←مهاجرین در قرآن
خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
این [[مهاجرت]] سبب [[پیشرفت]] [[اسلام]] شد، [[پیامبر اکرم]] {{صل}} به کمک [[مهاجران]] و [[انصار]] [[مدینة النبی]] را تأسیس کرد. حضرت {{صل}} توانست در طول ۲۳ سال، [[اسلام]] را به یک [[دین جهانی]] تبدیل کند. | این [[مهاجرت]] سبب [[پیشرفت]] [[اسلام]] شد، [[پیامبر اکرم]] {{صل}} به کمک [[مهاجران]] و [[انصار]] [[مدینة النبی]] را تأسیس کرد. حضرت {{صل}} توانست در طول ۲۳ سال، [[اسلام]] را به یک [[دین جهانی]] تبدیل کند. | ||
== مهاجرین در | == دیدگاه قرآنی == | ||
{{اصلی|مهاجرین در قرآن}} | |||
[[خداوند سبحان]] در [[قرآن کریم]] [[مهاجران]] و [[انصار]] را [[ستایش]] میکند: "و [[پیشگامان]] نخستین از [[مهاجران]] و [[انصار]] و کسانی که با [[نیکوکاری]] از آنان [[پیروی]] کردند، [[خدا]] از ایشان [[خشنود]] است و آنان [نیز] از او خشنودند و برای آنان باغهایی آماده کرده که از زیر [درختان] آنها نهرها روان است. همیشه در آن جاودانهاند. این است همان کامیابی بزرگ"<ref>{{متن قرآن|وَالسَّابِقُونَ الأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَالأَنصَارِ وَالَّذِينَ اتَّبَعُوهُم بِإِحْسَانٍ رَّضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُواْ عَنْهُ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي تَحْتَهَا الأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ}}؛ سوره توبه، آیه:۱۰۰.</ref>.<ref>[[سید حسین دینپرور|دینپرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص۷۵۰-۷۵۱.</ref> | [[خداوند سبحان]] در [[قرآن کریم]] [[مهاجران]] و [[انصار]] را [[ستایش]] میکند: "و [[پیشگامان]] نخستین از [[مهاجران]] و [[انصار]] و کسانی که با [[نیکوکاری]] از آنان [[پیروی]] کردند، [[خدا]] از ایشان [[خشنود]] است و آنان [نیز] از او خشنودند و برای آنان باغهایی آماده کرده که از زیر [درختان] آنها نهرها روان است. همیشه در آن جاودانهاند. این است همان کامیابی بزرگ"<ref>{{متن قرآن|وَالسَّابِقُونَ الأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَالأَنصَارِ وَالَّذِينَ اتَّبَعُوهُم بِإِحْسَانٍ رَّضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُواْ عَنْهُ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي تَحْتَهَا الأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ}}؛ سوره توبه، آیه:۱۰۰.</ref>.<ref>[[سید حسین دینپرور|دینپرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص۷۵۰-۷۵۱.</ref> | ||