براء بن مالک بن نضر انصاری در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

براء را از بزرگان و [[شجاعان]] و در عین حال از [[صالحان]] زاهدان و از فضلای [[اصحاب رسول خدا]] {{صل}} شمرده‌اند<ref>ابن حبان، مشاهیر، ص۳۳؛ ابونعیم، معرفة الصحابه، ج۱، ص۳۸۰؛ ابن عبدالبر، ج۱، ص۲۳۷.</ref> که [[رسول خدا]] {{صل}} در [[حق]] او و مراتب [[پارسایی]] و پرهیزگاری‌اش فرموده است: «بسا ژولیده مویی که گرد و غبار رنگش را تیره کرده و بدون [[احساس]] کوچکی، دو [[لباس]] مندرس و کهنه پوشیده، با این حال چنانچه [[خدا]] را (برای درخواست حاجتی) [[سوگند]] دهد، خدا آن را برایش [[اجابت]] خواهد کرد. از جمله این افراد براء بن مالک است»<ref>سرخسی، شرح السیر، ج۱، ص۶۲؛ ترمذی، ج۵، ص۳۵۵؛ ابن حبان، الثقات، ج۳، ص۲۷؛ همو، مشاهیر، ص۳۳؛ ابونعیم، حلیة الأولیاء، ج۱، ص۶ و ۷؛ حاکم، ج۳، ص۲۹۲؛ ابویعلی، ج۷، ص۶۶؛ طوسی، اختیار، ج۱، ص۱۸۴؛ همو، رجال، ص۲۷؛ مناوی، ج۵، ص۶۲؛ سیوطی، ج۲، ص۲۹۵؛ شامی، ج۱۰، ص۹۸.</ref>. این سخن رسول خدا {{صل}} که تنها درباره براء و [[عمار]]<ref>طبرانی، ج۶، ص۲۵؛ ابن عساکر، ج۴۳، ص۴۱۱.</ref> بیان شده، [[مقام]] و جایگاه بلند براء بن مالک را نشان می‌دهد. چنان که رسول خدا {{صل}} این چنین صفاتی را از مشخصه‌های افراد بهشتی<ref>احمدبن حنبل، ج۳، ص۱۴۵؛ ابویعلی، ج۱۰، ص۵۱۰؛ ابن حبان، صحیح، ج۱۴، ص۴۰۳.</ref> و بلکه از [[پادشاهان]] [[بهشتیان]]<ref>طبرانی، ج۲۰، ص۸۴.</ref> و در [[منابع شیعه]]<ref>خزاز قمی، ص۱۸۴؛ مجلسی، ج۳۶، ص۳۴۷.</ref>، از صفات [[أهل]] ولایت امیرمؤمنان {{ع}} بیان فرموده‌اند. از این رو، [[ابن عربی]] [[عارف]] شهیر [[جهان اسلام]]، ذیل این [[روایت]]، درباره [[براء بن مالک]] و [[عمار]] گوید: افراد منظور در این روایت کسانی هستند که «ملامتی‌ها» (اصطلاحی از [[اهل]] تصوف) نام دارند. این افراد نهایت درجه حلاوت و شیرینی «[[ولایت]]» را چشیده و به [[مقام قرب]]» رسیده‌اند. [[خدا]] اینان را از غیر خودش [[بریده]] و مخصوص خود گردانیده است<ref> مناوی، ج۵، ص۶۳.</ref>. [[زین الدین عراقی]] <ref>[[عبدالرحیم]] بن حسین، م ۸۰۶ [[فقیه]] و [[محدث]] بزرگ [[اهل سنت]] و استاد [[ابن حجر]]</ref> نیز در وصف این افراد چنین سروده است: