سلیمان بن صرد خزاعی: تفاوت میان نسخه‌ها

== سلیمان در [[زمان]] [[امام علی]]، [[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{ع}} ==

او از جمله شخصیت‌هایی است که در [[تاریخ اسلام]] اثر شگرفی از خود برجای گذاشته است. حضور وی در رکاب امام علی {{ع}} و رجزی که در [[جنگ صفین]] می‌خواند، به خوبی [[عقیده]] او را مشخص می‌کند و این که بسیاری از مورخان و [[محدثان]] درباره بودن و یا نبودن وی در [[جنگ جمل]] [[سخن]] گفته‌اند، بیانگر [[شخصیت]] بارز وی است<ref>شعب المقال فی درجات الرجال، ابوالقاسم نراقی، ص۲۷۳؛ الغدیر، علامه امینی، ج۳، ص۱۳۶.</ref>. او از [[مخالفان]] سرسخت [[خلیفه سوم]] بود و کسی است که از [[زبان]] [[مردم کوفه]] به فسادهای [[حاکم]] [[شهر]] [[اعتراض]] کرده است<ref>احقاق الحق، قاضی نورالله شوشتری، ج۲۳، ص۶۴۸.</ref>. او در [[زمان]] [[حکومت امام علی]] {{ع}} نیز [[وظیفه]] خود را به خوبی به جا آورد و بعد از [[شهادت]] آن حضرت که [[معاویه]] [[حکومت]] را به دست گرفت، قصد داشت [[امام حسن]] {{ع}} را به [[جنگ]] با معاویه تحریک کند<ref>اهل کوفه به دو تن از بزرگان و رهبران خود متوسل شدند؛ یعنی قیس بن سعد بن عباده و سلیمان بن صرد الخزاعی برای آنکه بتوانند امام حسن {{ع}} را قانع کنند تا جنگی دیگر ضد معاویه بر پا کند... (تاریخ الفقه الجعفری، هاشم معروف الحسنی، ص۱۲۳).</ref>.<ref>[[سید حمید روحانی|روحانی، سید حمید]]، [[سلیمان بن صرد خزاعی (مقاله)|مقاله «سلیمان بن صرد خزاعی»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)| دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵]]، ص۳۳۶-۳۳۷.</ref>

هنگامی که معاویه حکومت را به دست گرفت؛ برای آنکه بتواند پایه‌های حکومت خویش را و بلکه [[بنی امیه]] و [[بنی‌مروان]] را محکم کند، می‌بایست دشمنانش را از سر راه بردارد و محل [[اجتماع]] مخالفان او بی [[شک و تردید]] شهر [[شیعه]] پرور [[کوفه]] بود. معاویه در مدت کوتاهی هزاران تن از [[شیعیان]] [[اهل بیت]] {{ع}} را که ساکن شهرهای کوفه و [[بصره]] بودند، کشت و یا [[زندان]] و [[تبعید]] کرد<ref>نفحات الأزهار فی خلاصة عبقات الانوار، علی حسینی میلانی، ج۱۵، ص۳۰.</ref>. بعد از [[مرگ معاویه]] و از بین رفتن [[قدرت]] [[شیطانی]] او، [[شیعیان کوفه]] به [[رهبری]] [[پنج تن]] از [[یاران باوفای امام علی]] {{ع}} اولین [[نامه‌ها]] را به [[امام حسین]] {{ع}} نوشتند تا شاید بتوانند با ایجاد نهضتی فراگیر از [[علویان]]، [[حکومت اهل بیت]] {{ع}} را [[احیا]] کنند که با آمدن [[عبیدالله بن زیاد]] به [[کوفه]]، شرایط عوض شد و افرادی چون [[مسلم بن عقیل]]، [[هانی بن عروه]]، [[رشید هجری]]، [[میثم تمار]] و عده‌ای دیگر [[شهید]]<ref>فهرس التراث، سید محسن حسینی جلالی، ج۱، ص۶۶. میثم تمار نیز ابتدا با مختار در زندان بود که به مختار گفت: تو زنده خواهی ماند. میثم به دست عبید الله بن زیاد کشته شد. وی نیز از جمله کسانی است که در نهضت خونبار حسینی فعالیت می‌کرده است. معجم رجال الحدیث، خوئی، ج۱۹، ص۱۰۰.</ref> و بزرگوارانی چون [[سلیمان بن صرد]] محبوس شدند و بدین ترتیب راهبران [[نهضت]] [[علوی]] کوفه نتوانستند [[امام زمان]] خویش را [[یاری]] کنند و نهضت [[علویون]] کوفه دچار [[شکست]] [[سختی]] شد و [[امام]] {{ع}} در [[کربلا]] شهید شد<ref>سلیمان از یاری امام حسین {{ع}}عاجز شد. (سیر اعلام النبلاء، الذهبی، ج۴، ص۴۸۲). {{عربی|ان هؤلاء التوابین اکثرهم لم یکن مخلی السرب لینصره بل کان محجور علیه من قبل ابن زیاد و اتباعه و کان لایمکنه الوصول الیه الا بشدة اعیان الشیعه}}. (محسن امین، ج۱، ص۵۸۶) {{عربی|عجز سلیمان عن نصرة الحسین... و ابراهیم الاشتر و صعصعة و امثالهم لم یکن لهم سبیل الی نصرة الحسین لانهم کانوا معلولین فی الحبس....}}. (مستدرکات علم رجال، نمازی شاهرودی، ج۴، ص۱۳۷).</ref>.

== سلیمان و قیام توابین ==

{{اصلی|قیام توابین}}

== جستارهای وابسته ==