خضوع: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط| موضوع مرتبط = ادب زیارت| عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط  = }}

== رابطه خضوع با [[زیارت]] ==

از جمله [[آداب زیارت]]، داشتن خضوع و [[خشوع هنگام زیارت]] است. [[خشوع]]، حالتی [[قلبی]] و [[روانی]] است که از [[معرفت]] و [[محبت]] نسبت به یک [[مقام]] و [[شخصیت]] در [[دل]] ایجاد می‌شود. تأثیر [[عظمت]] او در [[قلب]]، حالتی را پدید می‌آورد که رعایت [[احترام]] در ظاهر را در پی دارد. حتی نوع ایستادن، نشستن، نگاه کردن، [[سخن گفتن]]، وارد و خارج شدن، همه تحت تأثیر آن حالت درونی است. پس [[خشوع قلبی]] خضوع اعضا و جوارح را پدید می‌آورد<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۳۴۳، ۳۴۴.</ref>.

هرچه [[معرفت نسبت به مقام پیشوا]] زیادتر باشد، [[خشوع دل]] هم عمیق‌تر و بیشتر است و [[رعایت ادب]] و [[خضوع ظاهری]] هم افزون‌تر خواهد شد. اینکه بعضی هنگام [[خروج از حرم]]، عقب عقب می‌روند و حاضر نیستند پشت به [[ضریح]] کنند و بیرون روند، جلوه‌ای از همین خضوع و [[ادب ظاهری]] است که ریشه در درون دارد. همچنان که در [[نماز]]، اگر [[حضور قلب]] باشد، رعایت و [[وقار ظاهری]] را در پی خواهد داشت، در [[زیارت]] هم چنین است. در [[زیارتگاه‌ها]] تنها با [[جسم]] و [[بدن]] به یک [[امام]] [[معصوم]] {{ع}} نزدیک نمی‌شویم، بلکه [[قرب روحی]] هم باید پیدا کنیم. [[زائر]] باید خود را در [[محضر امام]] [[حس]] کند و [[امام]] را ناظر و مراقب رفتارش ببیند و چنین [[تصور]] کند که از راه دور آمده و اجازه یافته به [[حضور معصوم]] برسد. چه حالتی خواهد داشت؟<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۳۴۳، ۳۴۴.</ref>.

 

به علاوه، وقتی [[تربت]] [[پاک]] و [[مطهر]] [[ولیّ خدا]] [[مقدس]] است، به تناسب قداستِ مکان و [[جایگاه]]، [[زائر]] باید [[شئون]] آنجا را رعایت کند. [[خداوند]] به [[حضرت موسی]] [[فرمان]] می‌‌دهد که: ای [[موسی]]! تو در [[وادی مقدس طوی]]، کفشهایت را درآور {{متن قرآن|فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى}}<ref>«بی‌گمان این منم پروردگار تو، پای‌پوش‌های خویش را درآور که تو در سرزمین مقدس «طوی» یی» سوره طه، آیه ۱۲.</ref> همین نکته سبب شده که بزرگان در توصیه‌های خود به بیرون آوردن [[کفش]] در [[حریم]] [[قدس]] [[زیارتگاه‌ها]] تأکید کنند. هم خودشان در عمل، پابرهنه به [[حرم‌ها]] مشرف شوند. [[شیخ بهایی]] در شعری که به مناسبت [[تشرف به حرم علوی]] دارد، می‌‌گوید: این افق روشن که بر تو آشکار گشته، در حریمش خضوع کن و این طور سیناست، [[کفش]] از پای درآور: {{عربی|"هذا حَرَمُ الْعِزّهِ فَاخْلَعْ نَعْلَیْکَ"}}<ref>منتخب التواریخ، ص ۶۸۳.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۳۴۳، ۳۴۴.</ref>.