عدالت قضایی در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

از نظر [[قرآن]]، همگان از جمله [[اولیای الهی]] و [[اولوا الامر]] می‌‌بایست دنبال [[احقاق حق]] باشند و [[عدالت]] قسطی را به عنوان قوامین بالقسط اجرایی کنند.<ref>[[خلیل منصوری|منصوری، خلیل]]، [[فلسفه قضاوت احقاق حق و فصل خصومت (مقاله)|فلسفه قضاوت احقاق حق و فصل خصومت]].</ref>.

چنان که گفته شد احقاق حق به ویژه در سطح عالی آن، یعنی وضع هر چیزی در جایگاه مناسب حقی و مقدر، نیازمند [[رؤیت ملکوت]] هر چیزی است که از توان [[انسان]] عادی خارج است؛ زیرا انسان‌های عادی تنها [[توانایی]] [[شناخت]] [[ملک]] هر چیزی را دارند و به [[ملکوت]] نمی‌رسند؛ بلکه حتی نظر به ملکوت که مامور به آن هستیم<ref>{{متن قرآن|أَوَلَمْ يَنْظُرُوا فِي مَلَكُوتِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا خَلَقَ اللَّهُ مِنْ شَيْءٍ وَأَنْ عَسَى أَنْ يَكُونَ قَدِ اقْتَرَبَ أَجَلُهُمْ فَبِأَيِّ حَدِيثٍ بَعْدَهُ يُؤْمِنُونَ}} «آیا در گستره آسمان‌ها و زمین و هر چیزی که خداوند آفریده است ننگریسته‌اند و در اینکه بسا اجلشان نزدیک شده باشد؛ بنابراین بعد از آن (قرآن) به کدام گفتار ایمان می‌آورند؟» سوره اعراف، آیه ۱۸۵.</ref> اگر چه شدنی است، ولی هر نظری به معنای [[رؤیت]] نیست؛ چنان که در [[فارسی]] گفته می‌‌شود: نگاه کردم ولی ندیدم؛ یا در [[عربی]] گفته می‌‌شود: نظرت و لم اره؛ نگاه کردم و ندیدم.