آزمایش الهی در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

{{اصلی|آزمون یاران امام مهدی}}

همه [[انبیاء]] و مصلحان الهی، هسته‌های اصلی [[نهضت]] خویش را با [[آزمایش]] برگزیده‌اند، چرا که راه دشوار است و آمیخته با [[رنج‌ها]]، و بدون داشتن یارانی آبدیده، سرد و گرم چشیده، فداکار و [[وفادار]]، نمی‌توان خطر کرد. [[طالوت]]، که در [[روایات]]، [[یاران مهدی]] به [[یاران]] او تشبیه شده‌اند<ref>غیبة نعمانى، ص ۳۱۶. </ref>، در [[نبرد]] با [[جالوت]]، لشکریانش را با [[تشنگی]] آزمود. تن‌پروران و ناشکیبایان [[نظم]] را بر هم زدند، حریصانه به [[آب]] افتادند، ولی [[صبورمردان]] از آن، لب‌تر نکردند. از این راه، روشن شد که گروه نخست، [[ارزش]] و توان [[همراهی]] با [[طالوت]] را ندارند و سرانجام، در رویارویی با [[سپاه]] [[دشمن]]، [[وحشت]] آنان را فراگرفت و از [[جنگیدن]]، بازماندند؛ ولی گروه دوم که [[ایمان]] [[فکری]] و [[بصیرت]] واقعی داشتند، همه [[پیروزی]] را در [[اختیار]] [[خدا]] دیدند و صبورانه [[مقاومت]] ورزیدند. [[یاران مهدی]] {{ع}} نیز برای رسیدن به [[درجه]] شایستگی [[همراهی]]، از غربال‌های گوناگون گذر داده می‌شوند و پس از پیمودن مراحل دشوار، به قله رفیع "[[نصرت]]" بالا می‌روند.

پاره‌ای آزمایش‌ها پیش از [[قیام]] صورت می‌گیرد و پاره‌ای پس از آن. طولانی شدن [[غیبت]]، [[فتنه‌ها]]، فریبندگی‌ها، [[افکار]] [[باطل]]، جاه و مقام، جلوه‌فروشان، محراب‌داران، [[دین]] به [[دنیا]] فروشان، عالم‌نمایان و... بسیاری از [[منتظران]] را از راه بازمی‌دارند. به [[میزان]] [[درجات ایمان]] و گذر از آزمون‌ها، [[منتظران]] متمایز می‌شوند و به [[میزان]] مایه‌های ایمانی، در یاری امام بر یکدیگر پیشی می‌جویند. به فرموده [[امام صادق]] {{ع}}: "در [[وقت ظهور]]، برخی [[یاران]]، شب در بستر ناپدید می‌شوند و فردای آن در مکه‌اند و گروهی روز در [[آسمان]] راه می‌سپارند. گفتم: فدایت شوم کدام یک ایمانشان بیشتر است‌؟ فرمود: آنکه در [[آسمان]] حرکت می‌کند"<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۶. </ref>.  

پس از گرد آمدن نیروها، آزمون‌ها سخت‌تر می‌شود. [[امام]] با آزمون‌های جسمی و روانی، [[باورها]] را به [[آزمایش]] می‌گذارد. از جمله، همانند [[طالوت]] که سپاهیانش را با [[تشنگی]] آزمود، یاران امام نیز با [[تشنگی]] [[امتحان]] خواهند شد<ref>غیبة نعمانى، ص ۳۱۶. </ref>. فراتر از آن، [[امام]] بی‌پروا به باورهای [[خرافی]] و عوامانه حمله می‌برد و معارف به دور از دسترس و پوشانده شده در غبار [[فراموشی]] را آشکار می‌سازد. در این تکان‌های [[فکری]]، صاحبان [[بصیرت]] و [[معرفت]]، تزلزلی به خود راه نداده و [[استوار]] برجای می‌مانند، ولی آنان که در باورهای خود ناخالصی دارند و [[اندیشه]] را از سرچشمه نگرفته‌اند و در حقانیت امام تردید کرده‌اند، از پیرامون حضرت پراکنده می‌شوند<ref>چشم‌به‌راه مهدى، ص ۳۷۱. </ref>. هنگام سخنرانی امام در [[مسجد کوفه]] و تخریب دیوار [[مسجد پیامبر]]، تفاوت‌های [[فکری]] و [[بینش]] همراهان به بوته [[آزمایش]] درمی‌آید و [[درجه]] و رتبه [[یاران]] در [[پیروی]] فرامین امام ارزیابی می‌شود<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۸۶.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۲.</ref>