امانت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

اگر [[دین اسلام]] و [[قرآن]] جلوۀ کامل توحید و تبیین [[مقام]] ولایت‌اللّهی است<ref>{{متن حدیث|قَالَ الصَّادِقُ {{ع}}:‏ لَقَدْ تَجَلَّى‏ اللَّهُ‏ لِخَلْقِهِ‏ فِي‏ كَلَامِهِ‏ وَ لَكِنَّهُمْ لَا يُبْصِرُونَ}} (عوالی اللیالی العزیزیة فی الأحادیث الدینیة (ط. دارسیدالشهداء {{ع}} للنشر، ۱۴۰۵ه. ق.)، ج۴، ص۱۱۶).</ref>، این [[ودیعه]] تنها در انسان به [[امانت]] نهاده شد و لذا تسبیح و [[تحمید]] کامل نیز تنها از انسان بر می‌آید و سایر موجودات باید شاگردی [[انسان کامل]] را در چگونگی تسبیح الهی بنمایند:

{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللهِ {{صل}}:... ثُمَّ خَلَقَ الْمَلَائِكَةَ فَسَبَّحْنَا وَ سَبَّحَتِ الْمَلَائِكَةُ وَ هَلَّلْنَا وَ هَلَّلَتِ الْمَلَائِكَةُ وَ كَبَّرْنَا وَ كَبَّرَتِ‏ الْمَلَائِكَةُ وَ كَانَ ذَلِكَ مِنْ تَعْلِيمِي وَ تَعْلِيمِ عَلِيٍّ}}<ref>إرشاد القلوب إلی الصواب (اللدیلمی) (ط. الشریف الرضی، ۱۴۱۲ه. ق.)، ج۲، ص۴۰۵.</ref><ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۵ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۵ ص۴۴۱.</ref>

[[عرضه امانت]] به همه موجودات و حمل آن تنها توسّط انسان، بدان معناست که همه ابنای [[بشر]] با پذیرش حمل [[امانت]]، استعداد آن را دارند که با تربیت صحیح [[دینی]] و [[پیروی]] دقیق از [[اولیای الهی]] {{عم}}، این مقام را در عمل و نظر ابراز نمایند و در نتیجه، در [[مراتب ایمان]] به [[مقام مخلَصین]] برسند؛ مقامی که خداوند خود ولایت و [[تدبیر امور]] آنان را بر عهده گیرد؛ مقامی که اصطلاحاً [[ولایت الهی]] و مقام [[اسلام]] و [[ایمان]] اعظم نامیده شده است<ref>رساله سیر و سلوک منسوب به بحرالعلوم.</ref>. این مقام موهبتی [[الهی]] است و هرچند خداوند استعداد نیل به آن را در همه [[انسان‌ها]] به [[ودیعه]] نهاده، ولی کمال آن تنها در عدّه معدودی از اولیای الهی {{عم}} ظاهر می‌شود و دیگران می‌باید با [[هدایت]] آنان در این طریق [[سیر]] نمایند: {{متن قرآن|إِنَّ وَلِيِّيَ اللَّهُ الَّذِي نَزَّلَ الْكِتَابَ وَهُوَ يَتَوَلَّى الصَّالِحِينَ}}<ref>«بی‌گمان سرپرست من خداوند است که این کتاب (آسمانی) را فرو فرستاده است و او شایستگان را سرپرستی می‌کند» سوره اعراف، آیه ۱۹۶.</ref><ref>{{متن حدیث|عَنْ حَمَّادِ بْنِ بَشِيرٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} يَقُولُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} ‏ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مَنْ أَهَانَ لِي وَلِيّاً فَقَدْ أَرْصَدَ لِمُحَارَبَتِي‏ وَ مَا تَقَرَّبَ‏ إِلَيَّ عَبْدٌ بِشَيْ‏ءٍ أَحَبَّ إِلَيَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَيْهِ وَ إِنَّهُ لَيَتَقَرَّبُ إِلَيَّ بِالنَّافِلَةِ حَتَّى أُحِبَّهُ فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ كُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِي يَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذِي يُبْصِرُ بِهِ وَ لِسَانَهُ الَّذِي يَنْطِقُ بِهِ وَ يَدَهُ الَّتِي يَبْطِشُ بِهَا إِنْ دَعَانِي أَجَبْتُهُ وَ إِنْ سَأَلَنِي أَعْطَيْتُهُ}} (الکافی (ط. دارالکتب الإسلامیة، ۱۴۰۷ه. ق.)، ج۲، ص۳۵۲).</ref><ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۵ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۵ ص۴۴۱.</ref>