استکبار در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها

صفت تکبر و کبرایی، مخصوص خالق هستی است و انسان ناتوان‌تر از آن است که خود را بزرگ بشمرد، زیرا این صفت موجب خواری و [[عذاب]] انسان است. از این‌رو پیوسته باید مورد کنترل و [[مراقبت]] قرار گیرد: «بار خدایا، [[درود]] بفرست بر [[محمد]] و خاندانش و هرگاه مرا در نظر [[مردم]] به درجتی فرا می‌بری به همان [[قدر]] در نفس خود خوارم گردان و هرگاه مرا به عزتی آشکار می‌نوازی به همان قدر در نفس خود ذلیل گردان»<ref>نیایش بیستم.</ref><ref>التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، حسن مصطفوی، ۱۳۶۰، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب الصحیفة السجادیة، امام زین‌العابدین {{ع}}، ۱۴۱۸، قم، نشر الهادی؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، ۱۳۷۵، تهران، انتشارات سروش؛ قرآن، حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی، ۱۳۷۳، قم، دارالقرآن الکریم؛ لسان‌العرب، محمدبن مکرم ابن‌منظور، ۱۴۱۴، بیروت، دار صادر؛ مجمع‌البحرین، فخرالدین طریحی، ۱۳۷۵، تهران، مرتضوی.</ref><ref>[[علی اکبر شایسته‌نژاد|شایسته‌نژاد، علی اکبر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «استکبار»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۴۹.</ref>