رابطه قرآن با فطرت: تفاوت میان نسخه‌ها

[[خداوند]] در [[قرآن]]، جوهره [[انسانی]] [[انسان]] را "[[فطرت الهی]]]" نام نهاد. در این مقام، همه [[انسان‌ها]] بدون [[حجاب]] با [[خداوند]] خویش ارتباط دارند و به [[ربوبیّت]] و یگانگی او حضوراً [[شهادت]] می‌دهند<ref>اشاره دارد به: {{متن قرآن|وَإِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنِي آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَى أَنْفُسِهِمْ أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ قَالُوا بَلَى شَهِدْنَا أَنْ تَقُولُوا يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِنَّا كُنَّا عَنْ هَذَا غَافِلِينَ}} «و (یاد کن) آنگاه را که پروردگارت از پشت فرزندان آدم، زاده‌های آنها را برآورد و از آنان بر خودشان گواهی گرفت که آیا من پروردگارتان نیستم؟ گفتند: چرا، گواهی می‌دهیم؛ مبادا که در رستخیز بگویید ما از این ناآگاه بودیم» سوره اعراف، آیه ۱۷۲.</ref>. مقام [[فطرت الهی]]] [[انسان]]، همان مقام خلافت‌اللّهی و حمل امانتی است که عالی‌ترین مرتبه روح انسانی و عروج نفس [[آدمی]] است.