الگوگیری در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

بنابر مفاد [[آیات]] و [[روایات]] متعدد، [[تأسی]] به عملکرد [[پیامبر]]{{صل}} و [[ائمه معصومین]]{{ع}} در [[فقه شیعه]] امری مسلم و غیر قابل تردید است و عامۀ [[مردم]] موظفند در [[اعمال]] و [[رفتار]] خود به [[معصومین]]{{ع}} تأسی کنند.

هرچند قاعده تأسی به معنای قاعدۀ [[اشتراک تکلیف]] و [[انسان]] شمول بودن [[قوانین اسلام]] نیست، اما این دو قاعد، لازم و ملزوم یکدیگرند. به نظر می‌رسد برای تکمیل [[استدلال]] به قاعدۀ تأسی باید یک نکته را بر مفاد دلیل افزود و آن نکته این است که همۀ [[احکام اسلام]] بر شخص پیامبر{{صل}} و ائمه معصومین{{ع}} نیز ثابت است و اگر [[احکام]] خاصی به صورت [[خصائص النبی]]{{صل}} وجود دارد، استثناء بر این اصل است. جالب آن است که این اصل خود [[مبین]] چهرۀ دیگر قاعدۀ انسان شمول بودن قوانین اسلام بوده که حتی معصومین{{ع}} نیز در برابر آن مساویند.

بنابر مفاد روایات متعدد و [[مستفیض]] {{متن حدیث|حَلَالُ مُحَمَّدٍ{{صل}} حَلَالٌ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ، وَ حَرَامُهُ حَرَامٌ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ}}<ref>کافی، ج۲، ص۵۸.</ref> احکام اسلام به اشخاص، حالات و شرایط خاصی محدود نمی‌شود و تعمیم زمانی در این [[احادیث]] به معنای تسری به اشخاص و حالات مختلف است.

[[حدیث نبوی]]{{صل}}: {{متن حدیث|حُكْمِي عَلَى الْوَاحِدِ حُكْمِي عَلَى الْجَمَاعَةِ}}<ref>عوالی اللئالی، ج۱، ص۴۵۶.</ref> هنگامی که حکمی را برای یک نفر بیان می‌کنم به معنای [[حکم]] بر همه باشد.

[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: {{متن حدیث|أَنَّ حُكْمَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِي الْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ وَ فَرَائِضَهُ عَلَيْهِمْ سَوَاءٌ إِلَّا مِنْ عِلَّةٍ أَوْ حَادِثٍ يَكُونُ}}<ref>کافی، ج۵، ص۱۸؛ تهذیب، ج۶، ص۱۳۳.</ref> ([[حکم خداوند]] برای گذشتگان و آیندگان یکسان است و [[فرایض الهی]] دربارۀ همۀ آنها برابر است، مگر کسی که به دلیل خاصی مستثنا شده باشد).

{{پانویس}}