اذان در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

اذان هیجده جمله است: «اللّهُ أَکْبَر»، چهار بار، «أَشْهَدُ أَنْ لا إِلـهَ إِلاَّ [[اللّه]]»، «أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّدَاً رَسُولُ اللّه»، «حَیَّ عَلَی الصَّلاةِ»، «حَیَّ عَلَی الفَلاحِ»، «حَیَّ عَلَی خَیْرِ العَمَل»، «اللّهُ أَکْبَر» و «لا إِلهَ إِلاَّ اللّه» هر کدام دو بار.<ref>جواهر الکلام، ج۹، ص۸۱</ref>

به قول مشهور، جمله«أَشْهَدُ أَنَّ عَلیَّاً وَلیُّ اللّه» جزء اذان نیست، لیکن از آنجا که [[شهادت به توحید]] و [[نبوّت]] جدا از [[شهادت به ولایت]] نیست، و امروزه [[شعار]] [[شیعه]] امامی گردیده است جهت [[حفظ]] این شعار و [[تبلیغ ولایت]] و نیز محتوا بخشیدن به شهادت به توحید و نبوّت، مطلوب و [[مستحب]] است که بعد از جمله«أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللّه‌» [[شهادت]] به [[ولایت امیرالمؤمنین]] و سایر [[اهل بیت]]{{عم}} نیز گفته شود.<ref>العروة الوثقی، ج ۱، ص۶۰۲؛ مستند العروة (الصلاة)، ج ۲، ص۲۸۷ ـ ۲۸۸؛ الأنوار الإلهیة، ص۱۱۰ ـ ۱۱۱</ref>