نقیع: تفاوت میان نسخه‌ها

دره‌ای است مشهور از دره‌های [[حجاز]]، واقع در جنوب [[مدینه]]. به این دره تا [[چاه]] ماشی ([[بئر]] الماشی) در ۳۸ کیلومتری جنوب مدینه، «[[النقیع]]» گفته می‌‌شود. سپس از چاه ماشی تا ذو الحُلیفه، «[[عقیق الحسا]]» و از [[ذوالحلیفه]] تا جایی که این دره به [[اضم]] در مجتمع الاسیال منتهی می‌‌شود، «[[عقیق المدینه]]» نامیده می‌‌شود. ابتدای نقیع در نزدیک مدینه و در فاصله حدود ۴۰ کیلومتری آن و دورترین آن در حدود ۱۲۰ کیلومتری مدینه و در نزدیکی [[الفرع]] است. این منطقه که گذشتگان در تحدیدش آن را موضعی چسبیده به مدینه و نزدیک [[قدس]]، و در سه مرحله‌ای از [[مکه]]<ref>بکری، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۳۲۳.</ref> و به [[نقلی]] ۲۰ فرسخی مدینه گفته‌اند<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۰۱. صالحی شامی این فاصله را ۴ بردی مدینه عنوان کرده است. (صالحی شامی، سبل الهدی و الرشاد، ج۴، ص۳۶۰)</ref> بخشی از [[سرزمین]] [[بنی مزینه]] بود<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۰۱.</ref> که [[پیامبر]]{{صل}} آن را چراگاه اختصاصی اسبان [[مسلمین]] قرار داده بود.<ref>ابن حنبل، مسند، ج۲، ص۱۵۵؛ ابن شبه، تاریخ المدینه، ج۱، ص۱۵۵.</ref> [[واقدی]] و دیگران در بیان چگونگی این واقعه گزارش داده‌اند که پیامبر{{صل}} و یارانش در بازگشت از [[غزوه]] مُرَیْسیع ([[بنی مصطلق]])، به سرزمین نقیع، واقع در منطقة سکونت قبیلة [[مزینه]] رسیدند. سر سبزی و مراتع بزرگ و به هم پیوسته و برکه‌های پر آب آن [[سرزمین]] نظر ایشان را جلب کرد و چون به آن حضرت گفته شد که برکه‌ها در فصل تابستان خشک و کم آب می‌‌شود، دستور دادند [[چاه]] آبی در آن محل حفر کنند و [[بلال بن حارث]] [[مأمور]] [[حفاظت]] از آنجا شود تا چراگاه مرکب‌های [[سپاهیان اسلام]] باشد.<ref>واقدی، المغازی، ج۲، ص۴۲۵؛ مقریزی، امتاع الاسماع، ج۷، ص۲۵۸.</ref> این نقیع، غیر «نقیع الخضمات» است<ref>بکری، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۳۲۳؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۰۱.</ref> و در آن مسجدی منسوب به [[رسول خدا]]{{صل}} وجود دارد به نام «مقمّل».<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۳۰۱.</ref>.<ref>[[عاتق بن غیث بلادی|بلادی، عاتق بن غیث]]، [[معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة (کتاب)|معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة]] ص۳۲۰.</ref>