ذکر در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

# [[تهذیب اخلاق]] و [[اعمال]]: [[تذکر]] [[محبوب]] برای متوسطان و [[عامه]] بهترین اصلاح‌کننده [[اخلاق]] و اعمال و ظاهر و [[باطن]] است و باعث صفای [[دل]] و [[تصفیه روح]] و [[رهایی]] از [[اسارت]] نفس می‌گردد و دل تجلّی‌گاه [[حق]] می‌شود و [[حب دنیا]] را از دل بیرون می‌راند و [[همت]] [[انسان]] را واحد می‌سازد.<ref>امام خمینی، چهل حدیث، ۲۹۱–۲۹۲.</ref> اگر انسان در همه احوال و حوادث به یاد [[حق‌تعالی]] باشد و خود را در محضر او ببیند، از اموری که خلاف رضای اوست، خودداری می‌کند و نفس را از [[سرکشی]] بازمی‌دارد.<ref>امام خمینی، چهل حدیث، ۲۹۱.</ref>  

# رفع حجاب‌ها برای [[اولیای الهی]]: با ذکر، حجاب‌های میان [[بنده]] و حق برداشته و درهای [[ملکوت]] و [[لطف]] در جهت حق به روی بنده گشوده می‌شود<ref>امام خمینی، حدیث جنود، ۱۲۴؛ امام خمینی، آداب الصلاة، ۲۲۰.</ref> و به وصال محبوب نایل می‌گردد.<ref>امام خمینی، چهل حدیث، ۲۹۱.</ref>  

# [[بصیرت]] درونی: ذکر و یادآوری سبب قوت [[بصیرت]] به واقعیت‌هایی که در [[جهان مادی]] و [[عالم غیب]] رخ می‌دهد، می‌گردد؛ چنان‌که [[تذکر]] [[اسما]] و صفات و یادآوری[[حق]] و [[جمال]] و جلال او سبب قوت بصیرت [[باطنی]] می‌گردد تا آنجا که جلوه جمال حق را در [[آیات]] او [[مشاهده]] و در [[تجلیات اسمائیه]] و صفاتیه [[شهود]] می‌کند. در مقابل [[فراموشی]] و [[غفلت]] از حق‌تعالی سببِ کدورت [[قلب]] و نفس و مسلط‌شدن [[شیطان]] بر [[انسان]] می‌گردد و [[گرفتاری‌ها]] و مصیبت‌هایی از ناحیه [[نفس اماره]] و [[شیطان]] بر انسان وارد می‌شود.<ref>امام خمینی، چهل حدیث، ۲۸۹–۲۹۱.</ref> [[غفلت]] از [[خداوند]] سبب می‌شود که انسان [[مرتکب گناه]] شود، اما اگر انسان این نکته را [[درک]] کند که در محضر خداوند است این سبب می‌شود [[گناهان]] و خطاها از انسان صادر نشود و مواظب [[اعمال]] و حرکات خود باشد<ref>امام خمینی، صحیفه امام، ۸/۱۱۰.</ref> و همین سرّ [[عصمت پیامبران]]{{ع}} و [[اولیای الهی]]{{ع}} است.<ref>امام خمینی، جهاد اکبر، ۴۹.</ref>.<ref>[[حمراء سادات علوی|سادات علوی، حمراء]]، [[ذکر - علوی (مقاله)| مقاله «ذکر»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۵ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی]]، ج۵، ص۵۰۹ – ۵۱۵.</ref>