محبت و عشق: تفاوت میان نسخه‌ها

[[محبت]] همان [[دوست داشتن]] و [[اراده]] و میل به سوی چیزی هست که این اراده یا دلیل [[لذت]] بردن و یا فایده و یا کمال و [[فضیلت]] هست و اگر این محبت که در وجود و [[فطرت]] تمام موجودات -به ویژه [[انسان]]- نهاده شده، در مسیر اصلی و [[حقیقی]] خود قرار گیرد، می‌تواند انسان را به کمال برساند<ref>[[آرزو شکری|شکری، آرزو]]، [[حقوق اهل بیت (کتاب)|حقوق اهل بیت]]، ص۸۵.</ref>.

انسان‌ها نسبت به هم عشق می‌ورزند و به همدیگر محبت می‌کنند. محبت به‌معنای دوست داشتن، عامل پیوند‌دهنده قلب‌ها به یکدیگر است. [[دین اسلام]]، [[دین]] محبت و دوستی ورزیدن است. [[امام علی]]{{ع}} در معرفی [[اسلام]] می‌فرماید: اسلام دین خدای یکتایی است که آن را برای شناساندن خود و [[رشد]] انسان‌ها برگزیده و پایه‌های آن را بر محبت خویش [[استوار]] ساخته است<ref>{{متن حدیث|ثُمَّ إِنَّ هَذَا الْإِسْلَامَ دِينُ اللَّهِ الَّذِي اصْطَفَاهُ لِنَفْسِهِ وَ اصْطَنَعَهُ عَلَى عَيْنِهِ وَ أَصْفَاهُ خِيَرَةَ خَلْقِهِ وَ أَقَامَ دَعَائِمَهُ عَلَى مَحَبَّتِهِ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ١٩٨</ref><ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص۶۶۴.</ref>.

امام علی{{ع}} به نقل از [[پیامبر اکرم]]{{صل}}، اساس [[سنت پیامبر]] را محبت می‌داند. محبت کردن از [[ویژگی‌های اولیا]] خداست. در [[سیره ائمه معصومین]]{{عم}} محبت کردن بی‌دریغ به [[مردمان]]، موضعی آشکار است. امام علی{{ع}} در معرفی [[اهل بیت]]{{عم}} یکی از خصوصیات آنان را [[رحمت]] و محبت بر مردمان یاد می‌کند<ref>{{متن حدیث|نَحْنُ شَجَرَةُ النُّبُوَّةِ وَ مَحَطُّ الرِّسَالَةِ وَ مُخْتَلَفُ الْمَلَائِكَةِ وَ مَعَادِنُ الْعِلْمِ وَ يَنَابِيعُ الْحُكْمِ، نَاصِرُنَا وَ مُحِبُّنَا يَنْتَظِرُ الرَّحْمَةَ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ١٠٩</ref>. [[محبت]] کردن سبب پیوند [[دل‌ها]] و ایجاد انس و [[الفت]] بین انسان‌هاست<ref>نهج البلاغه، حکمت ۲۰۲</ref>. [[انسان‌ها]] در [[سایه]] محبت به یکدیگر زمینه تأثیر از یکدیگر را ایجاد می‌کنند و [[دوستی]] در جامعه‌های مختلف [[انسانی]] شکل می‌گیرد. [[انسان]] به هر چه محبت ورزد، خود را شبیه و نزدیک به آن می‌گرداند. [[دوستان]] از یکدیگر تأثیر می‌پذیرند و نقش [[الگو]] را برای هم ایفا می‌کنند. دوستان از یکدیگر تأثیر می‌پذیرند و نقش الگو را برای هم ایفا می‌کنند. [[برانگیختن]] [[دوستی]]، [[فضایل]] و [[خوبی‌ها]] و [[عشق به کمال]] انسانی با [[سرشت آدمی]] درآمیخته است. از این‌رو اگر انسان‌ها [[شناخت]] و محبت اولیای خاص [[خدا]] را در [[دل]] بپرورانند، این جهت‌گیری و [[الگوپذیری]] می‌تواند زمینه‌ساز ایجاد کمال در آنها شود<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص۶۶۴.</ref>.

[[امام علی]]{{ع}} خوش‌بخت‌ترین [[مردم]] را کسی می‌داند که فضل و [[برتری اهل بیت]]{{عم}} را بر دیگران بشناسد و به‌وسیله آنان به خدا [[تقرب]] جوید، محبتش را برای آنان [[خالص]] گرداند و بدانچه [[سنت]] و روش آنان است عمل کند و از آنچه مورد [[نهی]] آنان است، بپرهیزد. محبتی که زمینه‌ساز تأثیرپذیری است، به [[سعادت]] با [[ضلالت]] انسان‌ها می‌انجامد. اگر [[آدمی]] محبت را به‌جا [[خرج]] کند، بهره آن را خواهد گرفت. از این‌رو [[امام]] فرمود کسی که ما را [[دوست]] دارد، باید به عمل ما عمل کند و [[پارسایی]] را همچون پیراهنی بر تن پوشد. آشکار است که این‌چنین [[پیروی]] ضامن [[اصلاح]] و [[سعادتمندی]] آدمی است<ref>سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص۶۶۴.</ref>.