شکرگزاری در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان مدخل  = [[شکرگزاری]]

| مداخل مرتبط = [[شکرگزاری در لغت]] - [[شکرگزاری در قرآن]] - [[شکرگزاری در حدیث]] - [[شکرگزاری در نهج البلاغه]] - [[شکرگزاری در کلام اسلامی]] - [[شکرگزاری در اخلاق اسلامی]] - [[حق شکرگزاری]] - [[شکرگزاری در معارف دعا و زیارات]] - [[شکرگزاری در معارف و سیره سجادی]] - [[شکرگزاری در معارف و سیره رضوی]] - [[شکرگزاری در جامعه‌شناسی اسلامی]]

| پرسش مرتبط  = شکرگزاری (پرسش)

بر این مبنا، نتیجه شکر، به یاد داشتن نعمت، در مقابل [[کفر]]، به معنای پوشاندن نعمت و [[فراموشی]] [[صاحب نعمت]] است. “اظهار” نعمت، به معنای استفاده از نعمت در [[جهت]] مورد رضای منعم می‌باشد<ref>المیزان فی تفسیر القرآن، ج۴، ص۳۸-۳۹؛ مجمع البیان، ج۱، ص۴۳۰.</ref>. بنابراین، شاکر نعمت، اولاً باید [[آگاه]] از نعمت باشد، تا بتواند [[ذاکر]] نعمت و صاحب نعمت گردد و ثانیاً، [[راه و رسم]] شکر را بداند، تا با طریق [[مرضی]] او، ثناگوی صاحب نعمت باشد<ref>عبارت صاحب التحقیق در این رابطه به این ترتیب است: {{عربی|أن الأصل الواحد فی هذه المادة: هو إظهار التقدیر و التجلیل فی قبال نعمة ظاهریة أو معنویة تصل الیه من المنعم. و یقابله الکفران و هو ستر النعمة و عدم التقدیر فی مقابل إنعام المنعم...}}. در ادامه، نویسنده به سه جهتی که در تحلیل واژه شکر بیان شد، اشاره می‌نماید. (التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۶، ص۱۰۰).</ref><ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش، محمد تقی]] و [[فرید محسنی|محسنی، فرید]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۲ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۲ ص ۳۵۸.</ref>