چرا امامان علم غیب خود را انکار می‌کردند؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۳ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۵۰
، ۲۳ اکتبر ۲۰۲۳←دیدگاه اندیشمندان امامیه پیرامون علم غیب ائمه{{ع}}
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
|||
| خط ۷۰: | خط ۷۰: | ||
# '''[[تقیه]] و جلوگیری از [[کینه‌توزی]] بیشتر [[دشمنان]]:''' زمان برخی از [[ائمه]] مانند [[امام صادق]]{{ع}} با اینکه موقعیتی مناسب برای [[نشر تعالیم]] و آموزه‌های وحی فراهم شده بود و امام به خوبی از آن موقعیت، بهره برده و بیشترین و بزرگ‌ترین خدمتِ [[انسانی]] و [[الهی]] را به [[دانش]] و [[تمدن بشری]] کرد، امّا زمانه‌ای بسیار سخت و نفس‌گیر بود. بروز و [[ظهور]] [[فضایل]] [[آل محمّد]] در [[شخصیت]] بی‌بدیل [[امام صادق]]{{ع}}، می‌توانست حسدوَرْزان و کینه‌توزانی تیره [[دل]]، مانند [[منصور دوانیقی]] را برآشوبد و [[امام]] را از انجام [[تکلیف]] بزرگ و حیاتی بازدارد و [[مردمان]] را در آن شرایط بسیار حساس و ارجمند، از [[دانش]] فراوان [[آل محمد]]{{صل}} که از [[قلب پاک]] و [[نورانی]] امام صادق{{ع}} بر زبانش جاری بود، برای همیشه [[محروم]] کند؛ لذا امام در جمع نامحرمان، خود را از [[دانش غیب]] [[تبرئه]] و به اصطلاح، [[تقیه]] می‌کرد<ref>ر.ک: فاضل لنکرانی، محمد، پاسداران وحی، ص۱۹۱؛ طاهری، حبیب‌الله، تحقیقی پیرامون امامت عامه و خاصه، ص۱۰۰.</ref>. | # '''[[تقیه]] و جلوگیری از [[کینه‌توزی]] بیشتر [[دشمنان]]:''' زمان برخی از [[ائمه]] مانند [[امام صادق]]{{ع}} با اینکه موقعیتی مناسب برای [[نشر تعالیم]] و آموزه‌های وحی فراهم شده بود و امام به خوبی از آن موقعیت، بهره برده و بیشترین و بزرگ‌ترین خدمتِ [[انسانی]] و [[الهی]] را به [[دانش]] و [[تمدن بشری]] کرد، امّا زمانه‌ای بسیار سخت و نفس‌گیر بود. بروز و [[ظهور]] [[فضایل]] [[آل محمّد]] در [[شخصیت]] بی‌بدیل [[امام صادق]]{{ع}}، می‌توانست حسدوَرْزان و کینه‌توزانی تیره [[دل]]، مانند [[منصور دوانیقی]] را برآشوبد و [[امام]] را از انجام [[تکلیف]] بزرگ و حیاتی بازدارد و [[مردمان]] را در آن شرایط بسیار حساس و ارجمند، از [[دانش]] فراوان [[آل محمد]]{{صل}} که از [[قلب پاک]] و [[نورانی]] امام صادق{{ع}} بر زبانش جاری بود، برای همیشه [[محروم]] کند؛ لذا امام در جمع نامحرمان، خود را از [[دانش غیب]] [[تبرئه]] و به اصطلاح، [[تقیه]] می‌کرد<ref>ر.ک: فاضل لنکرانی، محمد، پاسداران وحی، ص۱۹۱؛ طاهری، حبیب‌الله، تحقیقی پیرامون امامت عامه و خاصه، ص۱۰۰.</ref>. | ||
===دیدگاه | ===دیدگاه اندیشمندان امامیه پیرامون [[علم غیب ائمه]]{{ع}}=== | ||
وجود دو دسته از [[ادله]] پیرامون [[علم غیب امامان]] [[معصوم]] موجب شده که | وجود دو دسته از [[ادله]] پیرامون [[علم غیب امامان]] [[معصوم]] موجب شده که متکلمان امامیه نیز با توجه به این دو دسته، اصل [[آگاهی]] و برخورداری [[معصومان]] از [[غیب]] را پذیرفته و [[روایات]] نافی [[علم غیب]] را به وجوه مختلفی با دسته دیگر جمع بزنند. | ||
از منظر مرحوم [[شیخ مفید]]: "اطلاق و نسبت دادن علم غیب به [[ائمه]]{{ع}} مورد [[انکار]] است و [[عقیده]] فاسدی است؛ زیرا این توصیف برای کسی که [[علم]] به اشیا بنفسه دارد، [[استحقاق]] دارد، نه آنکه [[علم مستفاد]] دارد و این‌گونه علم بنفسه تنها برای [[خداوند عزوجل]] است"<ref>{{عربی|فأمّا إطلاق القول علیهم بأنّهم یعلمون الغیب فهو منکَر بیّن الفساد؛ لأنّ الوصف بذلک إنّما یستحقه مَن عَلِمَ الأشیاء بنفسه لا بعلم مستفاد}}؛ شیخ مفید، محمد بن نعمان، اوائل المقالات، ص۶۷.</ref>. | از منظر مرحوم [[شیخ مفید]]: "اطلاق و نسبت دادن علم غیب به [[ائمه]]{{ع}} مورد [[انکار]] است و [[عقیده]] فاسدی است؛ زیرا این توصیف برای کسی که [[علم]] به اشیا بنفسه دارد، [[استحقاق]] دارد، نه آنکه [[علم مستفاد]] دارد و این‌گونه علم بنفسه تنها برای [[خداوند عزوجل]] است"<ref>{{عربی|فأمّا إطلاق القول علیهم بأنّهم یعلمون الغیب فهو منکَر بیّن الفساد؛ لأنّ الوصف بذلک إنّما یستحقه مَن عَلِمَ الأشیاء بنفسه لا بعلم مستفاد}}؛ شیخ مفید، محمد بن نعمان، اوائل المقالات، ص۶۷.</ref>. | ||