حنش بن ربیعه: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

در اسم [[پدر]] حنش [[اختلاف]] است، برخی او را [[ربیعه]] و برخی معتمر نامیده‌اند کنیه‌اش "[[ابو المعتمر]]"<ref>أعیان الشیعة، ج۶، ص۲۵۷.</ref> و از [[اهل کوفه]] و در زمره [[اصحاب رسول خدا]] {{صل}} بود<ref>اسد الغابه، ج۲، ص۵۵.</ref>. اما [[ابن حجر]] او را جزو [[تابعین]] ذکر کرده است<ref>الاصابه، ج۲، ص۲۱۶.</ref>.

اما متأسفانه او در [[واقعه کربلا]] و [[حمایت]] از [[حضرت]] [[ابا عبدالله الحسین]] {{ع}} کوتاهی کرد، لذا پس از [[شهادت]] آن [[امام]] [[مظلوم]] و یارانش سخت پشیمان و نادم گردید و در [[تأیید]] [[خالد بن سعد بن نفیل]] که در [[مقام]] [[پشیمانی]] از عدم [[یاری امام]] [[حسین]] {{ع}} گفته بود: [[آگاه]] باشید، به [[خدا]] [[سوگند]] اگر می‌دانستم [[رضایت خدا]] و [[نجات]] من از [[گناه]]، کشتن خودم است، خودم را می‌کشتم<ref>{{متن حدیث|اما انا والله لو اعلم ان قتلي نفسي يخرجني من ذنبي ويرضى ربي لقتلها}}</ref>

پس از سخن خالد، بلافاصله حنش بن ربیعه برخاست و همان سخن را [[تأیید]] کرد و حاضرین را [[شاهد]] گرفت و گفت: "من شما را به مثل آن‌چه خالد گفت [[شاهد]] می‌گیرم". و حنش عملاً هم این [[حقیقت]] را به [[اثبات]] رسانید و هنگامی که [[سلیمان بن صرد خزاعی]] به [[خون خواهی]] [[سیدالشهدا]] {{ع}} و [[یاران]] باوفایش [[قیام]] کرد، او نیز در زمره [[توابین]]، [[سلیمان]] را در این [[هدف]] [[مقدس]] [[یاری]] نمود<ref>ر. ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۵۵۵ و کامل ابن اثیر، ج۲، ص۶۲۶.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۴۵۸-۴۵۹.</ref>