بحث:توابین در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از [[واقعه کربلا]]، [[حکومت]] نظامی [[کوفه]]، اندکی [[سست]] شده بود و همین امر باعث شد [[شیعیان]] از پناهگاه‌های خود بیرون آیند و یکدیگر را [[ملاقات]] کنند<ref>تشیع در مسیر تاریخ، ص۲۶۲.</ref>. آنان از کوتاهی خود در [[یاری امام حسین]]{{ع}} که منجر به [[شهادت امام]] خویش شده بود، به شدت شرمسار و پشیمان بودند؛ به ویژه سرشناسانی همچون [[سلیمان بن صرد خزاعی]] و [[مسیب بن نجبه فرازی]] و [[رفاعة بن شداد بجلی]] که پیشتازان حرکت بزرگ و انقلابی [[دعوت]] از [[حضرت امام حسین]]{{ع}} بودند و [[عهد]] بسته بودند با [[جان]] و [[مال]] خویش آن [[حضرت]] را [[یاری]] نمایند و نخستین [[نامه]] دعوت از آن وجود [[مقدس]] را ارسال کرده بودند. اولین جلسه این گروه اواخر سال ۶۱ در [[منزل]] [[سلیمان بن صرد]] تشکیل شد<ref>تاریخ طبری، ج۴، ص۴۲۶.</ref> و پس از تعیین [[سلیمان]] به [[رهبری]] قیام، به منظور [[خالص]] کردن [[نیت]] خود اکثراً [[وصیت]] کردند که همه [[اموال]] و [[املاک]] خویش را غیر از [[اسلحه]]، [[وقف]] [[مسلمانان]] کنند تا از این راه بر [[ضد]] [[ستمگران]]، [[قدرت]] یابند. سپس به شیعیان [[مدائن]] و [[بصره]] در مورد [[تصمیم]] خود نامه نوشتند و از آنها برای پیوستن به خویش دعوت کردند<ref>تاریخ طبری، ج۲، ص۴۲۸.</ref>.