خطبه غدیریه در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

== [[لطف]] به [[بندگان]] ==

{{متن حدیث|فَقَرَّرَ بِهَا عَلَى أَسْمَاعٍ وَ نَوَاظِرَ وَ أَفْكَارٍ وَ خَوَاطِرَ أَلْزَمَهُمْ بِهَا حُجَّتَهُ وَ أَرَاهُمْ بِهَا مَحَجَّتَهُ وَ أَنْطَقَهُمْ عَمَّا شَهِدَ بِأَلْسُنٍ ذَرِبَةٍ بِمَا قَامَ فِيهَا مِنْ قُدْرَتِهِ وَ حِكْمَتِهِ وَ بَيَّنَ عِنْدَهُمْ بِهَا {{متن قرآن|لِيَهْلِكَ مَنْ هَلَكَ عَنْ بَيِّنَةٍ وَيَحْيَى مَنْ حَيَّ عَنْ بَيِّنَةٍ وَإِنَّ اللَّهَ لَسَمِيعٌ عَلِيمٌ}}<ref>«تا هر کس که نابود می‌شود از روی برهانی باشد و هر کس زنده می‌ماند (نیز) با برهانی؛ و بی‌گمان خداوند شنوایی داناست» سوره انفال، آیه ۴۲.</ref> بَصِيرٌ شَاهِدٌ خَبِيرٌ}}. خداوند به وسیله [[عقل‌ها]]، بر گوش و چشم و [[افکار]] و خاطره‌های [[انسان‌ها]] [[حجت]] را تمام کرده و راه خود را به آنان نشان داده است. و زبان‌های گویا و رسا در اختیارشان قرار داد تا آنچه را که می‌بینند بیان کنند، و این همه لطف که خداوند به انسان‌ها نمود و با [[قدرت]] و [[حکمت]] خویش چنین [[عقلی]] را در وجود آنها قرار داد و به وسیله آن هر آنچه لازم به گفتن بود گفت، برای این بود که (تا آنها که هلاک و [[گمراه]] می‌شوند) از روی [[اتمام حجت]] باشد، و آنها که زنده می‌شوند (و [[هدایت]] می‌یابند) از روی دلیل روشن باشد و [[خداوند]] شنوا و [[دانا]] و [[بینا]] و [[گواه]] و [[آگاه]] است<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۴۷۷.</ref>.