انکار عصمت: تفاوت میان نسخه‌ها

پاسخ منفی است‌؛ زیرا وحی در این دیدگاه، اساساً [[سرشت]] زبانی ندارد. [[خداوند]] جملات و گزاره‌هایی را [[القا]] نکرده است تا [[پیامبر]] ادّعا کند واژه‌های همان جملات را دقیقا و بدون کم و کاست به کار می‌برد. به اصطلاح [[منطق]] دانان، «[[عصمت]]» به این معنا سالبه به انتفاء موضوع است. [[وحی]] زبانی در کار نیست تا پیامبر ادّعا کند واژه‌های وحی را دقیقا انتقال می‌دهد‌؛ از این رو، این دیدگاه با وحی [[اسلامی]] که ویژگی زبانی دارد، ناهمخوان است.

یکی از اصول مشترک بین همه [[انبیا]]، عصمت آنان در تلقّی، نگهداری و [[تبلیغ وحی]] است<ref>ر.ک: عبداللّه جوادی آملی، تفسیر موضوعی قرآن‌، مؤسسه اسراء، ج۶، ص۶۰.</ref>. این امور از اوصاف کمالیّه و ثبوتیّه همه [[پیامبران]] است. خداوند هرگونه [[نقص]] و عیبی را از انبیا سلب کرده و به‌صورت اصلی کلّی در [[قرآن]] می‌فرماید‌: {{متن قرآن|وَمَا كَانَ لِنَبِيٍّ أَنْ يَغُلَّ}}<ref>«هیچ پیامبری را نسزد که خیانت ورزد» سوره آل عمران، آیه ۱۶۱.</ref>؛ یعنی هیچ [[پیامبری]] [[اهل]] [[خیانت]] نیست و نمی‌تواند خیانت کند. نه تنها در مسائل [[مادّی]] و [[مالی]]، بلکه در وحی هم نباید خیانت کند و آن‌چه را أخذ کرده، باید بدون کم و زیاد بازگوید.