مارقین: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[احادیث]] متعددی آمده است که [[پیامبر]] به [[امام علی|علی]] {{ع}} فرمود: پس از من با سه گروه می‌جنگی: با [[ناکثین]]، [[قاسطین]] و مارقین<ref> ر. ک: «بحارالأنوار»، ج ۳۸ ص ۳۳۰ تا ۳۴۸ «باب الأخوّة» و کتاب «حدیث برادری در سیرۀ نبوی» محمدرضا هدایت‌پناه</ref> در [[نهج البلاغه]] نیز آمده است: "چون به [[حکومت]] و [[خلافت]] برخاستم، گروهی [[پیمان]] شکستند ([[جنگ جمل]])، گروهی از [[دین]] به در رفتند ([[خوارج]] [[جنگ نهروان]]) و گروهی [[ستم]] پیشه کردند ([[شامیان]] و [[جنگ صفین]])"<ref>{{متن حدیث|فَلَمَّا نَهَضْتُ بِالْأَمْرِ نَكَثَتْ طَائِفَةٌ وَ مَرَقَتْ أُخْرَى وَ قَسَطَ آخَرُون‏}}؛ بحارالأنوار، ج ۲۸ ص ۳۳۲</ref>. مارقین بخشی از [[سپاه]] [[امام علی|امیر المؤمنین]] بودند که در [[جنگ]] [[صفّین]]، از روی [[جهل]] و [[ساده‌لوحی]] [[فریب]] [[قرآن]] بر نیزه کردن [[معاویه]] را خوردند و خواستار [[حکمیّت]] شدند، وقتی فهمیدند [[نیرنگ]] بوده است، به اصطلاح [[توبه]] کردند و از [[امام علی|علی]] {{ع}} هم خواستند که از قبول [[حکمیت]] که [[کفر]] بوده [[توبه]] کند. سر از [[اطاعت]] [[امام]] [[معصوم]] برتافتند، بر ضدّ [[امام]] [[خروج]] کردند و در نهایت در [[نهروان]] با [[امام علی|علی]] {{ع}} جنگیدند. اندیشۀ خارجیگری بعدها هم ادامه یافت، هرچند [[خوارج]] نابود شدند. مارقین از واژۀ مرق است، یعنی بیرون جستن تیر از کمان. مارقین نیز به همان سرعت و شدّت، از [[دین]] و [[ولایت]] و [[اطاعت]] [[امام]] [[معصوم]] خارج شدند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۲۵.</ref>.