←حسن ذاتی گریه
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
=== حسن ذاتی گریه === | === حسن ذاتی گریه === | ||
عده‌ای با توجه به آثار مثبت جسمانی و روانی گریه و تأثیر آن در پالایش [[روح]] و [[روان انسان]] مدعی شدند سرّ تأکید [[ائمه]]{{عم}} نسبت به برپایی مجالس عزا به خاطر حسن ذاتی گریه است؛ زیرا «اظهار تأثر» به وسیله گریه از نشانه‌های طبیعی و [[تعادل]] [[عاطفی]] [[آدمی]] است. اشخاصی که کمتر گریه می‌کنند و نمی‌توانند بدین وسیله غم‌ها، و افسردگی‌های خویش را تخلیه کنند و عقده‌های درونی خویش را بگشایند، از روان [[متعادل]] و سلامت جسمی و [[روحی]] خوبی برخوردار نیستند. به همین جهت روانشناسان معتقدند: «[[زن‌ها]] از مردها | عده‌ای با توجه به آثار مثبت جسمانی و روانی گریه و تأثیر آن در پالایش [[روح]] و [[روان انسان]] مدعی شدند سرّ تأکید [[ائمه]]{{عم}} نسبت به برپایی مجالس عزا به خاطر حسن ذاتی گریه است؛ زیرا «اظهار تأثر» به وسیله گریه از نشانه‌های طبیعی و [[تعادل]] [[عاطفی]] [[آدمی]] است. اشخاصی که کمتر گریه می‌کنند و نمی‌توانند بدین وسیله غم‌ها، و افسردگی‌های خویش را تخلیه کنند و عقده‌های درونی خویش را بگشایند، از روان [[متعادل]] و سلامت جسمی و [[روحی]] خوبی برخوردار نیستند. به همین جهت روانشناسان معتقدند: «[[زن‌ها]] از مردها عقده کمتری دارند؛ زیرا آنان زودتر [[مشکلات]] روحی خویش را به وسیله «[[گریه]]» بیرون می‌ریزند و کمتر آن را در درون خویش پنهان می‌دارند و این امر یکی از رموز [[سلامت]] آنان است»<ref>صد و پنجاه سال جوان بمانید، ص۱۳۴.</ref> و نیز معتقدند گریه فشارهای ناشی از عقده‌های انباشته در درون انسان را می‌کاهد و درمان بسیاری از آلام و رنج‌های درونی [[انسان]] است. در [[حقیقت]] [[اشک]] چشم به منزله سوپاپ اطمینانی است که در شرایط [[بحرانی]] موجب [[تعادل]] [[روح آدمی]] می‌گردد. | ||
به [[عقیده]] اینان به خاطر همین [[حُسن]] ذاتی گریه بود که [[یعقوب]]{{ع}} برای دوری فرزندش سال‌ها اشک از دیدگان جاری ساخت و [[رسول خدا]]{{صل}} در [[مرگ]] فرزندش ـ ابراهیم<ref>صحیح بخاری، کتاب الجنائر، ح۱۲۷۷؛ کافی، ج۳، ص۲۶۲.</ref> ـ و [[صحابی]] جلیل القدرش [[عثمان بن مظعون]] به [[سختی]] گریست<ref>کافی، ج۵، ص۴۹۵؛ بحارالانوار، ج۷۹، ص۹۱؛ مسند احمد، ج۶، ص۴۳.</ref>. همچنین به هنگام مرگ جمعی از [[صحابه]] و یارانش و در [[شهادت]] عمویش [[حضرت حمزه]] گریان شد و [[بانوان]] [[مدینه]] را جهت [[گریستن]] بر حمزه [[دعوت]] کرد<ref>وسائل الشیعه، ج۲، ص۷۰؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۲۱۰.</ref>. و به همین دلیل بود که [[حضرت زهرا]]{{س}} در [[رحلت]] جانگداز رسول خدا{{صل}} شبانه [[روز]] می‌گریست<ref>بحارالانوار، ج۴۳، ص۱۵۵ و ۱۷۵.</ref> و [[حضرت علی بن الحسین]]{{ع}} در شهادت پدر بزرگوارش سالیان دراز گریان بود<ref>بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۸۴.</ref>. | به [[عقیده]] اینان به خاطر همین [[حُسن]] ذاتی گریه بود که [[یعقوب]]{{ع}} برای دوری فرزندش سال‌ها اشک از دیدگان جاری ساخت و [[رسول خدا]]{{صل}} در [[مرگ]] فرزندش ـ ابراهیم<ref>صحیح بخاری، کتاب الجنائر، ح۱۲۷۷؛ کافی، ج۳، ص۲۶۲.</ref> ـ و [[صحابی]] جلیل القدرش [[عثمان بن مظعون]] به [[سختی]] گریست<ref>کافی، ج۵، ص۴۹۵؛ بحارالانوار، ج۷۹، ص۹۱؛ مسند احمد، ج۶، ص۴۳.</ref>. همچنین به هنگام مرگ جمعی از [[صحابه]] و یارانش و در [[شهادت]] عمویش [[حضرت حمزه]] گریان شد و [[بانوان]] [[مدینه]] را جهت [[گریستن]] بر حمزه [[دعوت]] کرد<ref>وسائل الشیعه، ج۲، ص۷۰؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۲۱۰.</ref>. و به همین دلیل بود که [[حضرت زهرا]]{{س}} در [[رحلت]] جانگداز رسول خدا{{صل}} شبانه [[روز]] می‌گریست<ref>بحارالانوار، ج۴۳، ص۱۵۵ و ۱۷۵.</ref> و [[حضرت علی بن الحسین]]{{ع}} در شهادت پدر بزرگوارش سالیان دراز گریان بود<ref>بحارالانوار، ج۴۴، ص۲۸۴.</ref>. | ||