نامۀ ۲۲ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

[[نامه]] ۲۲ پندی است که [[امام]] {{ع}} با پسر عم خویش در میان می‌گذارد. آنچه از [[دنیا]] به [[آدمی]] می‌رسد یا از دست [[آدمی]] می‌رود، اعتبار چندانی ندارد، زیرا دنیای فانی در برابر [[زندگی]] جاودان [[آخرت]] اعتباری ندارد. از این‌رو [[آدمی]] نباید نسبت به آنچه از [[امور دنیا]] به‌دست می‌آورد، چندان شاد شود و دیگر آن‌که نباید درباره [[امور دنیا]] که از دست رفته است، بسیار افسوس خورد. [[امام]] {{ع}} [[شادی]] و [[اندوه]] [[آدمی]] را به سمت و سوی سود یا زیان اخروی سوق می‌دهد. [[عبدالله بن عباس]] می‌گوید پس از سخن [[رسول الله]] {{صل}} از هیچ سخنی بدین اندازه سود نبرده‌ام.

== فرازی از [[نامه]] ==