توحید در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

به [[اعتقاد]] [[امام‌ خمینی]] از آنجا که [[عبادت]]، [[اعلی]] مراتب [[خضوع]] است، عبادت سزاوار نیست مگر برای کسی که بالاترین مراتب کمال وجود و مراتب [[نعمت‌ها]] را دارد و از این جهت عبادتِ غیر [[حق]]، [[شرک]] است<ref>‌امام‌ خمینی، آداب الصلاة، ۲۸۴</ref>؛ زیرا عبادت به معنای [[بندگی]] و [[پرستش]] است که نوعی خضوع برای [[خالق]] است و این خضوع ملازم با معبوددانستن است؛ اما مطلق خضوع بدون این اعتقاد، سبب [[کفر]] و [[شرک]] نمی‌شود.<ref>‌امام‌ خمینی، آداب الصلاة، ۲۸۴</ref> بنابر نظر ایشان یکی از جلوه‌های [[توحید عبادی]]، تنها از [[خدا]] کمک‌خواستن است. هنگامی که [[توحید ذاتی]] و افعالی در [[قلب]] جای گرفت، [[بنده]] عبادت و [[استعانت]] را منحصر در [[حق‌تعالی]] می‌بیند و تمام دار هستی را [[خاضع]] در مقابل ذات حق [[مشاهده]] می‌کند و قادری غیر از حق نمی‌بیند تا از او استعانت بگیرد. ایشان با ردّ سخن کسانی که قائل‌اند حصرِ عبادت، [[حقیقی]] است، اما [[حصر]] استعانت حقیقی نیست، بر این [[باور]] است کسی که به [[توحید]] فعلیِ حق، اطلاع یافته است، [[نظام]] وجود را صورت فاعلیت حق می‌بیند و با [[قلبی]] [[نورانی]] حصرِ استعانت را حقیقی می‌یابد و استعانت از دیگران را همان استعانت از حق‌تعالی می‌داند.<ref>امام‌ خمینی، آداب الصلاة، ۲۷۶–۲۷۷</ref>

== کارکردهای [[توحید]] ==