علم معصوم: تفاوت میان نسخه‌ها

شهود عبارت از آن‌ است که افرادی بتوانند فراتر از قلمرو حواس، حقایقی از جهان غیب را‌ با‌ قلب‌ خود مشاهده کنند که دیگران قادر به دیدن آنها نیستند. براساس برخی از [[روایات]] [[ائمه]] {{عم}} دارای چنین شهودی‌ بوده‌اند‌ و این شیوه، یکی از روش‌های [[علم آموزی]] و [[آگاهی از غیب]] بوده است<ref>ر.ک: [[سید علی هاشمی (زاده ۱۳۵۲)|هاشمی، سید علی]]، [[شهود یکی از روش‌های علم‌آموزی ائمه (مقاله)|شهود یکی از روش‌های علم‌آموزی ائمه]]، فصلنامه تحقیقات کلامی، ش ۷، ص ۸۸۱.</ref>.

از [[ویژگی‌های علم امام]] این است که نسیان و فراموشی در آن راه ندارد. [[روایات]] نیز مؤید این مطلب‌اند. از [[کلینی]] [[روایت]] است که [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} درباره [[تعلیم]] یافتن خود از [[مکتب]] [[نبوی]] و عدم فراموشی [[علوم]] انتقال یافته از [[پیامبر]] {{صل}} می‌فرماید: من هر [[روز]] یک بار و هر شب یک بار نزد [[رسول خدا]] {{صل}} می‌رفتم و هر جا آن حضرت می‌رفت، من نیز در خدمت ایشان بودم. همه [[اصحاب]] این را می‌دانستند که [[پیامبر خدا]] {{صل}} جز با شخص من با هیچ‌کس دیگر چنین دیدارهایی ندارد. در چنین دیدارهایی، من هر چه را که از حضرت می‌پرسیدم، جواب کافی دریافت می‌کردم و چون خاموش می‌شدم و سؤالات‌ام پایان می‌پذیرفت، ایشان خود سخن آغاز می‌کرد. هیچ آیه‌ای از [[قرآن]] بر رسول خدا {{صل}} نازل نشد، مگر اینکه برای من خواند و تقریر فرمود تا آن را به خط خود نوشتم و ایشان [[تأویل]] و [[تفسیر]]، [[ناسخ و منسوخ]]، [[محکم و متشابه]] و... را بر من آموخت و از خدای در خواست کرد [[قدرت]] فهم و [[حفظ]] آن را به من [[مرحمت]] نماید. پس از آن دعایی که در [[حق]] من فرمود، هیچ آیه‌ای از [[کتاب خدا]] و نیز هیچ یک از مطالبی را که ایشان املاکرد و من نوشتم، از خاطر نبردم و فراموش نکردم<ref>[[زهرا یوسفی|یوسفی، زهرا]]، [[علم امام از دیدگاه شیخ مفید و آیت‌الله جوادی آملی (کتاب)|علم امام از دیدگاه شیخ مفید و آیت‌الله جوادی آملی]]، ص ۱۴۵.</ref>.