اجماع در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

# [[قاعده لطف]]: مقتضای [[لطف]] الـهی به بندگانش [[هدایت]] آنان و جلوگیری از فروافتادن آنان در وادی [[گمراهی]] است. بنابر این چنانچه [[امّت]] یا فقیهان بر امر نادرستی [[اجتماع]] نمایند، بر [[پیشوای معصوم]] {{ع}} لازم است آنان را هر چند با القای [[اختلاف]] نظر در میانشان به [[حق]] رهنمون کند. از این جهت، اتّفاق نظر همه فقها در یک [[حکم]] و عدم وجود مخالف، نشانه [[درستی]] و صحّت آن نزد شارع مقدّس است. از این اجماع در فقه به "اجماع لطفی" یاد شده و ایده آن از [[شیخ طوسی]] است.

# حسّ: مراد از حسّ، حصول [[علم]] به قول [[معصوم]] {{عم}} در میان [[اجماع]]‌کنندگان از راه حسّ است که به سه گونه [[تصوّر]] می‏‌شود:

## [[فقها]] یا گروهی از آنان در حضور امام بر حکم شرعی اتّفاق کنند و حضرت، اتّفاق آنان را [[تأیید]] و تقریر نماید که از آن به "اجماع تقریری" یاد شده است.

## اتّفاق فقها بر حکم شرعی، به گونه‏‌ای که علم به دخول [[امام]] در میان آنان پیدا شود؛ هرچند شخص او [[شناسایی]] نشود. این نوع اجماع را "اجماع دخولی" گویند که [[سید مرتضی]] قائل به آن است.