حرص در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

این [[اعتقاد]] که خدا ضامن روزی همه [[بندگان]] است و روزیِ هرکس کاملاً مشخص بوده<ref>{{متن قرآن|وَكَأَيِّن مِّن دَآبَّةٍۢ لَّا تَحْمِلُ رِزْقَهَا ٱللَّهُ يَرْزُقُهَا وَإِيَّاكُمْ وَهُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلْعَلِيمُ}} «و چه بسیار جنبندگانی که روزی خویش را بر نمی‌توانند داشت؛ خداوند آنها و شما را روزی می‌دهد و او شنوای داناست» سوره عنکبوت، آیه ۶۰.</ref> و هیچ‌کس نمی‌تواند مانع رسیدن صاحبش به آن شود، [[انسان]] را به [[توکل بر خدا]] واداشته و از افتادن در ورطه [[آزمندی]] باز خواهد داشت. [[قرآن کریم]] با [[حصر]] روزی‌دهی به [[خدا]]، [[مؤمنان]] را به [[انفاق]] [[تشویق]] و انگیزه‌های [[حرص]] را در آنان کم می‌کند<ref>التفسیر الکبیر، ج ۲۸، ص۲۰۵.</ref> و به [[تقواپیشگان]] [[وعده]] می‌دهد که جهت خروج از [[گرفتاری‌ها]] برای آنان راه گذاشته و از جایی که [[گمان]] نمی‌برند روزی‌شان را می‌رساند.<ref>{{متن قرآن|فَإِذَا بَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَأَمْسِكُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ أَوْ فَارِقُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍۢ وَأَشْهِدُوا۟ ذَوَىْ عَدْلٍۢ مِّنكُمْ وَأَقِيمُوا۟ ٱلشَّهَـٰدَةَ لِلَّهِ ذَٰلِكُمْ يُوعَظُ بِهِۦ مَن كَانَ يُؤْمِنُ بِٱللَّهِ وَٱلْيَوْمِ ٱلْـَٔاخِرِ وَمَن يَتَّقِ ٱللَّهَ يَجْعَل لَّهُۥ مَخْرَجًۭا * وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لَا يَحْتَسِبُ وَمَن يَتَوَكَّلْ عَلَى ٱللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُۥٓ إِنَّ ٱللَّهَ بَـٰلِغُ أَمْرِهِۦ قَدْ جَعَلَ ٱللَّهُ لِكُلِّ شَىْءٍۢ قَدْرًۭا}} «پس، چون به سر آمد عدّه خویش رسیدند یا به شایستگی نگاهشان دارید یا به شایستگی از آنان جدا شوید و دو تن دادگر از (میان) خود گواه بگیرید و گواهی را برای خداوند برپا دارید؛ این است که با آن، به کسی که به خداوند و روز بازپسین ایمان دارد اندرز داده می‌شود و هر کس از خداوند پروا کند (خداوند) برای او دری می‌گشاید * و به او از جایی که گمان نمی‌برد روزی می‌دهد و هر که بر خدا توکل کند همو وی را بسنده است؛ به راستی خداوند به خواست خویش، رسنده است و بی‌گمان خداوند برای هر چیز، اندازه‌ای نهاده است» سوره طلاق، آیه ۲-۳.</ref> البته درجه [[توکل]] * هرکس با مرتبه [[ایمان]] او نسبت مستقیم دارد و مؤمنان خاص بر عموم مؤمنان این [[برتری]] را دارند که پیوسته در [[آرامش]] [[قلب]] به سر می‌برند و از [[عذاب]] حرص و [[اسارت]] [[طمع]] آزادند. پیداست که این امر جز با [[شناخت خدا]] و [[اعتماد]] بر او شدنی نیست<ref>تفسیر ثعالبی، ج ۳، ص۲۶۰ ـ ۲۶۱.</ref>. [[پیامبر]]{{صل}} و [[امامان شیعه]]{{عم}} بارها بر [[فضیلت]] اندک‌طلبی و [[قناعت]] و مقسوم بودن [[روزی‌ها]] تأکید و بیان کرده‌اند که [[عفت]]، بازدارنده روزی و [[حرص]]، جلب کننده [[فضل خدا]] نیست<ref>برای نمونه ر.ک: المحجة البیضاء، ج ۶، ص۵۱؛ التمحیص، ص۵۲؛ بحارالانوار، ج ۱۰۰، ص۳۵.</ref>. [[اخلاق]] پژوهان راه‌های دیگری را نیز برای [[درمان]] [[رذیلت]] حرص پیش نهاده‌اند که بیشتر برگرفته از روایات‌اند؛ مانند یادآوری آفات [[دنیایی]] و [[آخرتی]] [[مال‌اندوزی]]، نگاه کردن به [[پایین‌تر]] از خود در نعمت‌های دنیایی، [[تأمل]] در [[سیره انبیاء]] و [[اولیاء]] و [[صالحان]] که به [[قناعت]] و [[صبر]] بر اندک آراسته بودند و [[اقتدا]] به آنان و در مقابل، تأمل در [[سیره]] کافرانی که در تنعم و انباشت [[مال]] به سر می‌بردند<ref>جامع السعادات، ج ۲، ص۱۰۵ ـ ۱۰۷؛ معراج السعاده، ص۳۰۴ ـ ۳۰۶؛ المحجة البیضاء، ج ۶، ص۵۴ ـ ۵۸.</ref>.<ref>[[کاظم دلیری|دلیری، کاظم]]، [[حرص - دلیری (مقاله)|مقاله «حرص»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱۰ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱۰، ص ۵۵۳.</ref>