عقد اخوت در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

طبق [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ}}<ref>«جز این نیست که مؤمنان برادرند» سوره حجرات، آیه ۱۰.</ref> [[جامعه اسلامی]] ـ شامل تمامی طوایف، [[قبایل]] و اقوام ـ بر پایه مفهوم [[اخوت]] بنا شده است. با اصل [[اخوت اسلامی]] که در برگیرنده تمامی مناسبات [[اجتماعی]] در [[جامعه اسلامی]] است؛ رابطه متقابل [[رهبر]] و [[مردم]]، رابطه [[خیرخواهی]] بوده و تفاوت در [[مسؤولیت]]، باعث [[تفرقه]] نخواهد شد. سیرۀ [[پیامبر]] {{صل}} با [[اصحاب]]<ref>السیرة النبویه، ج۲، ص۴۱۲؛ سنن النبی، ص۶۳.</ref> و [[علی]] {{ع}} با [[مردم]] ـ از جمله [[مردم]] [[انبار]] ـ<ref>نهج البلاغه، کلمات قصار ۳۷.</ref> [[گواه]] روشنی بر این سخن است. [[ملل]] [[عرب]]، بر اثر جنگ‌های داخلی، به صورت ملّتی متخاصم و پراکنده در آمده بودند<ref>روضه کافی، ص۲۴۶؛ مغازی، ج۲، ص۸۳۶؛ شرح ابن ابی الحدید، ج۱۷، ص۲۸۱.</ref> (نظیر دو [[قبیله اوس]] و [[خزرج]]). [[پیامبر]] {{صل}} پس از [[هجرت به مدینه]]، برای [[حفظ]] [[آرامش]] منطقه [[اسلام]]، با خواندن [[عقد اخوت]]<ref>{{متن حدیث|تَآخَوْا فِي اللهِ أَخَوَيْنِ أَخَوَيْنِ}}. ر. ک: بحار الانوار، ج۳۸، ص۳۳۶؛ طبقات ابن سعد، ج۱، ص۲۳۸.</ref> میان [[مهاجر]] و [[انصار]]، این مشکل اساسی را حل نمود. [[عقد اخوت]] در آغاز، دو به دو انجام می‌شد؛ چنانکه [[عثمان]] با [[عبدالرحمان بن عوف]]، [[طلحه]] با [[زبیر]]، [[ابوبکر]] با [[عمر]] و [[پیامبر]] {{صل}} با [[علی]] {{ع}}، با این روش [[عقد اخوت]] بسته‌اند<ref>سیره ابن هشام، ج۲، ص۱۵۱-۱۵۰.</ref>؛ اما با نزول [[آیه اخوت]]، [[برادری]] عمومی میان [[مسلمانان]] برقرار گردید<ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۲۴.</ref>.