نیایش هفتم: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

این [[نیایش]] در مواجهه با حادثه‌ای غم‌انگیز یا پیشامدی ناگوار است. [[قرآن کریم]] می‌فرماید: ما [[انسان]] را در [[رنج]] و [[سختی]] آفریدیم: {{متن قرآن|لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ}}<ref>«بی‌گمان انسان را در رنج آفریده‌ایم» سوره بلد، آیه ۴.</ref>. [[رنج‌ها]] مقدمه رسیدن به گنج و [[سختی‌ها]] [[عامل رشد]] و تعالی انسان هستند؛ از این‌روست که [[پیامبران]] با بیشترین رنج و سختی روبه رو بوده‌اند. [[رسول خدا]] {{صل}} فرمود: {{متن حدیث|مَا أُوذِيَ‏ نَبِيٌّ‏ مِثْلَ‏ مَا أُوذِيتُ‏}}<ref>.کشف الغمه، ج۲، ص۵۳۷.</ref>؛ "هیچ پیمبری همچون من [[آزار]] ندید". و در [[حدیثی]]، [[امام علی]] {{ع}} از قول [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "گرداگرد [[بهشت]] را [[دشواری‌ها]] فرا گرفته است و گرداگرد [[دوزخ]] را [[هوس]] [[دنیا]]"<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷۶.</ref>.

سپس با [[صلوات بر پیامبر]] [[تقاضای کمک]] می‌کند: «پس [[درود]] بفرست بر [[محمد و خاندانش]]. ای پروردگار من، به [[فضل]] خویش در [[آسایش]] بر من بگشای و به قدرت خویش سطوت [[اندوه]] را بر من بشکن و در آنچه [[زبان]] [[شکایت]] گشوده‌ام به [[رحمت]] نظر کن و مرا حلاولت [[استجابت]] در هر چه خواسته‌ام بچشان و از نزد خویش رحمتی و گشایشی خوش‌گوار بر من ارزانی دار و [[راه]] [[رهایی]] در پیش پای من بگشای».

در پایان به [[ناتوانی]] خود در پیشامدها اشاره کرده و عرض می‌کند: «چنان مکن که، به سبب اندوه از انجام دادن [[فرایض]] و [[مستحبات]] تو باز مانم... تنها تویی که توانی آن اندوه را از میان برداری و آن [[بلا]] را که بدان گرفتار آمده‌ام دفع کنی».

== منابع ==

{{پانویس}}