اسوه در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

[[اسوه]] در لغت به‌معنای [[سرمشق]]، [[پیشوا]]<ref>لسان العرب، ج۱، ص۱۴۷، «اسا»؛ المصباح، ج۱، ص۱۵، «اسوه»؛ مقاییس اللغه، ج۱، ص۱۰۵، «اسو».</ref>، [[پیشوایی]] در امور مهم، خصلتی که شخص به‌واسطۀ آن لایق مقتدایی شود<ref>لغت‌نامه دهخدا، ج۲، ص۲۱۹۶، «اسوه».</ref>، آنچه به‌وسیلۀ آن شخص [[اندوهگین]] [[تسلی]] یابد<ref>لغت‌نامه، ج۲، ص۲۱۹۶، «اسوه»؛ القاموس المحیط، ج۲، ص۱۶۵۴، «اسا».</ref>، حالت و روشی که [[شایسته]] [[پیروی]] است<ref>التحقیق، ج۱، ص۹۰-۹۱؛ الکشاف، ج۳، ص۵۳۱.</ref> و حالت [[پیروی]] [[انسان]] از دیگران آمده است؛ خواه این [[پیروی]]، [[نیک]] و سودمند باشد یا بد و زیانبار<ref>مفردات، ص۷۶، «اسا».</ref>. [[الگو]] یا اسوه کسی یا چیزی است که مورد توجه همه قرار می‌گیرد و ویژگی‌ها یا کمالاتی در او هست که باعث می‌شود دیگران نسبت به راه و مقصدی که در پیش گرفته‌اند از آنان نمونه و [[الگو]] بگیرند و راه و روش آنان را بپیمایند.