رابطه قرآن و اهل بیت: تفاوت میان نسخه‌ها

====[[سیره عملی اهل بیت]] در [[قرائت قرآن]]====

[[اهل‌بیت]] افزون بر توصیه‌ها و [[تعظیم]] و [[اهتمام به قرآن]]، خود در مقام عمل نیز [[قرآنی]] بوده‌اند، چنان‌که درباره [[پیامبر]] آمده است: {{متن حدیث| كانَ خُلقُهُ القُرآن}}<ref>دلائل‌النبوه، ج ۱، ص ۳۰۹.</ref> و آمده است که آن حضرت [[قرآن]] را به اندازه‌ای می‌خواند که [[مردم]] [[طاقت]] شنیدن آن را داشته باشند<ref>الکافی، ج ۲، ص ۶۱۵.</ref>. پیامبر {{صل}} همواره بر قرائت قرآن مداومت داشت، مگر اینکه عذری داشته باشد<ref>سنن ابن‌ماجه، ج ۱، ص ۴۲۷؛ المغنی، ابن‌قدامه، ج ۱، ص ۸۰۴؛ بحارالانوار، ج ۸۰، ص ۲۱۶. </ref>. [[امام سجاد]] {{ع}} آنچنان [[زیبا]] قرآن می‌خواند که شنیدن آن دیگران را به [[شگفتی]] وا می‌داشت و عابران توقف می‌کردند<ref>الکافی، ج ۲، ص ۶۱۶.</ref>. [[امام کاظم]] {{ع}} نیز با صدایی سوزناک قرآن می‌خواند؛ گویی که به [[انسانی]] خطاب می‌کند<ref>الکافی، ج ۲، ص ۶۰۶. </ref> و به [[موالیان]] و [[شیعیان]] خود توصیه می‌کرد به [[تلاوت قرآن]] اهتمام ویژه نشان دهند: {{متن حدیث|إِنَّمَا شِيعَةُ عَلِيٍّ... كَثِيرَةٌ تِلاَوَتُهُمْ لِلْقُرْآنِ}}<ref>وسائل الشیعه، ج ۶، ص ۱۹۱.</ref>.<ref>[[سید محمد علی ایازی|ایازی، سید محمد علی]]، [[اهل بیت و قرآن (مقاله)|مقاله «اهل بیت و قرآن»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۵.</ref>