←عصمت انبیا و گستره آن
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
اگرچه [[عصمت پیامبران]]، از جمله آموزه‌های پذیرفته شده اغلب فرقه‌های [[اسلامی]] است، ظاهر برخی از [[آیات قرآن کریم]]، موهم [[صدور گناه]] از برخی [[پیامبران]] بود که در ذهن برخی از [[مسلمانان]] شیهه [[صدور گناه]] از پیامبران را ایجاد کرده بود. | اگرچه [[عصمت پیامبران]]، از جمله آموزه‌های پذیرفته شده اغلب فرقه‌های [[اسلامی]] است، ظاهر برخی از [[آیات قرآن کریم]]، موهم [[صدور گناه]] از برخی [[پیامبران]] بود که در ذهن برخی از [[مسلمانان]] شیهه [[صدور گناه]] از پیامبران را ایجاد کرده بود. | ||
[[حضرت ایوب]] {{ع}} از جمله پیامبرانی است که به | [[حضرت ایوب]] {{ع}} از جمله پیامبرانی است که به امتحانات فراوانی [[مبتلا]] شد. بر اساس برخی [[روایات]]، در عصر [[امام باقر]] {{ع}} این توهم برای برخی به وجود آمد که بلاهای نازل شده بر آن [[پیامبر الهی]] به دلیل صدور گناهانی از وی بوده است. به نقل [[محمد بن عماره]] از پدرش، [[امام باقر]] {{ع}} در رفع این توهم فرمود: «همانا ایوب {{ع}} بدون اینکه گناهی از او سر زند، به [[بلایا]] مبتلا شد، و پیامبران [[گناه]] نمی‌کنند؛ زیرا آنان [[معصوم]] و مطهرند، گناه نمی‌کنند و از [[حق]] [[منحرف]] و گناه صغیره و کبیره مرتکب نمی‌شوند»<ref>{{متن حدیث|إِنَّ أَيُّوبَ {{ع}} ابْتُلِيَ مِنْ غَيْرِ ذَنْبٍ وَ إِنَّ الْأَنْبِيَاءَ لَا يُذْنِبُونَ لِأَنَّهُمْ مَعْصُومُونَ مُطَهَّرُونَ لَا يُذْنِبُونَ وَ لَا يَزِيغُونَ وَ لَا يَرْتَكِبُونَ ذَنْباً صَغِيراً وَ لَا كَبِيراً}}؛ محمد بن علی بن حسین (شیخ صدوق)، الخصال، ج۲، ص۳۹۹.</ref>. | ||
[[امام]] {{ع}} در این بیان، نه تنها به تقریر اصل [[عصمت پیامبران]] می‌پردازد، بلکه به [[قلمرو عصمت]] ایشان نیز اشاره می‌کند و پیامبران را کسانی می‌شمرد که از همه [[گناهان کبیره]] و صغیره معصوم‌اند. از این [[روایت]] برمی‌آید که مفهوم [[عصمت]] در آن، تنها بر عصمت از گناه اطلاق شده است؛ اما برخلاف بسیاری از روایات بر عمومیت آن برای گناهان کبیره و صغیره نیز تأکید شده است<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۱۶۸ ـ ۱۶۹.</ref>. | [[امام]] {{ع}} در این بیان، نه تنها به تقریر اصل [[عصمت پیامبران]] می‌پردازد، بلکه به [[قلمرو عصمت]] ایشان نیز اشاره می‌کند و پیامبران را کسانی می‌شمرد که از همه [[گناهان کبیره]] و صغیره معصوم‌اند. از این [[روایت]] برمی‌آید که مفهوم [[عصمت]] در آن، تنها بر عصمت از گناه اطلاق شده است؛ اما برخلاف بسیاری از روایات بر عمومیت آن برای گناهان کبیره و صغیره نیز تأکید شده است<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۱۶۸ ـ ۱۶۹.</ref>. | ||