سیاست‌های اداری امام علی: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان مدخل  = [[امام علی]]

| مداخل مرتبط = [[امام علی در قرآن]] - [[امام علی در حدیث]] - [[امام علی در کلام اسلامی]]

* [[امام علی]] {{ع}}: هیهات! اگر [[پرهیزگاری]] نبود، من زیرک‌ترینِ تازیان بودم<ref>{{متن حدیث|الإمام علی {{ع}}: هَیهاتَ! لَولَا التقی‌ لَکنتُ أدهَی العَرَبِ}} (الکافی، ج ۸، ص ۲۴، ح ۴).</ref>.

* [[امام علی]] {{ع}}: به [[خدا]] [[سوگند]]، [[معاویه]] از من زیرک‌تر نیست؛ لکن او [[پیمان]] شکنی می‌کند و [[معصیت]] می‌ورزد، و اگر نبود که [[پیمان]] شکنی، [[زشت]] و [[ناپسند]] است، من از زیرک‌ترین [[مردمان]] بودم؛ لکن هر [[پیمان]] شکنی‌ای، [[معصیت]] است و هر معصیتی، [[کفر]] و [[ناسپاسی]] است؛ و برای هر [[پیمان شکن]]، پرچمی است که در [[قیامت]]، بدان شناخته گردد. به [[خدا]] [[سوگند]]، با [[فریب]]، غافلگیر نشوم و در [[سختی‌ها]]، [[ناتوان]] نشوم<ref>{{متن حدیث|عنه {{ع}}: وَاللهِ ما مُعاوِیةُ بِأَدهی‌ مِنی، ولکنهُ یغدِرُ ویفجُرُ، ولَولا کراهِیةُ الغَدرِ لَکنتُ مِن أدهَی الناسِ، ولکن کل غُدَرَةٍ فُجَرَةٌ، وکل فُجَرَةٍ کفَرَةٌ، ولِکل غادِرٍ لِواءٌ یعرَفُ بِهِ یومَ القِیامَةِ. وَاللهِ ما استَغفَلُ بِالمَکیدَةِ، ولا استَغمَزُ بِالشدیدَةِ}} (نهج البلاغة، خطبه ۲۰۰).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۲۷۲-۲۷۸.</ref>.

* [[امام علی]] {{ع}}‌- در سفارش‌نامه‌اش به [[مالک اشتر]]-: [[حق]] را از آنِ هر که بود، بر عهده گیر، نزدیک یا دور، و در این راه، [[شکیبا]] باش و آن را به حساب [[خداوند]] بگذار، هر چند این [[رفتار]]، با [[نزدیکان]] و [[خویشاوندان]] و اطرافیانت باشد، و پایان آن را با همه‌ دشواری‌ای که دارد، طلب کن؛ زیرا که پایان آن، [[پسندیده]] است<ref>{{متن حدیث|الإمام علی {{ع}}- فی عَهدِهِ إلی‌ مالِک الأَشتَرِ-: ألزِمِ الحَق مَن لَزِمَهُ مِنَ القَریبِ وَالبَعیدِ، وکن فی ذلِک صابِراً مُحتَسِباً، واقِعاً ذلِک مِن قَرابَتِک وخاصتِک حَیثُ وَقَعَ، وَابتَغِ عاقِبَتَهُ بِما یثقُلُ عَلَیک مِنهُ، فإِن مَغَبةَ ذلِک مَحمودَةٌ}} (نهج البلاغة، نامه ۵۳).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۲۷۲-۲۷۸.</ref>.

* [[الغارات‌ (کتاب)|الغارات‌]]- در گزارشی درباره [[نجاشی]] شاعر-: [[نجاشی]] در [[جنگ صفین]]، شاعر [[علی]] {{ع}} بود. در [[کوفه]] باده نوشید و [[امیرمؤمنان]] او را حد زد. وی [[خشمگین]] شد و به [[معاویه]] پیوست و [[علی]] {{ع}} را هجو کرد. هنگامی که [[علی]] {{ع}} [[نجاشی]] را حد زد، همراهان [[علی]] {{ع}} از [[قبیله]] [[یمانی]]، [[خشمگین]] شدند. نزدیک‌ترین فرد این [[قبیله]] به [[امیرمؤمنان]]، [[طارق بن عبدالله نَهدی]] بود که بر [[علی]] {{ع}} وارد شد و گفت: ای [[امیرمؤمنان]]! [[گمان]] نمی‌کردیم که معصیتکاران و طاعت‌پیشگان، جدایی‌طلبان و همگرایان، نزد [[پیشوایان]] [[عدالت]] و سرچشمه‌های [[فضیلت]]، در [[کیفر]] برابر باشند، تا اینکه رفتارت را با برادرم [[حارث نجاشی‌]] دیدم. سینه‌هایمان را به درد آوردی، امورمان را از هم گسستی و ما را بر راهی واداشتی که پیش از آن، [[گمان]] می‌کردیم رونده‌اش به [[آتش]] در می‌غلتد. [[علی]] {{ع}} فرمود: "و به [[درستی]] که این کار، گران است، مگر بر فروتنان"<ref>بقره، آیه ۴۵.</ref>. ای برادرِ [[قبیله]] بنی نهد! مگر او [[مرد]] [[مسلمانی]] نبود که یکی از [[محرمات]] [[خداوند]] را هتک کرد و ما حدی را که کفاره‌اش بود، بر او جاری ساختیم؟ [[خدای متعال]] می‌فرماید: "و البته نباید [[دشمنی]] گروهی، شما را بر آن دارد که به [[عدالت]] [[رفتار]] نکنید. [[عدالت]] پیشه کنید که آن به [[پرهیزگاری]] نزدیک‌تر است"<ref>مائده، آیه ۸.</ref>"<ref>الغارات، ج ۲، ص ۵۳۳ و، ص ۵۳۹.</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۲۷۲-۲۷۸.</ref>.

* [[پیامبر]] {{صل}}: زبانتان را از [ایراد به‌] [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} بردارید. به [[درستی]] که او درباره [اجرای مقررات‌] [[خداوند]] عز و جل، سختگیر است و در دینش سازشکار نیست<ref>{{متن حدیث|رسول الله {{صل}}: ارفَعوا ألسِنَتَکم عَن عَلِی بنِ أبی طالِبٍ، فَإِنهُ خَشِنٌ فی ذاتِ اللهِ عَز وجَل، غَیرُ مُداهِنٍ فی دینِهِ}} (الارشاد، ج ۱، ص ۱۷۳).</ref>.

* [[حلیة الأولیاء (کتاب)|حلیة الأولیاء]]- به [[نقل]] از [[عبد الواحد دمشقی]]-: حَوشبِ خیری، در [[جنگ صفین]]، [[علی]] {{ع}} را ندا داد و گفت: ای [[فرزند]] [[ابو طالب]]! از ما دست بردار. از تو می‌خواهیم که [[خداوند]] را در خون‌های ما و خودت منظور داری. ما تو را با [[سرزمین]] [[عراق]]، رها می‌کنیم و تو ما را با [[سرزمین]] [[شام]]، رها کن و [[خون]] [[مسلمانان]] را [[حفظ]] نما. [[علی]] {{ع}} فرمود: "هرگز، ای [[فرزند]] ام ظَلیم! [[سوگند]] به [[خداوند]]، اگر برای [[سازش]] در [[دین]] [[خداوند]]، راهی می‌جُستم، بدان عمل می‌کردم و هزینه‌اش بر من آسان‌تر بود؛ ولی [[خداوند]] نمی‌پسندد که [[پیروان]] [[قرآن]]، [[سازش]] و [[سکوت]] کنند، در حالی که [[خداوند]]، [[معصیت]] می‌شود"<ref>حلیة الأولیاء، ج ۱، ص ۸۵.</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۲۷۲-۲۷۸.</ref>.

* [[امام علی]] {{ع}}‌- در سفارش‌نامه‌اش به [[مالک اشتر]]-:... کار هرروز را در همان روز انجام بده؛ چرا که هر روز، کار خود را دارد... از شتاب در کارهایی که هنگام انجام دادن آن نرسیده، و از [[سستی]] در آن وقتی که انجام دادنش ممکن گردیده، یا [[اصرار]] بی‌جا به هنگامی که ناشناخته و مبهم است، و یا [[سستی]] به هنگامی که روشن و آشکار است، بپرهیز! هر کاری را در جای آن بِنه و هر کاری را به هنگام آن، بگزار<ref>{{متن حدیث|الإمام علی {{ع}}- فی عَهدِهِ إلی‌ مالِک الأَشتَرِ-: وأمضِ لِکل یومٍ عَمَلَهُ؛ فإِن لِکل یومٍ ما فیهِ... إیاک وَالعَجَلَةَ بِالامورِ قَبلَ أوانِها، أوِ التسَقطَ فیها عِندَ إمکانِها، أو اللجاجَةَ فیها إذا تَنَکرَت، أوِ الوَهنَ عَنها إذا استَوضَحَت. فَضَع کل أمرٍ مَوضِعَهُ، وأوقِع کل أمرٍ مَوقِعَهُ}} (نهج البلاغة، نامه ۵۳).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۲۷۲-۲۷۸.</ref>.

* [[امام علی]] {{ع}}‌- در سفارش‌نامه‌اش به [[مالک اشتر]]-: برای [[سرپرستی]] [[کارها]]، پرواپیشگان، [[اهل]] [[دانش]] و [[اهل]] [[سیاست]] را برگزین<ref>{{متن حدیث|الإمام علی {{ع}}- فی عَهدِهِ إلی‌ مالِک الأَشتَرِ-: فَاصطَفِ لِوِلایةِ أعمالِک أهلَ الوَرَعِ وَالعِلمِ وَالسیاسَةِ}} (تحف العقول، ص ۱۳۷).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۲۷۲-۲۷۸.</ref>.

* [[امام علی]] {{ع}}: آفتِ [[کارها]]، [[ناتوانی]] [[کارگزاران]] است<ref>{{متن حدیث|عنه {{ع}}: آفَهُ الأَعمالِ عَجْزُ العُمالِ}} (غرر الحکم، ح ۳۹۵۸).</ref>.

* [[امام علی]] {{ع}}: [[مغیرة]] بن شعبه، به من پیشنهاد کرد [[معاویه]] را بر [[شام]] بگمارم و خود در [[مدینه]] باشم؛ ولی از آن، سر باز زدم، و هرگز [[خداوند]] نبیند که [[گمراهان]] را به [[یاری]] گرفته‌ام‌<ref>اشاره به آیه ۵۱ از سوره کهف.</ref><ref>{{متن حدیث|الإمام علی {{ع}}: إن المُغیرَةَ بنَ شُعبَةَ قَد کانَ أشارَ عَلَی أن أستَعمِلَ مُعاوِیةَ عَلَی الشامِ وأنَا بِالمَدینَةِ، فَأَبَیتُ ذلِک عَلَیهِ، ولَم یکنِ اللهُ لِیرانی أتخِذُ المُضِلینَ عَضُداً}} (وقعة صفین، ص ۵۲).</ref>.

* [[امام علی]] {{ع}}‌- از نامه‌اش به [[رفاعه]]، [[قاضی]] او در [[اهواز]]-: بدان‌ای [[رفاعه]] که این [[حکمرانی]]، [[امانت]] است. هرکه در آن [[خیانت]] ورزد، ### [[313]]### [[خدا]] بر او باد تا [[روز رستاخیز]]، و هرکس خیانتکاری را به کار گمارد، حقیقتاً [[محمد]] {{صل}} در [[دنیا]] و [[آخرت]]، از او بیزار است<ref>{{متن حدیث|عنه {{ع}}- مِن کتابِهِ إلی‌ رِفاعَةَ قاضِیهِ عَلَی الأَهوازِ-: اعلَم یا رِفاعَةُ أن هذِهِ الإِمارَةَ أمانَةٌ؛ فَمَن جَعَلَها خِیانَةً فَعَلَیهِ لَعنَةُ اللهِ إلی‌ یومِ القیامَةِ، ومَنِ استَعمَلَ خائِناً فَإِن مُحَمداً {{صل}} بَری‌ءٌ مِنهُ فِی الدنیا وَالآخِرَةِ}} (دعائم الإسلام، ج ۲، ص ۵۳۱، ح ۱۸۹۰).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۲۷۲-۲۷۸.</ref>.

* [[امام علی]] {{ع}}‌- در سفارش‌نامه‌اش به [[مالک اشتر]]-: آن‌گاه بر آنان روزی را فراوان ساز؛ چرا که این، نیرویی است برای [[اصلاح]] نفس آنان، و سبب [[بی‌نیازی]] است برای آنها، تا به [[مالی]] که در [[اختیار]] دارند، [[دست]] نگشایند، و حجتی است بر آنها، اگر فرمانت را نپذیرفتند یا در [[امانت]]، [[خیانت]] ورزیدند<ref>{{متن حدیث|الإمام علی {{ع}}- فی عَهدِهِ إلی‌ مالِک الأَشتَرِ-: ثُم أسبِغ عَلَیهِمُ الأَرزاقَ؛ فَإِن ذلِک قُوةٌ لَهُم عَلَی استِصلاحِ أنفُسِهِم، وغِنی لَهُم عَن تَناوُلِ ما تَحتَ أیدیهِم، وحُجةٌ عَلَیهِم إن خالَفوا أمرَک أو ثَلَموا أمانَتَک}} (نهج البلاغة، نامه ۵۳).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۲۷۲-۲۷۸.</ref>.

* [[امام علی]] {{ع}}‌- در سفارش‌نامه‌اش به [[مالک اشتر]]-: آن‌گاه، در امر کارگزارانت بنگر و آنان را با آزمودن، به کار گیر... و [[رفتار]] آنان را وارسی کن. دیده‌بانانی صداقت‌پیشه و [[وفادار]] به سویشان گسیل دار؛ چرا که وارسی پنهانی، آنان را به [[امانتداری]] و [[ملایمت]] با [[شهروندان]] وا دارد؛ و خود را از کارگزارانت واپای. اگر یکی از آنها دست به خیانتی زد و گزارش دیده‌بانان تو بر آن [[خیانت]]، هم‌داستان بود، بدین [[گواه]]، بسنده کن و [[کیفر]] او را با [[تنبیه بدنی]] بدو برسان و از کاری که کرده است، بازخواست نما. پس او را [[خوار]] بدار و خیانتکار شمار و طوق بدنامی را در گردنش بیاویز<ref>{{متن حدیث|عنه {{ع}}- فی عَهدِهِ إلی‌ مالِک الأَشتَرِ-: ثُم انظُر فی امورِ عُمالِک فَاستَعمِلهُمُ اختِباراً... ثُم تَفَقد أعمالَهُم، وَابعَثِ العُیونَ مِن أهلِ الصدقِ وَالوَفاءِ عَلَیهِم؛ فَإِن تَعاهُدَک فِی السر لِامورِهِم حَدوَةٌ لَهُم عَلَی استِعمالِ الأَمانَةِ، وَالرفقِ بِالرعِیةِ، وتَحَفظ مِنَ الأَعوانِ؛ فَإِن أحَدٌ مِنهُم بَسَطَ یدَهُ إلی‌ خِیانَةٍ اجتَمَعَت بِها عَلَیهِ عِندَک أخبارُ عُیونِک، اکتَفَیتَ بِذلِک شاهِداً، فَبَسَطتَ عَلَیهِ العُقوبَةَ فی بَدَنِهِ، وأخَذتَهُ بِما أصابَ مِن عَمَلِهِ، ثُم نَصَبتَهُ بِمَقامِ المَذَلةِ، ووَسَمتَهُ بِالخِیانَةِ، وقَلدتَهُ عارَ التهَمَةِ}} (نهج البلاغة، نامه ۵۳).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۲۷۲-۲۷۸.</ref>.

* [[امام علی]] {{ع}}‌- در سفارش‌نامه‌اش به [[مالک اشتر]]، هنگامی که او را بر [[حکومت مصر]] گماشت-: [[نیکوکار]] و [[بدکار]]، نزدِ تو یکسان نباشند؛ چرا که این کار، [[نیکوکاران]] را از [[نیکی]] باز دارد و بدکاران را به [[بدی]] وا دارد، و درباره هریک از آنان، به چیزی پایبند باش که خود بدان پایبند است<ref>{{متن حدیث|عنه {{ع}}- فی عَهدِهِ إلی‌ مالِک الأَشتَرِ-: ولا یکونُ المُحسِنُ وَالمُسی‌ءُ عِندَک بِمَنزِلَةٍ سَواءٍ؛ فَإِن فی ذلِک تَزهیداً لِاهلِ الإِحسانِ فِی الإِحسانِ، وتَدریباً لِأَهلِ الإِساءَةِ عَلَی الإِساءَةِ. وألزِم کلاً مِنهُم ما ألزَمَ نَفسَهُ}} (نهج البلاغة، نامه ۵۳).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۲۷۲-۲۷۸.</ref>.

* '''[[اشعث]] بن قیس‌'''<ref>کارگزار عثمان بود که امام علی {{ع}} پس از خلافتش او را عزل کرد.</ref>: [[نثر الدر (کتاب)|نثر الدر]]: [امام علی {{ع}}‌] به [[اشعث بن قیس]] فرمود: "آنچه [از [[اموال]] بیت‌المال‌] بر عهده توست، ادا نما؛ و گرنه تو را با [[شمشیر]] خواهم زد". او نیز آنچه بر عهده‌اش بود، ادا کرد<ref>نثر الدر: {{متن حدیث|قالَ‌ [عَلِی {{ع}}‌] لِلأَشعَثِ بنِ قَیسٍ: أد وإلا ضَرَبتُک بِالسیفِ. فَأَدی‌ ما کانَ عَلَیهِ، فَقالَ لَهُ: مَن کانَ عَلَیک لَو کنا ضَرَبناک بِعَرضِ السیفِ؟ فَقالَ: إنک مِمن إذا قالَ فَعَلَ}} (نثر الدر، ج ۱، ص ۲۹۲).</ref>.

* '''[[زیاد بن ابیه‌]]''': [[امام علی]] {{ع}}‌- از نامه‌اش به [[زیاد بن ابیه]]-: به [[خدا]] [[سوگند]] یاد می‌کنم، سوگندی [[راستین]]، که اگر به من خبر رسد که در [[ثروت]] [[مسلمانان]] [[خیانت]] کرده‌ای، کم یا زیاد، چنان بر تو سخت بگیرم که تو را اندک‌مال کند، و بارِ هزینه عیال بر دوشت سنگینی کند و [[خوار]] و پریشانْ‌حال شوی. والسلام!<ref>{{متن حدیث|الإمام علی {{ع}}- مِن کتابِهِ إلی‌ زِیادِ بنِ أبیهِ-: إنی اقسِمُ بِاللهِ قَسَماً صادِقاً، لَئِن بَلَغَنی أنک خُنتَ مِن فَی‌ءِ المُسلِمینَ شَیئاً صَغیراً أو کبیراً، لَأَشُدن عَلَیک شِدةً تَدَعُک قَلیلَ الوَفر، ثَقیلَ الظهرِ، ضَئیلَ الأَمرِ. وَالسلامُ}} (نهج البلاغة، نامه ۲۰).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۲۷۲-۲۷۸.</ref>.

* [[الاستیعاب (کتاب)|الاستیعاب]]: [[علی]] {{ع}} بر [[شهرها]]، [[دینداران]] و امانت‌پیشگان را می‌گماشت و اگر خیانتی از یکی از آنان به وی می‌رسید، برایش می‌نوشت: "در [[حقیقت]]، شما را از جانب پروردگارتان [[پند]] و اندرزی آمده است. پس پیمانه و ترازو را دادگرانه تمام نَهید، و [[اموال]] [[مردم]] را کم مدهید و در [[زمین]]، به [[فساد]] سر برمدارید. اگر [[مؤمن]] باشید، باقی‌مانده [حلالِ‌] [[خداوند]] برای شما بهتر است و من بر شما نگاهبان نیستم<ref>اقتباس از سوره اعراف، آیه ۸۵ و هود، آیه ۸۵ و ۸۶.</ref>. هنگامی که نامه‌ام به تو رسید، وظایفی که بر عهده‌ات بود، سامان ده تا شخصی را روانه کنیم و از تو تحویل بگیرد". آن‌گاه رویش را به‌سوی [[آسمان]] می‌کرد و می‌گفت: "بار خدایا! تو می‌دانی که من نه آنان را به [[ستم]] کردن بر بندگانت [[فرمان]] دادم و نه به کنار گذاردن [[حقوق]] تو". سخنرانی‌ها، موعظه‌ها و سفارش‌های او به کارگزارانش هنگامی که آنان را به سوی [[کارها]] روانه می‌کرد، بسیار است و از بازگو کردنش صرف‌نظر کردم تا کتابم طولانی نشود؛ گرچه تمامی آنها زیباست<ref>الاستیعاب، ج ۳، ص ۲۱۰.</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۲۷۲-۲۷۸.</ref>.

* [[امام علی]] {{ع}}‌- از سفارش‌نامه‌اش به [[مالک اشتر]] در [[مراقبت]] از [[کارگزاران]]-: اگر یکی از آنان دست به خیانتی زد و گزارش بازرسان تو بر آن [[خیانت]]، هم‌داستان بود، بدین [[گواه]] بسنده کن و [[کیفر]] او را با [[تنبیه بدنی]] بدو برسان و از کاری که کرده است، بازخواست کن. سپس او را [[خوار]] بدار و خیانتکار شمار و طوق بدنامی را بر گردنش بیاویز<ref>{{متن حدیث|الإمام علی {{ع}}- مِن عَهدِهِ إلی‌ مالِک الأَشتَرِ فی مُراقَبَةِ العُمالِ-: فَإِن أحَدٌ مِنهُم بَسَطَ یدَهُ إلی‌ خِیانَةٍ اجتَمَعَت بِها أخبارُ عُیونِک، اکتَفَیتَ بِذلِک شاهِداً، فَبَسَطتَ عَلَیهِ العُقوبَةَ فی بَدَنِهِ، وأخَذتَهُ بِما أصابَ مِن عَمَلِهِ، ثُم نَصَبتَهُ بِمَقامِ المَذَلةِ، ووَسَمتَهُ بِالخِیانَةِ، وقَلدتَهُ عارَ التهَمَةِ}} (نهج البلاغة، نامه ۵۳).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۲۷۲-۲۷۸.</ref>.

* [[پرونده:13681148.jpg|22px]] [[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|'''گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین''']]

[[رده:سیاست‌های اداری امام علی]]