمنده [[امام]]، اگر [[دشمن]] ما را بکشد، [[پاداش]] بیست [[شهید]] را دارد و کسی که همراه [[قائم]] ما به [[شهادت]] برسد، [[پاداش]] بیست و پنج [[شهید]] برای اوست<ref>الکافی، ج۲، ص۲۲۲.</ref>. [[امیر المؤمنین]] {{ع}} درباره شیوه [[رفتار]] [[امام زمان]] {{ع}} با [[شهیدان]] و [[خانواده]] آنان می‌فرماید: [[حضرت قائم]] {{ع}} پس از عملیات روانه [[کوفه]] می‌شود و در آن‌جا اقامت می‌گزیند... و هیچ شهیدی نمی‌ماند مگر آن‌که حضرت بدهی او را می‌پردازد و برای خانواده‌اش [[حقوق]] و [[مستمری]] قرار می‌دهد<ref>بحار الانوار، ج۵۲، ص۲۲۴.</ref>. و اما دو [[آرزو]] در [[روایات]] ما مطلوب است؛ یکی، بودن در [[کربلا]] و [[شهادت]] در رکاب [[حسین]] {{ع}} {{عربی|"يَا لَيْتَنِي كُنْتُ مَعَكُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِيماً"}}<ref>مفاتیح الجنان، زیارت مطلقه [[امام حسین]] {{ع}}.</ref> و دیگرى، [[فیض]] [[جهاد]] و [[شهادت در رکاب حضرت]] مهدى {{ع}} {{متن حدیث|اللَّهُمَّ إِنِّي أُجَدِّدُ لَهُ فِي صَبِيحَةِ يَوْمِي هَذَا... اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي مِنْ أَنْصَارِهِ... وَ الْمُسْتَشْهَدِينَ بَيْنَ يَدَيْهِ... فَأَخْرِجْنِي مِنْ قَبْرِي مُؤْتَزِراً كَفَنِي شَاهِراً سَيْفِي...}}<ref>مفاتیح الجنان، دعای عهد.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۴۰.</ref> | در [[روایت]] دیگری می‌خوانیم: رزمنده [[امام]]، اگر [[دشمن]] ما را بکشد، [[پاداش]] بیست [[شهید]] را دارد و کسی که همراه [[قائم]] ما به [[شهادت]] برسد، [[پاداش]] بیست و پنج [[شهید]] برای اوست<ref>الکافی، ج۲، ص۲۲۲.</ref>. [[امیر المؤمنین]] {{ع}} درباره شیوه [[رفتار]] [[امام زمان]] {{ع}} با [[شهیدان]] و [[خانواده]] آنان می‌فرماید: [[حضرت قائم]] {{ع}} پس از عملیات روانه [[کوفه]] می‌شود و در آن‌جا اقامت می‌گزیند... و هیچ شهیدی نمی‌ماند مگر آن‌که حضرت بدهی او را می‌پردازد و برای خانواده‌اش [[حقوق]] و [[مستمری]] قرار می‌دهد<ref>بحار الانوار، ج۵۲، ص۲۲۴.</ref>. و اما دو [[آرزو]] در [[روایات]] ما مطلوب است؛ یکی، بودن در [[کربلا]] و [[شهادت]] در رکاب [[حسین]] {{ع}} {{عربی|"يَا لَيْتَنِي كُنْتُ مَعَكُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِيماً"}}<ref>مفاتیح الجنان، زیارت مطلقه [[امام حسین]] {{ع}}.</ref> و دیگرى، [[فیض]] [[جهاد]] و [[شهادت در رکاب حضرت]] مهدى {{ع}} {{متن حدیث|اللَّهُمَّ إِنِّي أُجَدِّدُ لَهُ فِي صَبِيحَةِ يَوْمِي هَذَا... اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي مِنْ أَنْصَارِهِ... وَ الْمُسْتَشْهَدِينَ بَيْنَ يَدَيْهِ... فَأَخْرِجْنِي مِنْ قَبْرِي مُؤْتَزِراً كَفَنِي شَاهِراً سَيْفِي...}}<ref>مفاتیح الجنان، دعای عهد.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۴۰.</ref> | ||