تربیت اخلاقی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پیامبر اکرم]]{{صل}} نیز [[مأموریت]] خود را تکمیل [[مکارم اخلاق]] شمرده است: {{متن حدیث|إِنَّمَا بُعِثْتُ‌ لِأُتَمِّمَ‌ مَكَارِمَ‌ الْأَخْلَاقِ‌}}<ref>طبرسی، مکارم الاخلاق، ص۸.</ref>؛ «همانا [[مبعوث]] شدم تا مکارم اخلاق را تکمیل کنم».

با وجود این، اهمیت [[اخلاق]] و تربیت اخلاقی، اختصاص به [[اسلام]] و جامعه‌های [[اسلامی]] ندارد. [[تجربه]] نشان داده است که [[انسان]]، خواه [[متدین]] به [[دینی]] آسمانی باشد یا نباشد، هیچ‌گاه در دوره مدرن و پسامدرن، [[بی‌نیاز]] از اخلاق و تربیت اخلاقی نیست. در دوران معاصر، در کشورهای [[غربی]] به دنبال پیشرفت‌هایی که در زمینه [[علوم تجربی]] به دست آمد، به تدریج [[اصول اخلاقی]] و توجه به [[فضائل]] و به دنبال آن توجه به تربیت اخلاقی، کم‌رنگ و حتی در مواردی نیز با اخلاق و [[فضائل اخلاقی]] [[مبارزه]] شد، اما اخیراً به سبب آسیب‌های جدی‌ای که از این ناحیه به [[سلامت جامعه]] و افراد وارد شده است، توجه به اخلاق و فضائل اخلاقی و به دنبال آن توجه به تربیت اخلاقی، افزایش چشم‌گیری پیدا کرده است<ref>[[سید علی حسینی‌زاده|حسینی‌زاده]] و [[محمد داوودی|داوودی]]، [[سیره تربیتی پیامبر و اهل بیت (کتاب)|سیره تربیتی پیامبر و اهل بیت]]، ص۲۱۲.</ref>.

[[تربیت اخلاقی]] را می‌‌توان مجموعه‌ای از اقدامات و فعالیت‌هایی دانست که مربی به منظور آشنا کردن متربی با اصول و [[ارزش‌های اخلاقی]] و پرورش [[گرایش‌ها]] و [[فضیلت‌های اخلاقی]] در متربی، انجام می‌دهد. بدیهی است که اقدامات و فعالیت‌های متربی در تربیت اخلاقی در صورتی همراه [[موفقیت]] خواهد بود که سنجیده و حساب شده باشد. بدین معنا که مربی بداند چه اقدام و فعالیّتی را چگونه باید انجام دهد. آنچه راهنمای مربی در [[انتخاب]] فعالیت‌ها و چگونگی انجام آنهاست، چیزی جز اصول تربیت اخلاقی نیست. با توجه به نقش برجسته و بی‌بدیل اصول تربیت اخلاقی در موفقیت تربیت اخلاقی، این مبحث به بیان اصول تربیت اخلاقی در [[سیره پیامبر]]{{صل}} و [[اهل بیت]]{{عم}} اختصاص یافته است<ref>[[سید علی حسینی‌زاده|حسینی‌زاده]] و [[محمد داوودی|داوودی]]، [[سیره تربیتی پیامبر و اهل بیت (کتاب)|سیره تربیتی پیامبر و اهل بیت]]، ص۲۱۵.</ref>.

ولی [[خداوند متعال]] [[دانا]] و [[حکیم]] مطلق است و [[بیهوده]] به چیزی امر یا از چیزی [[نهی]] نمی‌کند؛ در هر امر او مصلحتی و در هر عمل منهی، مفسده‌ای است و [[خداوند]] برای دستیابی [[انسان]] به [[مصالح]] و در [[امان]] ماندن از [[مفاسد]] پیامبرانی فرستاده است و همه آنچه را برای [[فلاح]] و رستگاری و [[سعادت انسان]] لازم بوده، از طریق آنان به [[مردم]] رسانده است. در روایتی از [[امام باقر]]{{ع}} می‌‌خوانیم: {{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}:‌ أَيُّهَا النَّاسُ إِنِّي لَمْ أَدَعْ شَيْئاً يُقَرِّبُكُمْ‌ إِلَى‌ الْجَنَّةِ وَ يُبَاعِدُكُمْ‌ مِنَ‌ النَّارِ إِلَّا وَ قَدْ نَبَّأْتُكُمْ بِهِ}}<ref>کلینی، کافی، ج ۵، ص۸۰.</ref>؛ [[پیامبر خدا]]{{صل}} فرمود: ای مردم، چیزی نیست که شما را به [[بهشت]] نزدیک و از [[جهنم]] دور کند، مگر اینکه شما را از آن [[آگاه]] کرده‌ام». بر اساس این [[روایت]] راه رسیدن به [[سعادت]] و کمال پیروی از دستورهای خداوند است و در [[دین اسلام]] هر [[دستوری]] که برای رسیدن به سعادت و دوری از [[شقاوت]] لازم بوده بیان شده است. افزون بر این، از این روایت به دست می‌‌آید که هر عمل و [[رفتار]] [[مشروع]]، معقول نیز خواهد بود؛ چراکه [[اوامر و نواهی]] خداوند از مصالح و مفاسد [[واقعی]] سرچشمه می‌گیرد.

لذا رفتارهایی مقبول درگاه [[خداوند]] واقع می‌شوند که با انگیزه صحیح انجام بشوند و انگیزه صحیح قصد [[اطاعت]] از [[دستور خدا]] و [[اخلاص]] است. عمل نیکو با انگیزه [[باطل]] و ناپسند ارزشمند نیست و عمل ناپسند با انگیزه صحیح نیز ارزشی ندارد. بر این اساس، در [[تربیت اخلاقی]] هم ظاهر متربی باید از رفتارهای ناشایسته [[تهذیب]] شود و هم [[باطن]] از انگیزه‌های ناشایست<ref>[[سید علی حسینی‌زاده|حسینی‌زاده]] و [[محمد داوودی|داوودی]]، [[سیره تربیتی پیامبر و اهل بیت (کتاب)|سیره تربیتی پیامبر و اهل بیت]]، ص۲۱۷.</ref>.

در [[سیره پیامبر]]{{صل}} و [[اهل بیت]]{{عم}} اولاً عقل و وحی هر دو در تشخیص [[ارزش‌های اخلاقی]] و [[رفتار شایسته]] و [[ناشایست]] نقش دارند؛ ثانیاً هر چند عقل [[توانایی]] [[درک]] برخی قواعد کلی [[اخلاقی]] و برخی مصداق‌های آنها را دارد، در تشخیص دیگر مصادیق قواعد کلی و تطبیق آنها بر موارد و اوضاع و احوال خاص و نیز در تشخیص قواعد جزئی‌تر اخلاقی به وحی نیازمند است<ref>[[سید علی حسینی‌زاده|حسینی‌زاده]] و [[محمد داوودی|داوودی]]، [[سیره تربیتی پیامبر و اهل بیت (کتاب)|سیره تربیتی پیامبر و اهل بیت]]، ص۲۲۰.</ref>.

# [[اخلاق]] [[انسانی]]: در این مرحله شخص رفتارهای [[اخلاقی]] را به انگیزه‌های انسانی انجام می‌دهد و انگیزه‌های [[دینی]] مانند برخورداری از [[ثواب الهی]] و [[ترس]] از [[عذاب اخروی]] نقشی در جهت دادن به دینی رفتارهای اخلاقی او ندارند. در سیره پیامبر{{صل}} مواردی وجود دارد که نشان می‌‌دهد رفتارهای اخلاقی صادر شده از افراد به انگیزه‌های انسانی ارزشمندند.

# اخلاق دینی در حد رسیدن به بهشت و دوری از [[عذاب]]: در این مرحله آنچه [[اعمال]] و رفتار شخص را جهت می‌دهد از امور [[انسانی]] فراتر رفته و شخص رفتارهای خود را با انگیزهای [[دینی]] انجام می‌دهد. ولی انگیزه دینی او فقط دستیابی به پاداش‌های [[دنیوی]] و [[اخروی]] و دوری از عذاب‌های دنیوی و اخروی است. در [[سیره پیامبر]]{{صل}} و [[اهل بیت]]{{عم}} در مقام ترغیب [[مسلمانان]] به رفتارهای [[اخلاقی]] بر عذاب‌ها و پاداش‌های دنیوی و اخروی [[پیروی]] و [[سرپیچی]] از قواعد اخلاقی تأکید شده است و این نشان می‌دهد که این مرحله از رشد اخلاقی از نظر [[معصومان]]{{عم}} مطلوب است. [[امام صادق]]{{ع}} می‌‌فرماید: «کسی که از [[خدا]] بترسد، [[خداوند]] همه را از او می‌ترساند و کسی که از خداوند نترسد، خداوند او را از همه می‌ترساند»<ref>{{متن حدیث|مَنْ‌ خَافَ‌ اللَّهَ‌، أَخَافَ‌ اللَّهُ‌ مِنْهُ‌ كُلَّ‌ّ شَيْ‌ءٍ؛ وَ مَنْ لَمْ يَخَفِ اللَّهَ، أَخَافَهُ اللَّهُ مِنْ كُلِّ شَيْ‌ءٍ}}؛ کلینی، کافی، ج ۲، ص۶۸.</ref>. در این روایت نه تنها [[خوف از خدا]] (که مرحله‌ای از [[اخلاق]] است) مطلوب دانسته شده، بلکه افزون بر آن، با بیان اثری دنیوی برای [[خوف]] خدا، [[مردم]] به این صفت ترغیب شده‌اند.

# اخلاق الهی شاکرانه: در این مرحله، آنچه به [[اعمال]] و [[رفتار انسان]] جهت می‌دهد، نه انگیزه‌های [[انسانی]] و این جهانی و نه انگیزه‌های [[دینی]] دستیابی به [[ثواب]] و دوری از [[عذاب‌های الهی]]، بلکه ادای شکر نعمت‌های خداست. این مرحله از رشد اخلاقی نیز مطلوب و بلکه [[برتر]] از دو مرحله پیشین است. در روایتی از [[امام باقر]]{{ع}} می‌خوانیم: «[[پیامبر]]{{صل}} شبی نزد [[عایشه]] بود. عایشه گفت: ای [[رسول خدا]] چرا خود را به [[رنج]] می‌‌افکنی (و [[خدا]] را چنین [[عبادت]] می‌کنی)، با اینکه [[خداوند]] همه [[گناهان]] گذشته و [[آینده]] شما را بخشیده است؟ پیامبر{{صل}} در پاسخ فرمود: آیا بنده‌ای [[شکرگزار]] نباشم؟ سپس امام باقر{{ع}} فرمود: پیامبر{{صل}} چنان شب‌ها را به عبادت می‌گذراند که خداوند این [[آیات]] را نازل کرد: «ما [[قرآن]] را بر تو فرو نفرستادیم تا خود را به رنج درافکنی»<ref>{{متن حدیث|كَانَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} عِنْدَ عَائِشَةَ لَيْلَتَهَا فَقَالَتْ يَا رَسُولَ‌ اللَّهِ‌ لِمَ‌ تُتْعِبُ‌ نَفْسَكَ‌ وَ قَدْ غَفَرَ اللَّهُ لَكَ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِكَ وَ مَا تَأَخَّرَ فَقَالَ يَا عَائِشَةُ أَ لَا أَكُونُ عَبْداً شَكُوراً قَالَ وَ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} يَقُومُ عَلَى أَطْرَافِ أَصَابِعِ رِجْلَيْهِ فَأَنْزَلَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَى: {{متن قرآن| طه * مَا أَنْزَلْنَا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقَى}}‌}}؛ کلینی، کافی، ج ۲، ص۹۵.</ref>. مطابق این روایت، عبادت پیامبر{{صل}} نه برای [[ترس]] از [[جهنم]] بود و نه برای رسیدن به [[بهشت]]، بلکه تنها برای ادای شکر نعمت‌هایی بود که خداوند به او عطا کرده بود.

# اخلاق الهی عاشقانه: در این مرحله همه رفتارهای شخص ناشی از [[عشق]] و علاقه به [[خداوند]] است. برای چنین شخصی نه [[اجر]] و مزد و پیامدهای [[دنیایی]] [[عمل]] [[ارزش]] دارد و نه [[ثواب]] و [[عذاب الهی]] و [[دینی]]. این مرحله از رشد اخلاقی مطلوب و بر مراحل پیشین [[برتری]] دارد. [[امام صادق]]{{ع}} از [[پیامبر]]{{صل}} [[روایت]] می‌کند: «[[برترین]] [[مردم]] کسی است که به [[عبادت]] عشق بورزد و آن را در آغوش بگیرد و قلباً [[دوست]] بدارد و با تمام بدن آن را لمس کند و خود را برای آن از هر چیز دیگری فارغ کند. برای چنین کسی اهمیتی ندارد که [[دنیا]] بر او چگونه بگذرد، سخت یا آسان»<ref>{{متن حدیث|أَفْضَلُ‌ النَّاسِ‌ مَنْ‌ عَشِقَ‌ الْعِبَادَةَ فَعَانَقَهَا وَ أَحَبَّهَا بِقَلْبِهِ وَ بَاشَرَهَا بِجَسَدِهِ وَ تَفَرَّغَ لَهَا فَهُوَ لَا يُبَالِي عَلَى مَا أَصْبَحَ مِنَ الدُّنْيَا عَلَى عُسْرٍ أَمْ عَلَى يُسْرٍ}}؛ کلینی، کافی، ج ۲، ص۸۳.</ref>. از این روایت چنین بر می‌‌آید که برخی افراد [[خدا]] را نه برای رسیدن به [[بهشت]] یا دوری از [[عذاب]] [[جهنم]]، بلکه برای علاقه و محبت به خداوند عبادت می‌کنند و از نظر پیامبر{{صل}} این افراد برترین مردم هستند<ref>[[سید علی حسینی‌زاده|حسینی‌زاده]] و [[محمد داوودی|داوودی]]، [[سیره تربیتی پیامبر و اهل بیت (کتاب)|سیره تربیتی پیامبر و اهل بیت]]، ص۲۲۳ ـ ۲۲۷.</ref>.