←عصمت از گناهان صغیره و کبیره
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱۲۰: | خط ۱۲۰: | ||
همچنین از برهان‌های او که در [[آینده]] نقل خواهیم کرد، روشن می‌شود که امام را از [[گناهان]] [[باطنی]] و ظاهری<ref>شیخ طوسی درباره این دو واژه توضیح نداده است؛ ولی از برهانی که در آینده از وی نقل خواهیم کرد، می‌توان حدس زد که مقصود از گناهان ظاهری، گناهان جوارحی، و مقصود از گناهان باطنی، گناهان جوانحی، مانند حسد و نفاق باشد.</ref> معصوم می‌داند<ref>محمد بن حسن طوسی، تمهید الاصول، تصحیح عبدالمحسن مشکوة الدینی، ص۳۶۱.</ref>. | همچنین از برهان‌های او که در [[آینده]] نقل خواهیم کرد، روشن می‌شود که امام را از [[گناهان]] [[باطنی]] و ظاهری<ref>شیخ طوسی درباره این دو واژه توضیح نداده است؛ ولی از برهانی که در آینده از وی نقل خواهیم کرد، می‌توان حدس زد که مقصود از گناهان ظاهری، گناهان جوارحی، و مقصود از گناهان باطنی، گناهان جوانحی، مانند حسد و نفاق باشد.</ref> معصوم می‌داند<ref>محمد بن حسن طوسی، تمهید الاصول، تصحیح عبدالمحسن مشکوة الدینی، ص۳۶۱.</ref>. | ||
با این توضیح روشن می‌شود که در [[اندیشه]] [[شیخ طوسی]]، [[امام]] به طور ضروری و وجوبی از آغاز [[عمر]] تا پایان از [[گناهان]] [[سهوی]] و عمدی [[معصوم]] است.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۶۷.</ref> | با این توضیح روشن می‌شود که در [[اندیشه]] [[شیخ طوسی]]، [[امام]] به طور ضروری و وجوبی از آغاز [[عمر]] تا پایان از [[گناهان]] [[سهوی]] و عمدی [[معصوم]] است.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۶۷.</ref> | ||
در [[اندیشه]] [[ابن جریر طبری]]، [[عصمت امام]] {{ع}}، قلمرو وسیعی دارد. وی به [[صراحت]] و در [[کلامی]] مطلق اعلام می‌کند. «[[امام]]، باید [[معصوم از خطا]] و [[لغزش]] باشد»<ref>{{عربی|أن يكون مأمونا عليهم و على الدين... معصوما عن الخطأ و الزلل}} (محمد بن جریر بن رستم طبری، المسترشد، تحقیق احمد محمودی، ص۵۷۱).</ref>. | |||
از این عبارت فقط می‌توان این گونه برداشت کرد که امام {{ع}}، از [[گناه]] و [[اشتباه]] [[معصوم]] است. افزون بر آن، مرحوم [[طبری]] شرط دوم از [[شرایط امامت]] را [[علم امام]] به آنچه [[مردم]] بدان احتیاج پیدا می‌کنند، می‌داند؛ وگرنه تفاوتی میان او و دیگران نیست. وی در این باره می‌گوید: «دوم، [[علم]] به نیازهای مردم؛ چون [[امامت]] برای نیازهای مردم قرار داده شده است؛ چون اگر او به آنچه مردم به آن نیاز دارند، علم نداشته باشد، در [[جهل]]، همچون یکی از مردم است»<ref>{{عربی|و الثانية العلم بحاجة الناس، إذ كان قد وضعه لحاجتهم لانه إن لم يكن عنده علم ما تحتاج إليه الأمة كان كأحدهم في الجهل}}؛ (محمد بن جریر بن رستم طبری، المسترشد، تحقیق احمد محمودی، ص۵۷۱).</ref>. | |||
[[ابن جریر]] در [[کلام]] خود، علم امام را [[مقید]] به علم [[دین]] نکرده است. از این رو، می‌توان مدعی شد که در اندیشه او امام به همه [[علوم]] عالم است. | |||
افزون بر آن، عبارت صریح‌تری از وی وجود دارد که نشان اعتقادش به کامل بودن علم امام حتی در نظریات غیردینی است: {{عربی|ولا يجوز أن يكون محتاجا إلى معلم يعلمه.. و من المحال أن يحتاج إلى من يرشده... فهذه واضحة}}<ref>محمد بن جریر بن رستم طبری، المسترشد، تحقیق احمد محمودی، ص۶۹۶.</ref>؛ «و جایز نیست امام محتاج به معلمی باشد که او را [[تعلیم]] دهد... و محال است که او به کسی محتاج باشد که او را [[ارشاد]] کند.... پس این روشن است». | |||
بر اساس این عبارت، امکان ندارد امام {{ع}}، به [[معلم]] یا مرشد نیاز داشته باشد، و این مطلب بیانگر [[علم مطلق]] امام {{ع}} به همه مسائل است. | |||
از مجموع این عبارات برمی‌آید که در [[اندیشه]] [[ابن جریر]]، [[علوم امام]] [[الهی]]، غیربشری و [[مطابق با واقع]] و [[حقیقت]] است، و در اندیشه‌های او [[خطا]] نیست. | |||
ممکن است گفته شود که این عبارت‌ها [[نفی]] کننده امکان [[فراموشی]] و [[سهو]] [[امام]] در بیان [[علوم]] خود نیست. در اینجا عبارت نخست ابن جریر نیز نفی کننده این احتمال است که به طور مطلق می‌گوید: {{عربی|معصوما عن الخطأ و الزلل}}<ref>محمد بن جریر بن رستم طبری، المسترشد، تحقیق احمد محمودی، ص۵۷۱.</ref>.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۷۲.</ref> | |||
===== [[عصمت از اشتباه]]<ref>عصمت از اشتباه معادل «سهو و نسیان» است که در کلمات بزرگان به وفور یافت می‌شود.</ref> در عمل به [[دین]] ===== | ===== [[عصمت از اشتباه]]<ref>عصمت از اشتباه معادل «سهو و نسیان» است که در کلمات بزرگان به وفور یافت می‌شود.</ref> در عمل به [[دین]] ===== | ||