ایمان ابوطالب: تفاوت میان نسخه‌ها

[[علی]] {{ع}} [[سوگند]] یاد می‌‌کند که ابوطالب، [[عبدالمطلب]]، [[هاشم]] و عبدمناف هرگز بتی را نپرستیدند بلکه به سوی [[کعبه]] و به [[آیین]] [[ابراهیم]] ({{ع}} [[نماز]] می‌‌گزاردند <ref>[[کمال الدین]]، ج۱، ص ۱۷۵.</ref> و او را کسی می‌‌داند که اگر تمام [[گناهکاران]] روی [[زمین]] را شفاعت کند [[خداوند]] می‌‌پذیرد. <ref>بحارالأنوار، ج۳۵، ص ۱۱۰.</ref> [[امام سجّاد]] {{ع}} در پاسخ کسی که از ایمان ابوطالب سؤال می‌‌کرد فرمود: چقدر جای [[تعجب]] است خداوند رسولش را [[نهی]] کرده که [[زن]] [[مسلمانی]] در [[نکاح]] کافری باشد، [[فاطمه بنت اسد]] از زنانی است که در [[اسلام]] بر دیگران [[سبقت]] گرفته است در حالی که تا آخر [[عمر]] ابوطالب، [[همسر]] او بود <ref>[[شرح نهج البلاغه]]، ج۱۴، ص ۶۸؛ [[الغدیر]]، ج۷، ص ۳۸۱.</ref>. [[امام باقر]] {{ع}} ایمان ابوطالب را از [[ایمان]] بسیاری از [[مردم]] [[برتر]] می‌‌داند و نقل می‌‌کند که علی {{ع}} [[دستور]] می‌‌داد به [[نیابت]] وی [[حجّ]] به جا آورند <ref>[[سیره]] [[حلبی]]، ج۳، ص ۲۰۵</ref>. [[امام کاظم]] ({{ع}} ابوطالب را از [[اوصیاء]] [[انبیاء]] پیشین می‌‌داند که به [[نبوت]] [[پیامبر اسلام]] ({{صل}} [[شهادت]] داد و در [[روز]] [[وفات]] وصایا را به او تحویل داد <ref>کافی، ج۱، ص ۴۴۵.</ref><ref>[[اسماعیل آذری‌نژاد|آذری‌نژاد، اسماعیل]]، [[ایمان ابوطالب (مقاله)|مقاله «ایمان ابوطالب»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص ۵۸۵.</ref>

۱. به نقل از [[بخاری]] <ref>[[صحیح بخاری]]، ج۲، ص ۹۸.</ref> و طبقات [[ابن سعد]]<ref>طبقات ابن سعد، ج۱، ص ۱۲۲.</ref> [[سعید بن مسیّب]] از پدرش [[روایت]] می‌‌کند: [[پیامبر]] {{صل}} از ابوطالب هنگام وفاتش خواست کلمه لا [[إله]] إلاّ [[اللّه]] را بگوید تا نزد خداوند برای او [[احتجاج]] کند، [[ابوجهل]] و [[عبداللّه بن امیه]] به ابوطالب گفتند آیا می‌‌خواهی از [[ملت]] عبدالمطلب بازگردی؟ پیامبر {{صل}} جمله خود و آن دو نیز حرفشان را تکرار کردند و آخرین کلمه ابوطالب این بود: بر [[ملّت]] و آیین عبدالمطلب. پیامبر {{صل}} فرمود به [[خدا]] سوگند بر تو [[استغفار]] می‌‌کنم تا زمانی که [[نهی]] شوم، در این هنگام [[آیه]] نازل شد: {{متن قرآن|مَا كَانَ لِلنَّبِيِّ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ وَلَوْ كَانُوا أُولِي قُرْبَى مِنْ بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُمْ أَصْحَابُ الْجَحِيمِ}}<ref>«پیامبر و مؤمنان نباید برای مشرکان پس از آنکه بر ایشان آشکار شد که آنان دوزخیند آمرزش بخواهند هر چند خویشاوند باشند» سوره توبه، آیه ۱۱۳.</ref>. <ref>[[الغدیر]]، ج۸، ص ۱۲.</ref>