|
|
| خط ۵۴: |
خط ۵۴: |
|
| |
|
| [[معاویه]] هزینه هنگفتی را صرف [[تحول]] این [[دیوان]] و فعالیت‌های آن کرد. شمار کارمندان، اسب‌ها و ایستگاه‌های مجهز مورد نیاز ناقلان خبر را افزایش داد و ابزارهای مهمی برای [[اداره امور]] [[حکومت]] به وجود آورد. گفتنی است که کار دیوان [[برید]]، منحصر به انتقال نامه‌های رسمی و گزارش‌های [[حکومتی]] بوده است.<ref>[[محمد سهیل طقوش|طقوش]] و [[رسول جعفریان|جعفریان]]، [[دولت امویان (کتاب)|دولت امویان]] ص۵۳.</ref>. | | [[معاویه]] هزینه هنگفتی را صرف [[تحول]] این [[دیوان]] و فعالیت‌های آن کرد. شمار کارمندان، اسب‌ها و ایستگاه‌های مجهز مورد نیاز ناقلان خبر را افزایش داد و ابزارهای مهمی برای [[اداره امور]] [[حکومت]] به وجود آورد. گفتنی است که کار دیوان [[برید]]، منحصر به انتقال نامه‌های رسمی و گزارش‌های [[حکومتی]] بوده است.<ref>[[محمد سهیل طقوش|طقوش]] و [[رسول جعفریان|جعفریان]]، [[دولت امویان (کتاب)|دولت امویان]] ص۵۳.</ref>. |
|
| |
| == [[هلاکت معاویه]] ==
| |
| [[هیثم بن عدی]] گوید: چون [[مرگ معاویه]] فرا رسید و [[یزید]] حضور نداشت، [[ضحاک بن قیس]] و [[مسلم بن عقبه]] را‌طلبید و از آنان خواست این مطالب را از او به یزید برسانند که:
| |
| به [[اهل]] [[حجاز]] توجه کن که آنها اصل تو و [[خاندان]] تو می‌باشند، پس هر یک از آنان نزد تو آمد او را گرامی بدار و هر کس از تو کناره گرفت او را مورد نظر داشته باش؛ و اما [[اهل عراق]]، به آنان توجه کن و اگر هر [[روز]] از تو خواستند که [[کارگزار]] خود را [[عزل]] کنی، چنین کن؛ زیرا کنار گذاردن یک کارگزار آسان‌تر است از اینکه یکصد هزار [[شمشیر]] بر روی تو کشیده شود؛ و اما [[اهل شام]]، پس آنان را مورد توجه قرار ده و آنان را از خود جدا مگردان، و اگر از [[دشمن]] خود [[هراس]] داشتی آنان را برای مقابله با او روانه ساز سپس به دیار خودشان بازگردان و اجازه نده که در غیر دیارشان اقامت کنند زیرا اخلاقشان دگرگون می‌شود.
| |
| من بر تو [[بیم]] ندارم مگر از سه کس: [[حسین بن علی]] و [[عبدالله بن زبیر]] و [[عبدالله بن عمر]]:
| |
| اما حسین بن علی، پس من امیدوارم که [[خدا]] او را کفایت کند همان‌گونه که پدرش را کشت و برادرش را مخذول کرد.
| |
| و اما عبدالله بن زبیر، پس او [[نیرنگ]] باز و [[فریبکار]] است، اگر بر او دست یافتی او را پاره پاره کن.
| |
| و اما ابن [[عمر]]، او مردی است که [[ورع]] او را [[علیل]] و [[ناتوان]] کرده، پس او را با آخرتش واگذار که او تو را میان خود و دنیایت رها سازد.
| |
| سپس پیکی به سوی یزید گسیل داشت و نامه‌ای به او نوشت و از او خواست که زود بازگردد. آن پیک با سرعت حرکت کرد و چون یزید او را [[ملاقات]] نمود او را از مرگ معاویه باخبر ساخت.
| |
|
| |
| چون [[معاویه]] از [[دنیا]] رفت [[ضحاک بن قیس فهری]] به [[مسجد]] رفت و به [[مردم]] گفت: [[معاویه]] [[پادشاه]] [[عرب]] بود که [[خدا]] به وسیله او شعله‌های [[فتنه]] را خاموش کرد... تا آنکه گفت: این پارچه‌ها [[کفن]] او می‌باشد و ما او را در این پارچه‌ها خواهیم پیچید تا به [[ملاقات]] خدا رود؛ هر که می‌خواهد بر او [[نماز]] گزارد حاضر شود. سپس بر جنازه معاویه نماز گزارد<ref>العقد الفرید، ج۴، ص۱۶۴.</ref>.
| |
| زمانی که [[یزید]] به [[دمشق]] آمد معاویه را [[دفن]] کرده بودند؛ پس بر [[قبر]] پدرش نماز گزارد، [[اهل]] دمشق با او [[بیعت]] کردند و خطبه‌ای خواند و مانند پدرش مردم را به دادن [[اموال]] [[وعده]] داد<ref>البدایة و النهایه، ج۸، ص۱۵۳.</ref>.<ref>[[علی نظری منفرد|نظری منفرد، علی]]، [[نهضت‌های پس از عاشورا (کتاب)|نهضت‌های پس از عاشورا]]، ص ۴۵.</ref>
| |
|
| |
|
| == [[معاویه]] و [[نقل احادیث]] == | | == [[معاویه]] و [[نقل احادیث]] == |
